Η προσγείωση με Ράις και Πάντερ και η υποκρισία του salary cap

Είναι δύσκολο να έχεις καλομάθει (ή κακομάθει) τέτοιες μέρες κάθε καλοκαίρι να υποδέχεσαι στο αεροδρόμιο Γουίλκινς, Τσίλντρες, Γιασικεβίτσιους, Κλέιζα, Μποντιρόγκα και Τεόντοσιτς και τώρα να καλείσαι να προσγειωθείς σε μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα. Την ώρα που οι «βόμβες» σκάνε στην Ευρωλίγκα η μία μετά την άλλη και το χρήμα ρέει άφθονο και συχνά πέρα από κάθε λογική, οι «αιώνιοι» είναι υποχρεωμένοι να ψωνίζουν πίσω από τη βιτρίνα, αναζητώντας ευκαιρίες που άλλες εποχές απαξίωναν. Όπως ο Ταϊρίς Ράις και ο Κέβιν Πάντερ, που έρχονται ως MVP της κανονικής περιόδου και του Final 4 του Basketball Champions League, αλλά δεν φάνηκε να ικανοποίησαν τους αδηφάγους οπαδούς.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Όχι τώρα, εδώ και καιρό. Πλέον όμως είναι περισσότερο εμφανές από ποτέ πως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν εξελιχθεί όχι ακριβώς σε φτωχούς αλλά σε πολύ λιγότερο απλοχέρηδες συγγενείς της Ευρωλίγκας. Όσο το συντομότερο προσαρμοστούμε όλοι, από τις διοικήσεις και τους φιλάθλους, μέχρι και τα ΜΜΕ, στη νέα κατάσταση, τόσο μικρότερη θα είναι η απογοήτευση που τα τελευταία χρόνια ακολουθεί τις αδικαιολόγητα μεγάλες προσδοκίες που μένουν ανεκπλήρωτες.

Προς Θεού, πάντως, οι μεταγραφές των Ταϊρίς Ράις και Κέβιν Πάντερ δεν είναι καθόλου άσχημες και σίγουρα αποτελούν ένα upgrade σε σχέση με τα περσινά ρόστερ. Ο μεν πρώτος μπορεί να έχει την ίδια «συσκευασία» με τον Λούκας Λεκαβίτσιους, αλλά είναι πολύ καλύτερος σκόρερ και απείρως περισσότερο ηγέτης από τον Λιθουανό που δεν έπεισε ποτέ πως μπορεί να κάνει τα… ρεπό του Καλάθη. Ο Ράις μπορεί να κρύψει τις αμυντικές (λόγω μεγέθους) αδυναμίες του αγωνιζόμενος δίπλα σε έναν δίμετρο γκαρντ όπως ο Νικ, είναι ικανός να προσφέρει σκορ εκτός συστήματος όταν ο αντίπαλος μπλοκάρει τον «εγκέφαλο» της ομάδας, αλλά και να επωμιστεί αξιοπρεπώς ρόλο άσου (αν και δεν είναι πλέι μέικερ αλλά μάλλον ένας σκόρινγκ γκαρντ παγιδευμένος σε κορμί πόιντ γκαρντ) όταν θα ξαποσταίνει ο φυσικός ηγέτης της ομάδας. Επιπλέον, το κασέ του μετά από μια σεζόν «παρκαρίσματος» στην Μπαρτσελόνα και άλλη μία στο BCL με την Μπάμπεργκ ξανάγινε προσιτό μετά την εκτόξευσή του τα προηγούμενα χρόνια, ενώ ο ίδιος έχει ισχυρό κίνητρο να αποδείξει πως ανήκει στο τοπ επίπεδο.

Ο δε Πάντερ μπορεί να μην έχει δοκιμαστεί στην Ευρωλίγκα, αλλά έχει πραγματοποιήσει άλματα, όχι απλώς βήματα, στη σύντομη ευρωπαϊκή του καριέρα. Είναι ένας παίκτης που έχει την ταμπέλα του σούτινγκ γκαρντ, αλλά μπορεί να αγωνιστεί σε όλες τις θέσεις της περιφέρειας, να μαρκάρει μέχρι και ελαφρύ τριάρι και είναι αξιοπρεπέστατος χειριστής της μπάλας και αμυντικός. Το μεγαλύτερο ατού του, ωστόσο, είναι ότι δεν απαιτεί μπάλες για να διακριθεί, ρόλο που θα έχουν ο ακριβός γκαρντ που θέλει να αποκτήσει ο Ολυμπιακός (Τεόντοσιτς;) και ο Σπανούλης όταν με το καλό αποθεραπευτεί. Ο Πάντερ θα περιμένει υπομονετικά να έρθει η μπάλα στα δικά του χέρια, αλλά δεν θα δυσκολευτεί να βρει ρυθμό, μήτε θα διστάσει να πάρει την ευθύνη του σουτ.

Παρεμπιπτόντως, και οι δύο παραπάνω παίκτες είναι από τις δεκάδες περιπτώσεις Αμερικανών που έπαιζαν στα μέρη μας αλλά δεν εκτιμήθηκαν όταν έπαιζαν σε Πανιώνιο ή Λαύριο από τους μεγάλους και χρειάστηκε να δείξουν την αξία τους εκτός Ελλάδας για να πείσουν ότι αξίζουν μια θέση στα ρόστερ των «αιωνίων».

Συμπερασματικά, οι μεταγραφές Ράις και Πάντερ δεν είναι σε καμία περίπτωση «ηχηρές», ίσως όμως αποδειχτούν εξαιρετικά χρήσιμες. Τόσο αγωνιστικά, όσο και για να αντιληφθούμε όλοι πως οι εποχές των παχιών αγελάδων έχουν περάσει πλέον, πιθανότατα ανεπιστρεπτί, και να προσαρμόσουμε αναλόγως τις προσδοκίες μας. Γιατί αυτός που περιμένει πολλά, ακόμη κι αν το κάνει δίχως λογική, θα απογοητευτεί πολύ περισσότερο από εκείνον που είναι προετοιμασμένος για το χειρότερο και καθετί περισσότερο από αυτό θα είναι μια ευπρόσδεκτη ευχάριστη έκπληξη.

ΥΓ: Οπαδοί αλλά και ρεπόρτερ των «αιωνίων» ζητούν salary cap στην Ευρωλίγκα. Αυτό πέραν του ότι είναι ουτοπικό, αφού η Ευρωλίγκα μπορεί να γίνει ΝΒΑ μόνο στα όνειρα του Τζόρντι Μπερτομέου, είναι και υποκριτικό. Όσα χρόνια Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ήταν σε θέση οικονομικής ισχύος σε σχέση με τον ανταγωνισμό δεν ενοχλείτο κανένας. Τώρα που οι ημέτεροι αδυνατούν να ακολουθήσουν τα στρατοσφαιρικά μπάτζετ των περισσοτέρων ξάφνου θυμήθηκαν πως υπάρχει στο σύστημα αδικία που πρέπει να διορθωθεί. Δίκιο έχουν, αλλά το χάνουν από τη στιγμή που «ευαισθητοποιήθηκαν» τώρα που είναι σε μειονεκτική θέση.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis