Η κατάρα των Αγγελόπουλων και η νίκη της ομάδας

Όχι ότι πρόκειται για κάτι νέο, αλλά η ομάδα συνεχίζει να θριαμβεύει. Όπου… ομάδα βάλτε ό,τι θέλετε εσείς. Από την ποδοσφαιρική Εθνική που συνεχίζει στη Βραζιλία, ενώ Πίρλο, Ρονάλντο, Ρούνεϊ, Ινιέστα, Ντρογκμπά, Τζέκο και λοιποί έχουν ήδη κουνήσει μαντήλι, μέχρι την Ατλέτικο Μαδρίτης που έβαλε τα γυαλιά στους μεγάλους αντιπάλους της και από τη δύναμη του συνόλου που ακούει στο όνομα Σπερς και εξέθεσε τις αδυναμίες του βασιλευομένου Μαϊάμι, μέχρι την Μπαρτσελόνα που ξαναφόρεσε το στέμμα της στην ACB απέναντι στην… ασταμάτητη (έτσι δεν την αποκαλούσαμε όλοι;) Ρεάλ, που «λιποθύμησε» ξανά στους τελικούς. Αυτό, το τελευταίο, πραγματεύεται και το εν λόγω κείμενο…

Τελικά η κατάρα των Αγγελόπουλων ήταν πολύ ισχυρή. «Εύχομαι να πατώσουν», είχαν πει στο ταξίδι της επιστροφής από τη Μαδρίτη μετά τον αποκλεισμό από τη Ρεάλ. Έτσι κι έγινε, αφού η μέχρι τον Απρίλιο υπερηχητική ομάδα του Πάμπλο Λάσο έκλεισε απογοητευτικά τη σεζόν, χάνοντας στον τελικό της Ευρωλίγκας από την υποδεέστερη ποιοτικά Μακάμπι (και μάλιστα σε ένα στυλ παιχνιδιού που θεωρητικά είχε την υπεροχή), αλλά και τους τελικούς της ACB από την Μπαρτσελόνα, απέναντι στην οποία είχε πλεονέκτημα έδρας και ψυχολογίας μετά τον τρόπο που την είχε ταπεινώσει στον ημιτελικό του Μιλάνου. Και η «βασίλισσα» έμεινε με την παρηγοριά του Κυπέλλου, που κι αυτό ήρθε από το τρίποντο του Σέρχιο Γιουλ στην εκπνοή. Μια φάση-καρμπόν, με απρόσμενο πρωταγωνιστή τον Ματσέι Λάμπε (!), έμελε υπό τη μορφή τραγικής ειρωνείας να υπογράψει την αποτυχία της στη φετινή περίοδο.

Αφήνοντας στην άκρη, πάντως, τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες, η εξέλιξη αυτή έχει ορθολογική εξήγηση. Για τους πραγματιστές του μπάσκετ, αυτούς που δεν εντυπωσιάζονται από το run ‘n’ gun παιχνίδι, τις πάσες του Σέρχιο πίσω από την πλάτη, τα alley hoop του Ρούντι και τα κόλπα του Μίροτιτς, η κατάληξη της σεζόν για τη Ρεάλ δεν ήταν απρόσμενη. Καμία ομάδα, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει, δεν μπορεί να κυριαρχήσει αν αυτό δεν το εντάξει σε ένα σύνολο με αρχές. Είναι νόμος, που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή. Κι αφού σε αυτόν υποκλίθηκε ολόκληρος Λεμπρόν Τζέιμς, δεν θα μπορούσαν να «ξεφύγουν» οι αλαζόνες σταρ της Ρεάλ, που… νιαούρισαν όταν η μπάλα άρχισε να καίει.

Η Ρεάλ του Πάμπλο Λάσο δεν έμοιαζε ποτέ πραγματική ομάδα. Φαινόταν ακόμη και στις… καλές της μέρες, όταν οι αστέρες της ευστοχούσαν με κάθε τρόπο, θαρρείς και πετούσαν βότσαλα στη θάλασσα. Μηδενικό «διάβασμα» της αντίπαλης άμυνας, λίγες ουσιαστικές συνεργασίες και πολύ ένας εναντίον ενός. Στον αντίποδα, η Μπαρτσελόνα με έστω και ελαφρώς λιγότερο ποιοτικό ρόστερ, φάνταζε πολύ καλύτερο σύνολο ίσως κι από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Γιατί μπορεί ο Τσάβι Πασκουάλ να «θολώνει» στα δύσκολα, μπορεί να χρεώνεται με σοβαρά λάθη στο κοουτσάρισμά του σε τόσους και τόσους κρίσιμους αγώνες για την ομάδα του, αλλά ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει ότι επιτρέπει στους παίκτες του να ενεργούν ασύδοτα, όπως εκείνοι της Ρεάλ. Λέγεται πως εδώ και χρόνια η δική του Μπαρτσελόνα έχει τα περισσότερα σχεδιασμένα «plays» από οποιαδήποτε άλλη ομάδα σε αυτό το επίπεδο, την ώρα που το πλάνο (;) του αντιπάλου ήταν «δώστε την μπάλα στον Ρούντι, τον Σέρχιο, τον Γιουλ ή τον Μίροτιτς κι αυτοί κάτι θα κάνουν».

Ο αθλητισμός, ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδό του, περνά το μεγαλύτερο μήνυμα για τον άνθρωπο: ο καθένας μόνος του είναι μια σταγόνα, όλοι μαζί είμαστε ωκεανός.

Follow @ChristosRobolis