Η μεγάλη «παγίδα» της ΑΕΚ

Η ΑΕΚ ξεπροβάλλει αυτή τη στιγμή ως ομάδα με τη δυναμική να διασπάσει το αιώνιο δίπολο του ελληνικού πρωταθλήματος. Όχι επειδή διαθέτει ιστορία, βαριά φανέλα και μεγάλη λαϊκή βάση. Αυτά δεν της έλειψαν ποτέ, ακόμη και στα «πέτρινα» χρόνια που προηγήθηκαν και τη βρήκαν ακόμη και στη Β’ Εθνική. Αλλά κυρίως επειδή διαθέτει… πορτοφόλι, αυτό που δυστυχώς λείπει από τον ΠΑΟΚ (εξαιρετικό το νοικοκύρεμα του Μπάνε Πρέλεβιτς, καταπληκτική η δουλειά του Σούλη Μαρκόπουλου αλλά χωρίς οικονομικές υπερβάσεις-κι όσο οι φήμες περί εμπλοκής του Ιβάν Σαββίδη μένουν τέτοιες και δεν γίνονται πράξεις-μοιάζει αδύνατο να καταφέρει κάτι περισσότερο από το να κλέψει κάποιες νίκες από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό στην κανονική περίοδο, άντε και στα play offs), τον Άρη (που μάχεται ακόμη με τους «δαίμονες» του παρελθόντος και κάνει σωστά, πλην όμως αργά-γιατί δεν γίνεται αλλιώς-βήματα) και άλλες ομάδες με παράδοση.

Η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει η ΑΕΚ είναι αυτή που μπορεί να δημιουργήσει η ίδια στον εαυτό της καλλιεργώντας μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτές που μπορεί να ικανοποιήσει. Είναι λογικό ο ταλαιπωρημένος κόσμος της να ενθουσιάζεται βλέποντας τη διοίκηση να φέρνει παίκτες επιπέδου Ευρωλίγκας τη στιγμή οι «δυνάστες» των τελευταίων ετών σκέφτονται διπλά και τριπλά για να προχωρήσουν σε προσθήκες που δείχνουν αναγκαίες για να μακροημερεύσουν στην Ευρωλίγκα. Είναι φυσιολογικό όταν μέχρι το Σεπτέμβριο ήταν αμφίβολη ακόμη και η συμμετοχή της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα και λίγο μετά ακόμη και η παραμονή της στη μεγάλη κατηγορία, τώρα να βλέπει ο κόσμος της τον Ποπς Μενσά-Μπονσού να δοκιμάζει τις αντοχές της στεφάνης από τα καρφώματά του και τον Καρλ Ίνγκλις να πετά τα τρίποντα σαν βότσαλα στη θάλασσα. Όμως από το σημείο αυτό, μέχρι να καταφέρει η «Ένωση» να διεκδικήσει στα ίσα τα πρωτεία από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, η απόσταση είναι τεράστια.

Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα και η ΑΕΚ δεν γίνεται να ανοικοδομηθεί από τα συντρίμμια της μέσα σε λίγους μήνες. Ακόμη κι αν ακολουθήσουν κι άλλες μεγάλες μεταγραφές, απαιτείται όχι μόνο χρήμα, αλλά παράλληλα πλάνο, χρόνος και υπομονή για να έρθουν οι τίτλοι. Η κυριαρχία των «αιωνίων» είναι εδραιωμένη και βαθιά ριζωμένη, με Γιαννακόπουλους και Αγγελόπουλους να έχουν δαπανήσει εκατομμύρια ευρώ όχι εδώ και 2-3 μήνες, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Έχουν χτίσει τις ομάδες που διαπρέπουν στην Ευρωλίγκα σε γερά θεμέλια, με οργάνωση εντός κι εκτός γηπέδων, επένδυση σε νέους παίκτες, δημιουργία «κορμού» και σαφές πλάνο. Για μια ΑΕΚ που τώρα επιχειρεί το restart, είναι από πολύ δύσκολο ως πρακτικά αδύνατο να φτάσει τη δεδομένη στιγμή δύο πανίσχυρους οργανισμούς που έχουν αρχίσει το μαραθώνιο με προβάδισμα όχι μέτρων, αλλά χιλιομέτρων, όσο κι αν «γκαζώνει» με τις εξαιρετικές προσθήκες που κάνει και τις υπόλοιπες σημαντικές κινήσεις που γίνονται κι εκτός παρκέ.

Το κλειδί για την επιτυχία της ΑΕΚ ή ο λόγος για την αποτυχία της, δηλαδή αν θα καταφέρει να γίνει ο τρίτος πόλος ή θα βρεθεί στην καλύτερη περίπτωση τρίτη και καταϊδρωμένη, είναι να μην απογοητευτεί. Αφενός ο κόσμος της, που έχει εκπαιδευτεί στα δύσκολα (σε ΟΛΑ τα τμήματα) αλλά αυτό μπορεί να «γυμνάζει» τις αντοχές ή να αυξάνει την ανυπομονησία… Αφετέρου και προπαντός η ηγεσία της. Να μην το βάλουν κάτω, αν όχι μόνο φέτος, αλλά και του χρόνου ή σε δύο χρόνια δουν πάλι τους «αιώνιους» να κυριαρχούν, αλλά να συνεχίσουν με αργά και σταθερά βήματα μειώνοντας λίγο-λίγο την απόσταση από αυτούς μέχρι να κατορθώσουν να βρεθούν σε απόσταση… βολής.

Σύμφωνοι, δεν είναι καθόλου εύκολο. Τόσο για ένα κοινό που έχει σύνδρομο στέρησης από μεγάλους τίτλους, όσο και για αυτόν που βάζει χρήματα να βλέπει τους κόπους του να μην ανταμείβονται, τουλάχιστον όχι άμεσα. Αυτός όμως είναι ο μόνος δρόμος προς την κορυφή για την ΑΕΚ. Κι αν, όπως φαίνεται από τις κινήσεις της, είναι αποφασισμένη να τον διαβεί μέχρι τέλους, δεν θα πρέπει να κωλώσει σε εμπόδια και απογοητεύσεις.

Το ένδοξο κι όχι τόσο μακρινό παρελθόν της αποτελεί οδηγό για την ίδια, αφού το επίπεδο των ανταγωνιστών το 2002 δεν απείχε πολύ από το τωρινό. Κι όμως, τότε η ΑΕΚ είχε κατορθώσει, μετά από προσπάθεια που είχε αρχίσει ουσιαστικά από το 1995 με το «παιδομάζωμα» (Χατζή, Κακιούζη και άλλων) και συνεχίστηκε από Ιωαννίδη και Ίβκοβιτς να φτάσει επί… Σάκοτα να βροντοφωνάξει στους «αιώνιους» πως είναι κι αυτή εδώ. Υπάρχει τρόπος, λοιπόν, αλλά χρειάζεται κόπος και κυρίως χρόνος και υπομονή. Το σύνθημα δεν λέει «και μάνι-μάνι θα γίνεις βασίλισσα», άλλωστε…

Follow @ChristosRobolis