Η «τρέλα» του Μπαρτζώκα

Στον αθλητισμό, λένε, είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Ο προγενέστερος βίος σου δεν μετρά ποτέ ως ελαφρυντικό παρά μόνο αν είναι να επιβαρύνει κι άλλο τη θέση σου. Η «τρέλα» αυτή δεν έχει πουθενά μεγαλύτερη εφαρμογή από την Ελλάδα, τη χώρα που τη μια μέρα μπορεί να σε υποδέχονται για να σε σηκώσουν στα χέρια και την άλλη για να σε λιντσάρουν. Και τούμπαλιν.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει βιώσει στο πετσί του τα παραπάνω. Όταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό θεωρήθηκε «λίγος» για να γεμίσει τα παπούτσια του Ίβκοβιτς, όταν κατέκτησε την Ευρωλίγκα έγινε ο νέος… Ομπράντοβιτς, όταν έχασε όλους τους εγχώριους τίτλους από τον Παναθηναϊκό κατηγορήθηκε πως ό,τι είχε πετύχει ήταν με όχημα την ομάδα του «Ντούντα» και όταν τα καύσιμα σώθηκαν αποκαλύφθηκε η «γύμνια» του, για να έρθει-18 μήνες μετά-το μπασκετικό θαύμα που πέτυχε με τη Λοκομοτίβ για να ξαναγίνει σπουδαίος. Πραγματική τρέλα, δηλαδή. Ή… «Λόκο», θαρρείς όπως από ειρωνεία της τύχης αποκαλείται η ομάδα του Κράσνονταρ.

Όπως και στα περισσότερα πράγματα, η αλήθεια είναι περίπου στη μέση. Και όπως τα προγενέστερα πεπραγμένα ενός προπονητή δεν εγγυώνται το παραμικρό για το μέλλον του, έτσι και οι μεταγενέστερες επιτυχίες του δεν τον απαλλάσσουν από τα όποια λάθη του παρελθόντος. Κάτι σαν τις περιπτώσεις Ρανιέρι και Τρινκιέρι στις Εθνικές ομάδες, καθώς τα θαύματα που πέτυχαν φέτος με Λέστερ και Μπάμπεργκ αντίστοιχα δεν αποτελούν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το αποτυχημένο (έστω κι αν όχι με αποκλειστική τους ευθύνη) πέρασμα από τους ελληνικούς πάγκους, που φυσικά δεν στιγματίζει την καριέρα τους.

Είναι παντελώς άδικο να αποδίδεται η κατάκτηση της Ευρωλίγκας στον Ίβκοβιτς, καθώς ακόμη και το καλύτερο καράβι να έχεις (που δεν το είχε ο Ολυμπιακός, από άποψη ρόστερ στο Λονδίνο το 2013) δεν μπορεί να φτάσει ΠΟΥΘΕΝΑ ακυβέρνητο. Όπως είναι δίκαιο να επισημανθεί πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε λάθη στη στελέχωση της ομάδας της επόμενης περιόδου, έχασε όλα τα καθοριστικά ντέρμπι από τον Παναθηναϊκό και μετέδιδε τον εκνευρισμό του στην ομάδα.

Με τη φετινή πορεία της Λοκομοτίβ και τον άθλο της πρόκρισης στο Final Four ο Γιώργος Μπαρτζώκας έδωσε απαντήσεις. Τόσο σε όσους τον «σταύρωσαν» (και πολλοί εξ αυτών τώρα τον νοσταλγούν απαξιώνοντας τον Γιάννη Σφαιρόπουλο που πέρσι αποθέωναν απαξιώνοντας τον προκάτοχό του), αλλά πρωτίστως στον ίδιο τον εαυτό του. Ο κόουτς αντιμετώπισε το άσχημο τέλος του στον Ολυμπιακό με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. Πέρα από την αξιοπρεπή στάση του να υποβάλει την παραίτησή του μετά τον προπηλακισμό του προτάσσοντας την ηρεμία της ομάδας από την πάρτη του (μιας και η ευθιξία σπανίζει στις μέρες μας), εκείνος χρησιμοποίησε αυτή την κακή στιγμή ως ώθηση για το μέλλον. Πόσες και πόσες καριέρες έχουμε δει να καταστρέφονται μετά από ένα τέτοιο ηχηρή χαστούκι; Όχι όμως η δική του. Ξεκουράστηκε, ηρέμησε, επιμορφώθηκε, βελτίωσε τα αγγλικά του και εμφανίστηκε πολύ πιο έτοιμος και δυνατός όταν του παρουσιάστηκε η πρώτη πολύ καλή ευκαιρία.

Το περιβάλλον της Λοκομοτίβ ήταν ιδανικό για το… restart του. Μακριά από την αβάσταχτη και συχνά παράλογη πίεση της Ελλάδας, με ένα πολύ καλό μπάτζετ (που-κακά τα ψέματα-δεν είχε πάντα διαθέσιμο στον Ολυμπιακό, χωρίς φυσικά να κατηγορεί κανείς τους Αγγελόπουλους που έχουν δώσει πάρα πολλά εκατομμύρια) και παρά το χάντικαπ των εξαντλητικών ταξιδιών λόγω της… γεωπολιτικής θέσης του Κράσνονταρ, κατάφερε να μεγαλουργήσει. Στελέχωσε την ομάδα του ΑΚΡΙΒΩΣ όπως ήθελε και παρουσίασε ένα σύνολο που ενσαρκώνει αυτό που λέμε σύγχρονο μπάσκετ. Τιθάσευσε το πληθωρικό επιθετικό ταλέντο του (διακαούς πόθου του από τον Ολυμπιακό) Ντιλέινι, στελέχωσε τη γραμμή ψηλών του με δύο σούπερ αθλητικούς παίκτες με ικανότητα ΚΑΙ στο μακρινό σουτ, Ράντολφ και Σίνγκλετον, κατένειμε εξαιρετικά τους υπόλοιπους ρόλους, από τον ελεύθερο σκοπευτή Τζάνινγκ, μέχρι τον μάστορα στην πίεση στην μπάλα Ντρέιπερ, και με ένα μικρό αλλά απίστευτα συμπαγές ρόστερ 9-10 παικτών έβαλε τα γυαλιά σε πολύ ακριβότερους αντιπάλους. Κι ακόμη ίσως να μην έχει τελειώσει η παραμυθένια αυτή πορεία…

Η επιστροφή του σε έναν πάγκο παραδοσιακής ευρωπαϊκής δύναμης είναι θέμα χρόνου. Και ο Γιώργος Μπαρτζώκας δείχνει πως αυτή τη φορά θα είναι πιο καλά προετοιμασμένος και σκληραγωγημένος, κυρίως πνευματικά και λιγότερο μπασκετικά, για να αντεπεξέλθει στην πίεση, τις δυσκολίες και τις κακοτοπιές. Άλλωστε, σαν την τρέλα της Ελλάδας (που δεν τον βλέπουμε να επιστρέφει, τουλάχιστον σύντομα), δεν θα βρει πουθενά…