Η μεγάλη πληγή του Παναθηναϊκού

Το πρόσωπο που παρουσίασε ο Παναθηναϊκό στο «Παλάου Μπλαουγκράνα» ήταν απλώς αποκαρδιωτικό και η παράδοσή του στην Μπαρτσελόνα άνευ όρων. Το άλλοθι της ανετοιμότητας πάει περίπατο από τη στιγμή που αντιμετώπισε μία περισσότερο καινούρια ομάδα από τον ίδιο. Οι «πράσινοι» με μεγαλύτερο κορμό και ίδιο προπονητή όφειλαν να παρουσιαστούν περισσότερο ομάδα από τον αντίπαλο κι όχι απλώς δεν το έκαναν, αλλά διασύρθηκαν…

Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με χειρότερη βερσιόν του περσινού του εαυτού μακριά από το ΟΑΚΑ. Χειρότερη γιατί ορισμένα ατού είναι φανερά εκτός ρυθμού, με πρώτο τον μη συγκεντρωμένο Σίνγκλετον και από κοντά τον επηρεασμένο από την πολύμηνη αποχή του Λοτζέσκι, αλλά και γιατί οι παίκτες που κλήθηκαν να καλύψουν τις δύο μεγάλες απώλειες από την περασμένη σεζόν είναι ως τώρα πολύ κατώτεροι στη σύγκριση. Ο εξαιρετικός στην προετοιμασία Ντένμον δείχνει για δεύτερο σερί επίσημο ματς υψοφοβία τη στιγμή που καλείται να δείξει την αξία του στη μεγάλη σκηνή της Ευρωλίγκας, ενώ Όγκαστ και Βουγιούκας αδυνατούν να προσφέρουν αυτό που χρειάζεται η ομάδα τους στο «5», με αποτέλεσμα αρκετοί ήδη να αναπολούν Τζέιμς και Μπουρούση.

Ειδικά η τρύπα στη θέση «5» είναι πασιφανής εδώ και βδομάδες. Φάνηκε και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, απέναντι σε ΜακΛίν και Μιλουτίνοφ. Ο Σεραφέν έστησε το δικό του πάρτι προσκαλώντας σε αυτό Μερμάν, Οριόλα, ακόμη και τον ξεχασμένο Τόμιτς, για μια Μπαρτσελόνα που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να χτυπήσει αλύπητα τη συγκεκριμένη αδυναμία περνώντας την μπάλα στη ρακέτα και δημιουργώντας διαρκώς με πάσες σε παίκτες που έκοβαν στο ζωγραφιστό. Τα φάουλ του Καλάθη, που δεν είχε την ευχέρεια να πιέσει όσο θα έπρεπε στην μπάλα, έπαιξαν φυσικά το δικό τους ρόλο στην τροφοδότηση των ψηλών.

Αντιστοίχως, στην επίθεση ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να ακουμπήσει με τίποτα την μπάλα κοντά στο καλάθι. Η δημιουργία από μέσα προς τα έξω απουσίασε παντελώς και το παιχνίδι των «πράσινων» έμοιαζε με ένα… γύρω-γύρω όλοι ψάχνοντας το σουτ μέσης ή μακρινής απόστασης ή τα solo του Καλάθη, του Παππά ή του Ρίβερς. Κι αν τα τραγικά ποσοστά σε βολές και τρίποντα μπορεί να αποδοθούν σε μια κακή μέρα, οι μόλις 9 ασίστ με 10 λάθη σε αγώνα που πετυχαίνεις 71 πόντους είναι απογοητευτική συγκομιδή, που λέει σχεδόν όλη την αλήθεια.

Προφανώς κανείς δεν μέμφεται το μπάτζετ του Παναθηναϊκού, που είναι ήδη τεράστιο για την Ελλάδα της κρίσης και πολύ μεγαλύτερο από τα έσοδά του. Όμως φαίνεται πως στον σχεδιασμό υποτιμήθηκε η σημασία της χρησιμότητας ενός κλασικού σέντερ μεγάλης κλάσης. Και είναι, τελικά, απολύτως φυσιολογικό η Μπαρτσελόνα που χρυσοπλήρωσε τον Σεραφέν για να τον φέρει από το ΝΒΑ, που έδωσε 1 εκατ. ευρώ για να πάρει τον Οριόλα από την Βαλένθια και που έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιεί για ένα πεντάλεπτο τον Τόμιτς που εισπράττει πάνω από 2,5 εκατ. ευρώ το χρόνο να κερδίζει κατά κράτος τον βαρύ Βουγιούκα και τον πρωτάρη σε αυτό το επίπεδο Όγκαστ ή τα τεσσάρια που βαφτίστηκαν πεντάρια για να καλύψουν το κενό.

Ο Παναθηναϊκός θα βρει στο δρόμο του κι άλλες Μπαρτσελόνες, ομάδες δηλαδή με ψηλούς που είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει με το υπάρχον ρόστερ. Κι αυτό ίσως αποτελεί τροφή για σκέψη και πιθανές διορθώσεις εν όψει της συνέχειας. Γιατί κάποια πράγματα δεν διορθώνονται εκ των έσω.

«Είναι νωρίς», θα πει κανείς. Ναι, αλλά μετά ίσως να' ναι αργά για διορθώσεις...

Follow @ChristosRobolis