Η υπερομάδα και η… υπερμονάδα

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τους Σπερς απέναντι στο Μαϊάμι αποτελεί απονομή μπασκετικής δικαιοσύνης με καθυστέρηση ενός χρόνου και παράλληλα την απόδειξη πως τουλάχιστον στο σύγχρονο μπάσκετ μία καλή ομάδα κερδίζει κάθε ατομικό ταλέντο. Στην προκειμένη περίπτωση, η επιτομή της ομάδας κυριάρχησε κατά κράτος του κορυφαίου παίκτη του πλανήτη, Λεμπρόν Τζέιμς.

Θαρρείς και ο Γκρεγκ Πόποβιτς πείσμωσε μετά το περσινό του λάθος να μη διατάξει φάουλ δεχόμενος το μοιραίο τρίποντο από τον Ρέι Άλεν και χάνοντας τον τίτλο και παρουσίασε φέτος μία ακόμη πληρέστερη και τελειότερη εκδοχή της ήδη σχεδόν αψεγάδιαστης «μηχανής» του. Γιατί αυτό ακριβώς ήταν οι φετινοί Σπερς. Μια ομάδα που κατατρόπωσε τους αντιπάλους της, όχι βασιζόμενη αποκλειστικά στο ατομικό ταλέντο των παικτών της, αλλά στην αρμονική λειτουργία της, τις συνεργασίες της σε άμυνα κι επίθεση, τους διακριτούς ρόλους της, το «βάθος» του πάγκου της και φυσικά τον κορυφαίο προπονητή του κόσμου.

Ο κόουτς «Ποπ» είναι η αιτία που οι Σπερς κυριαρχούν στο ΝΒΑ εδώ και εικοσαετία πλέον. Ο ίδιος ήταν που σαν τζένεραλ μάνατζερ απέλυσε τον Μπομπ Χιλ για να χρίσει τον εαυτό του προπονητή. Ο ίδιος που βλέποντας τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον τραυματία προτίμησε να πετάξει τη σεζόν 1996/97 για να επιλέξει τον Τιμ Ντάνκαν στο νούμερο ένα του ντραφτ. Ο ίδιος καθιέρωσε τους «δίδυμους πύργους» που έφεραν το πρωτάθλημα του 1999. Ο ίδιος είδε στον Μάνου Τζινόμπιλι και στον Τόνι Πάρκερ ό,τι αρκετοί αμέλησαν επιλέγοντάς τον πρώτο στο νούμερο «57» και τον δεύτερο στο νούμερο «27» του ντραφτ του 1999 και του 2001 αντίστοιχα. Ο ίδιος τόλμησε το 2011 να ανταλλάξει τον προερχόμενο από εξαιρετική σεζόν Τζορτζ Χιλ με τον (εδώ και λίγες ώρες πολυτιμότερο των τελικών) Καουάι Λέοναρντ, που είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητος στο κολέγιο. Ο ίδιος άνοιξε τις πόρτες σε… μετανάστες μετατρέποντας σε πολύτιμα εργαλεία Γάλλους, Βραζιλιάνους, Αυστραλούς και Ιταλούς. Ο ίδιος έχρισε στα… γεράματα σέντερ τον Μπορίς Ντιαό, που σαν πλέι μέικερ ρακέτας ήταν το κρυφό του όπλο.

Αλλά φυσικά δεν είναι μόνο αυτός…

Είναι ο Τιμ Ντάνκαν, που στα 38 του μπορεί να έχει αργά πόδια, αλλά παραμένει ταχύτατος στην μπασκετική σκέψη και αρκετά γενναιόδωρος για να εισπράττει μόλις 10 εκατ. δολάρια προκειμένου η ομάδα του να έχει περιθώρια για να τον πλαισιώσει με ένα supporting cast τίτλου.

Είναι ο Τόνι Πάρκερ που παίζει χειμώνα-καλοκαίρι σε ΝΒΑ και εθνική Γαλλίας με την ίδια διάθεση και ενέργεια.

Είναι ο Μάνου Τζινόμπιλι που στα 37 του δείχνει ακόμη ικανός να αλλάζει το ρυθμό ενός αγώνα.

Είναι ο Καουάι Λέοναρντ που περιόρισε (όσο είναι ανθρωπίνως εφικτό) τον Λεμπρόν Τζέιμς και με την αλματώδη βελτίωσή του κέρδισε δικαίως τον τίτλο του MVP των τελικών.

Είναι ο Μπορίς Ντιαό, που όσο αργός και βαρύς φαντάζει, τόσο γρήγορο και ανάλαφρο κάνει να φαίνεται το παιχνίδι της ομάδας του με το υψηλό μπασκετικό του IQ.

Και φυσικά είναι όλοι οι άλλοι, που βοήθησαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Από τον Ντάνι Γκριν που από το NBDL και την Ολίμπια Λιουμπλιάνας έγινε πολύτιμος ρολίστας, μέχρι τον Τιάγκο Σπλίτερ που από πρώτος στο χωριό (Τάου) μετατράπηκε σε κολώνα στη ρακέτα των πρωταθλητών του ΝΒΑ. Και από τον Πάτι Μιλς και τον Μάρκο Μπελινέλι που έδειξαν πως δεν διαπρέπουν μόνο με τις εθνικές τους ομάδες, μέχρι τον… αντιτουριστικό κοκκινοτρίχη Ματ Μπόνερ που δίνει πάντα λύσεις και τον Άαρον Μπέινς που πριν δύο χρόνια έπαιζε στον Ίκαρο Καλλιθέας.

Από την άλλη, το Μαϊάμι δεν μπορούσε να αντιπαρατάξει τίποτα πέραν του Λεμπρόν Τζέιμς. Τα ταλαιπωρημένα γόνατα του Ντουέιν Ουέιντ παρουσίασαν μια σκιά του παίκτη των προηγούμενων ετών, ο Κρις Μπος ήταν αφεντικό της ρακέτας μόνο κατ’ όνομα και οι ρολίστες ήταν απλοί κομπάρσοι, αφού τα τρία μεγάλα συμβόλαια δεν επέτρεπαν σπατάλες για καλύτερους συμπαίκτες. Ο «βασιλιάς» δεν αναζήτησε δικαιολογίες. «Οι Σπερς ήταν πολύ καλύτερη ομάδα. Έδειξαν πώς έπρεπε να παίζεται το μπάσκετ. Έτσι, χωρίς εγωισμό. Με παίκτες που κινούνται συνεχώς, πασάρουν, όταν έχουν ευκαιρία για σουτ το παίρνουν… Έρχεται πάντα πρώτα η ομάδα και όχι το άτομο. Αυτό είναι το μπάσκετ», παραδέχτηκε δείχνοντας πως ένας πραγματικά μεγάλος δεν ξέρει μόνο να κερδίζει, αλλά και να χάνει. Και μόνο αν ξέρεις γιατί χάνεις μπορείς να βρεις τον τρόπο να κερδίσεις την επόμενη φορά.

Ο τρόπος που οι Σπερς «σηκώθηκαν» μετά το περσινό νοκ άουτ και νίκησαν, αλλά και εκείνος που το Μαϊάμι αποδέχτηκε την ήττα του αποτελούν «Φάρο» για όλους…

Follow @ChristosRobolis