Η μονάδα κέρδισε την Ελλάδα

Ήρθε, λοιπόν, και η πρώτη ήττα. Όχι όμως και η καταστροφή. Ίσως, πρόκειται, για την τελευταία «ευκαιρία» που είχε η Εθνική να χάσει χωρίς να πονέσει πολύ. Γιατί στο εξής και μετά το σημερινό αποτέλεσμα κάθε ήττα μπορεί να είναι όχι απλής επώδυνη αλλά οδυνηρή. Αυτή από τους «ατζούρι» πονά, γιατί πρόκειται για ομάδα που δεν είναι ανώτερη ημών και μας μικραίνει αυτομάτως την προίκα για τη δεύτερη φάση.

Η εύκολη λύση είναι να αρχίσουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες. Αγαπημένο σπορ των Ελλήνων, άλλωστε… Οι χθεσινοί «Κολοκοτρώνηδες» που κατατρόπωσαν τους Τούρκους οχτρούς και τους ανάγκασαν σε άτακτη επιστροφή στην Πόλη, σίγουρα θα έγιναν για κάποιους σε λιγότερο από 24 ώρες ανεπαρκείς. Μέχρι την επόμενη μεγάλη νίκη που θα φέρει τη νέα κωλοτούμπα…

Γιατί έχασε η Εθνική;

Ο βασικός λόγος της ήττας της Εθνικής δεν είναι ούτε η απουσία του Σπανούλη, ούτε οι επιλογές του Τρινκιέρι, ούτε η (ώρες-ώρες εχθρική) διαιτησία… Είναι ότι το ταλέντο ορισμένων παικτών της Ιταλίας αρκεί στη μέρα τους για να κερδίσουν ένα παιχνίδι μόνοι τους.

Την ώρα που η ελληνική ομάδα, με τα όποια προβλήματα παρουσίασε στο επιθετικό και το αμυντικό κομμάτι, κινείτο βάσει συγκεκριμένου πλάνου και με καλά δουλεμένες συνεργασίες στην επίθεση, οι αντίπαλοι βασίζονταν κυρίως στις ορέξεις των σταρ τους. Και για κακή μας τύχη, αυτοί απόψε ήταν όλοι τους «on fire». Μπελινέλι, Ντατόμε και Τζεντίλε πέτυχαν πολλά προσωπικά καλάθια, συνήθως με ελληνικά χέρια κρεμασμένα από πάνω τους και πέφτοντας προς τα πίσω. Η Εθνική που επέστρεψε από το -10 και ισοφάρισε, έχασε 3-4 ευκαιρίες να περάσει μπροστά και οι αντίπαλοι βασιζόμενοι στο ατομικό ταλέντο των αστέρων τους έκαναν το 70-70… 76-70.

Τέτοιους πόντους για την Εθνική μπορεί να πετύχει κυρίως ο Σπανούλης. Και ο Αντρέα Τρινκιέρι δεν τρελάθηκε που δεν τον χρησιμοποίησε, αφού προφανώς δεν ήταν έτοιμος. Ούτε, φυσικά, τρελάθηκε που άφησε τον Μπουρούση στον πάγκο στα τελευταία λεπτά. Η επιλογή του είχε λογική και η Εθνική επέστρεψε στο ματς χωρίς τον Καρδιτσιώτη σέντερ στο παρκέ. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα… κατηγορητήρια στην άκρη.

Όλοι πλέον τελικοί

Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα η Εθνική στο εξής έχει μόνο must win παιχνίδια μπροστά της. Αρχικά με τη Φινλανδία, που ΠΡΕΠΕΙ να την κερδίσει για να μεταφέρει τρεις βαθμούς στις αποσκευές για τη Λιουμπλιάνα. Κι εν συνεχεία ΠΡΕΠΕΙ να πάρει δύο νίκες σε έναν νέο όμιλο με τρεις νέους και ισχυρούς αντιπάλους: την οικοδέσποινα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) Σλοβενία, την ισχυρή παρά τις απουσίες Ισπανία και την απρόβλεπτη (ικανή να κερδίσει τον καλύτερο και να χάσει από τον χειρότερο) Κροατία. Μόνο έτσι θα βρεθεί στα προημιτελικά. Κι εκεί, ακόμη και τέταρτη να τερματίσει στη δεύτερη φάση, έχει την ποιότητα, την εμπειρία και το μέταλλο να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο στο πρώτο νοκ άουτ για να μπει στην τετράδα και να δει στον ορίζοντα το μετάλλιο.

Η Εθνική έδειξε πως είναι ομάδα στην πρώτη «στραβή» που προέκυψε με τον τραυματισμό του Σπανούλη. Πρέπει να το κάνει και μετά την πρώτη ήττα. Γιατί τέτοιες μπορούν είτε να σε πανικοβάλλουν, να σε αγχώσουν και να σε αποπροσανατολίσουν, είτε να σε προβληματίσουν, να σε «διορθώσουν» και να σε ατσαλώσουν για τη συνέχεια. Μην ξεχνά κανείς, πως ούτε η Εθνική του 1987 ούτε αυτή του 2005 σήκωσε την κούπα αήττητη…

Follow @ChristosRobolis