Η σπορά του σοφού «Ντούντα»

Ούτε συνεννοημένοι να ήταν οι δύο κουμπάροι. Μέσα σε διάστημα τεσσάρων ημερών μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, το ελληνικό μπάσκετ χάνει και τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Πλήγμα, σίγουρα, μεγάλο, αφού δεν είναι μικρή υπόθεση οι δύο κορυφαίοι προπονητές της Ευρώπης να αποχωρούν από τα μέρη μας. Χωρίς αυτό, ασφαλώς, να συνεπάγεται πως χρεοκοπήσαμε μπασκετικά.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η απόφαση του «Ντούντα» είναι καθ’ όλα σεβαστή. Όταν κάποιος επικαλείται προσωπικούς λόγους, οποιαδήποτε συζήτηση σταματά. Πόσω μάλλον όταν δεδομένα δεν λέει «όχι» στον Ολυμπιακό, αλλά και σε πολύ καλύτερες οικονομικές προτάσεις από… Τουρκία μεριά. Στο μυαλό του δεν μπορούμε να είμαστε, αλλά προφανώς έχοντας πατήσει τα 69 επέλεξε να αποσυρθεί (η αποκλειστική ενασχόληση με τη εθνική Σερβίας μόνο για 2-3 μήνες το χρόνο αυτό δείχνει), να ξεκουραστεί και να περάσει περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του. Ίσως φεύγει και γιατί-όπως και ο κουμπάρος του-θεώρησε πως η οικονομική κρίση δεν του δίνει τη δυνατότητα να ζήσει και να εργαστεί όπως επιθυμεί στην Ελλάδα. Θεώρησε-δε-πως η κατάλληλη στιγμή ήταν τώρα, έχοντας πάρει το μεγαλύτερο παράσημο της καριέρας του. Γιατί μπορεί μεν να κατέγραψε τεράστιες επιτυχίες και να κέρδισε την αναγνώριση όλων με το έργο του επί περίπου 35 χρόνια στο χώρο της προπονητικής, αλλά ό,τι κατάφερε φέτος ήταν μάλλον το μεγαλύτερο παράσημο στη σταδιοδρομία του και ο ιδανικός επίλογος γι’ αυτή.

Μπορεί να κατέκτησε τα πάντα σε συλλογικό κι εθνικό επίπεδο, μπορεί να απέδειξε την αξία του σε διαφορετικές ομάδες και υπό διαφορετικές συνθήκες, αλλά όσα πέτυχε στην κατά τα φαινόμενα τελευταία πράξη της καριέρας του ξεπερνούν τα υπόλοιπα. Δεν είναι οι δύο τίτλοι, πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα, αλλά ο τρόπος που ήρθαν. Μία ομάδα με ξενερωμένη και στο κατώφλι της εξόδου διοίκηση, με πετσοκομμένο μπάτζετ, αποψιλωμένη από ονόματα, αποτελούμενη κατά βάση από «άγουρους» παίκτες και με απογοητευμένο κόσμο, μετατράπηκε με το μαγικό ραβδάκι του «Ντούντα» σε πανάξιο πρωταθλητή Ελλάδας και Ευρώπης απέναντι στον δυνάστη Παναθηναϊκό και την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ.

Εκείνος «έψησε» τους ιδιοκτήτες να παραμείνουν στην ομάδα, εκείνος καλλιέργησε το ταλέντο των νέων του Ολυμπιακού, οπλίζοντάς τους με γνώσεις και αυτοπεποίθηση, εκείνος αναγνώρισε τα λάθη του και τα διόρθωσε με τις αλλαγές ξένων μεσούσης της περιόδου, εκείνος δημιούργησε την ομάδα που γέμισε ξανά το ΣΕΦ και έβγαλε στους δρόμους τους φίλους του Ολυμπιακού για το μπάσκετ μετά από 15 χρόνια.

Και τώρα που φεύγει, μπορεί να μην αφήνει πίσω του δεκάδες τίτλους-που σίγουρα μπορούσε να φέρει αν παρέμενε στη γνωστή θέση στην άκρη του πάγκου-αλλά η σπορά έχει γίνει. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν αφήνει πίσω του καμένη γη, αλλά ένα εύφορο χωράφι στο οποίο έχει μπει ο σπόρος της επιτυχίας. Με την κατάλληλη φροντίδα από τη διοίκηση και το διάδοχό του, αυτό μπορεί να φέρει ακόμη περισσότερους καρπούς.

Αντίο σοφέ. Χωρίς εισαγωγικά…