Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Σπανούλη

Η απώλεια ενός ανθρώπου είναι συχνά ικανή να δείξει σε δύο αντιμαχόμενες πλευρές πόσο ασήμαντα είναι αυτά που τους χωρίζουν και πόσο αληθινά σπουδαία όσα τους ενώνουν. Πόσες και πόσες φορές κατά το παρελθόν έχουμε δει ένα δυσάρεστο γεγονός να δίνει την αφορμή για να ξεχαστούν αντιπαλότητες, μίση και βεντέτες, με τις αντιμαχόμενες πλευρές να κάνουν μια νέα αρχή στις σχέσεις τους. Ίσως μια τέτοια μεγάλη ευκαιρία να χάθηκε χθες…

Ο θάνατος του Παύλου Γιαννακόπουλου ήταν ένα πλήγμα όχι μόνο για την οικογένεια του Παναθηναϊκού, αλλά για όλο τον ελληνικό αθλητισμό. Οι πρωτοφανείς εκδηλώσεις λατρείας, σεβασμού ή απλής εκτίμησης από φιλάθλους όλων των αποχρώσεων είναι ενδεικτικές της ποιότητας του εκλιπόντος. Μπροστά στο μεγαλείο του ανδρός είδαμε να υποκλίνονται ακόμη και θερμόαιμοι οπαδοί αντιπάλων συλλόγων και τους αντίστοιχους «πράσινους» να τους επικροτούν για τη στάση τους, ενώ διάφορες ΚΑΕ, ΠΑΕ και άλλα τμήματα συλλόγων δεν περιορίστηκαν στα τυπικά λόγια που συνήθως συνοδεύουν την απώλεια ενός επί σειρά ετών μεγάλου ανταγωνιστή τους.

Ο Βασίλης Σπανούλης-προς τιμήν του και παρότι δεν το συνηθίζει να μιλά προτού κερδηθεί ή χαθεί ένας στόχος-τίμησε τη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου σπάζοντας τη σιωπή του μόνο για τη συγκεκριμένη θλιβερή περίσταση. Κι επειδή δεν είναι αγνώμων, σίγουρα δεν ξεχνά την ευκαιρία που του έδωσε να μεγαλουργήσει όταν τον απέκτησε από το Μαρούσι ή όταν μετά την κακή του σεζόν στο ΝΒΑ πλήρωσε για να τον ξαναντύσει στα πράσινα. Έστω κι αν η φυγή του το 2010 μοιραία «πάγωσε» τις σχέσεις τους… Χωρίς να θέλουμε να υποδείξουμε σε κανέναν το παραμικρό, ίσως με μια απλή του κίνηση στον χθεσινό αγώνα ο Σπανούλης θα μπορούσε να κάνει ένα τεράστιο βήμα.



Πόσο πιο ωραία θα ήταν η πραγματικά συγκινητική στιγμή που οι δακρυσμένοι παίκτες του Παναθηναϊκού άφηναν ένα λουλούδι στο σημείο των επισήμων που καθόταν ο ιστορικός ηγέτης της ΚΑΕ, αν τους συνόδευε και ο Βασίλης Σπανούλης; Πόσο πολλαπλά όμορφο θα ήταν το μήνυμα που θα έστελνε προς πάσα κατεύθυνση μια τέτοια κίνηση από τον αρχηγό του… αιωνίου αντιπάλου, αλλά και συνάμα έναν άνθρωπο που γνώρισε από κοντά τον εκλιπόντα; Και ποιος από την κερκίδα του Παναθηναϊκού θα τολμούσε να τον κακολογήσει σε μια τέτοια ανθρώπινη στιγμή;

Μοιάζει βέβαιο πως ο ίδιος ο Σπανούλης θα ήθελε να κάνει αφήσει ένα λουλούδι στη μνήμη του «κυρίου» Παύλου. Και θα το ένιωθε, όχι δεν θα το έκανε προσποιητά. Ίσως όμως να μη γνώριζε καν την πρόθεση του Παναθηναϊκού να τιμήσει έτσι τον εκλιπόντα, ίσως να μην το σκέφτηκε ο ίδιος όντας συγκεντρωμένος στον αγώνα, ίσως και να φοβήθηκε μήπως κάποιοι ανόητοι χαλάσουν την κατάνυξη της στιγμής για να τον βρίσουν, ίσως, ίσως…

Το βέβαιο είναι πως μια τέτοια χειρονομία θα συγκινούσε αρκετούς από τους φίλους του Παναθηναϊκού. Κι αν είναι υπερβολικό να περιμένουμε ότι θα τον… αποθέωναν ή θα τον… συγχωρούσαν που επέλεξε άλλο «στρατόπεδο», είναι δεδομένο πως η υγιώς σκεπτόμενη πλειοψηφία θα αναγνώριζε και θα χειροκροτούσε την ανθρώπινη πρωτοβουλία του, αλλά και θα αποδοκίμαζε όποιον ανεγκέφαλο ή άκαρδο τολμούσε να χαλάσει την ευλάβεια της στιγμής θυμούμενος παλιά πάθη.

Αν και θα ήταν αθεράπευτα ρομαντικό ή ουτοπικό να περιμένουμε πως μια τέτοια σκηνή θα ήταν ικανή να θάψει οριστικά το τσεκούρι του πολέμου ανάμεσα σε Παναθηναϊκούς και Σπανούλη, τουλάχιστον θα ομαλοποιούσε αρκετά τα πράγματα και θα ήταν ένα εξαιρετικό μήνυμα προς όλους. Γιατί στο κάτω-κάτω, οι όποιες αντιπαλότητες φαντάζουν αστείες μπροστά στην απώλεια μιας ζωής.

Follow @ChristosRobolis