Η καλύτερη ΑΕΚ του… αιώνα

Το καλοκαίρι, με την ολοκλήρωση των προσθηκών, ήταν εμφανές πως η ΑΕΚ είχε δημιουργήσει το καλύτερο ρόστερ της ιστορίας της. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι να συγκριθεί με τις ιστορικά πιο πετυχημένες… εκδοχές της, από εκείνη του 1968 μέχρι εκείνη στα όρια μεταξύ των χιλιετιών, την πρωταθληματική του 2002 ή των δύο τίτλων του 2018, η απόσταση είναι χαώδης και μετριέται σε… κούπες.

Το συμπέρασμα φάνηκε πρώιμο και βεβιασμένο στο Σούπερ Καπ, όπου η «Ένωση» δεν απέδωσε σύμφωνα με τις τεράστιες δυνατότητές της κι αυτό λειτούργησε ως υπενθύμιση πως κανένα μπάτζετ, κανένα ρόστερ και κανένα παλμαρέ δεν εγγυώνται επιτυχίες. Μια εβδομάδα μετά, ωστόσο, αποδεικνύεται πως αυτή η ΑΕΚ είχε ξεκάθαρη στόχευση στο Final 8 και πλέον αποδίδει βάσει της υψηλής κλάσης των στελεχών της.

Η παράσταση απέναντι στη Σαραγόσα ήταν μοναδική. Μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του τελικού Κυπέλλου του 2018, όταν η ΑΕΚ νίκησε μια ομάδα top level Ευρωλίγκας, τον Ολυμπιακό, όχι με «κλεφτοπόλεμο», αλλά στα ίσα και σε υψηλό σκορ (88-83). Η «Ένωση» την Παρασκευή ισοπέδωσε μια ομάδα που σε ποιότητα βρίσκεται μαζί με την Μπούργος ακριβώς πίσω από τις ευρωλιγκάτες της ACB, με μπάτζετ αν όχι μεγαλύτερο τότε εφάμιλλο του δικού της. Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου και οι συνεργάτες του κέρδισαν κατά κράτος την σκακιστική παρτίδα και το εντυπωσιακότερο είναι πως για δεύτερο συνεχές παιχνίδι πήραν πράγματα από όλους τους παίκτες τους. Λάνγκφορντ και Ράις στα μπασκετικά τους γεράματα έκαναν κομπολόι τους νεότερους και αθλητικότερους αντιπάλους τους, η τετράγωνη λογική του Ζήση με άξιο παραστάτη τον Γκίκα έφερνε ισορροπία και δημιουργία, ο Ματσιούλις τα έβαλε και με «δεινοσαύρους» χωρίς να… μασήσει, ο Ρογκαβόπουλος μετά τα 0/5 του προημιτελικού επέμεινε και δικαιώθηκε, ο Γιάνκοβιτς διέπρεψε στο κυνηγητό, ο Λοτζέσκι έγινε επιδραστικός με 11 πόντους σε εξίμισι λεπτά, Χρυσικόπουλος και Μορέιρα έβγαλαν την επιθετική τους ποιότητα, ενώ ο Σλότερ δεν χρειάστηκε παρά μόλις 12 λεπτά για να δείξει πόσο πολύτιμος είναι σε (κυρίως) άμυνα κι επίθεση.



Ίσως ακούγεται υπερφίαλο, βιαστικό και παρακινδυνευμένο, αφού οι βαρύγδουποι τίτλοι αρμόζουν μόνο μετά από… τίτλους, αλλά αυτή η ΑΕΚ μοιάζει η καλύτερη τουλάχιστον του τρέχοντος αιώνα. Ναι, πάνω και από εκείνη του πρωταθλήματος και του Σαπόρτα, πάνω και από εκείνη του μαγικού τριμήνου του 2018. Ασφαλώς αυτό δεν της εξασφαλίζει αυτομάτως κανέναν τίτλο, πόσω μάλλον απέναντι στην Μπούργος που αποτελεί την τελευταία «πίστα» της αποστολής. Η ομάδα από την συμπαθητική ισπανική κωμόπολη είναι πολύ ανώτερη της Νίμπουρκ και στα σημεία της Σαραγόσα. Υπερτερεί των συμπατριωτών της όχι τόσο σε ποιότητα ή βάθος, αλλά σίγουρα σε εμπειρία, προσωπικότητες και ομαδική λειτουργία.

Ο Μπενίτε είναι ο αρχηγός και ηγέτης της, ένας σούτινγκ γκαρντ παλιάς κοπής, που δεν διαθέτει πλούσια αθλητικότητα, αλλά είναι «δολοφόνος» σουτέρ και διαβάζει άριστα τις άμυνες. Στην περιφέρεια πλαισιώνεται από δύο άριστους δημιουργούς, τους Ρένφρο και Κουκ, αλλά και τον ΜακΦάντεν που είναι σκόρερ ολκής και απαγορεύεται να βρει ρυθμό. Ο Χόρτον με τα τεράστια χέρια είναι ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης της, με πλούσια επίδραση σε άμυνα και επίθεση, ο Ραμπασέδα δίνει σβελτάδα στα «φτερά», ενώ ο Κράβιτς αποτελεί τον πιο ποιοτικό ψηλό έχοντας βοήθειες από τον μακρύ Σακχό και τον ογκώδη Ριβέρο. Όλοι αυτοί κατευθύνονται εξαιρετικά από τον Ζοάν Πενιαρόγια, που δικαίως θεωρείται, έστω και στα 51 του, ο πλέον ανερχόμενος Ισπανός προπονητής.

Με όλο το σεβασμό στην Μπούργος κι όσα έχει πετύχει μια… προαστιακή ομάδα στην παρθενική της παρουσία στην Ευρώπη, η καλή ΑΕΚ δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα. Διαθέτει την ποιότητα, την εμπειρία, (όχι την σούπερ αθλητικότητα αλλά) την σκληράδα και την κατεύθυνση από τον πάγκο για να κατακτήσει την τέταρτη ευρωκούπα στον πέμπτο της τελικό. Πίεση δεν πρέπει να υπάρχει, αφενός μεν γιατί η πορεία είναι ήδη πετυχημένη (και οικονομικά, αφού ο κερδισμένος θα πάρει 1 εκατ. ευρώ και ο ηττημένος 400.000), αφετέρου δε γιατί το κοινό-που μπορεί να δώσει φτερά αλλά και να παρασύρει-θα είναι καθηλωμένο στις τηλεοράσεις. Ακόμη όμως κι αν υπάρχει το φυσιολογικό άγχος ενός τελικού, πόσω μάλλον για το θεωρητικό φαβορί, πώς να επηρεάσει τους… άνιωθους μετά από τόσες παραστάσεις που διαθέτει στο δυναμικό της η ομάδα; Κάποιος υπερβολικός θα έλεγε πως αυτό το BCL είναι δικό της για να το χάσει, αλλά ας περιμένουμε. Είπαμε, αυτή η εκδοχή της ΑΕΚ είναι η καλύτερη της εποχής Αγγελόπουλου, του τρέχοντος αιώνα, ίσως και της ιστορίας της. Όμως η υπογραφή θα μπει (ότ)αν το σηκώσει το βράδυ της Κυριακής…

ΥΓ1: Ο Παναθηναϊκός δεν φρόντισε τα δικά του παιδιά τα τελευταία χρόνια. Τη στιγμή που η «τρύπα» πίσω από Διαμαντίδη αρχικά και Καλάθη στη συνέχεια ήταν εμφανής, ταλέντα όπως ο Κόνιαρης, ο Λούντζης ή ο Μποχωρίδης δεν πήραν ποτέ πραγματικές ευκαιρίες για να στηριχτούν αμφιβόλου αξίας πλην όμως συχνά πανάκριβα «πρότζεκτ» ξένων γκαρντ. Έστω κι από ανάγκη πλέον, ο τελευταίος μπήκε στο ροτέισον και έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει επιστρέφοντας πιο έτοιμος μετά από μια τριετία γεμάτη ευθύνες στον Άρη. Ας ελπίσουμε ο Καλαϊτζάκης να μη χρειαστεί να φύγει ή να φτάσει 26 για να πάρει το χρίσμα. Η τρέχουσα συγκυρία με το περιορισμένο μπάτζετ είναι δύσκολη για να επαναληφθούν περασμένα μεγαλεία, αλλά ταυτόχρονα και ιδανική για να μη χαθούν κι άλλα παιδιά.

ΥΓ2: Ο Ολυμπιακός χρειάζεται χρόνο και υπομονή, η οποία ήδη δοκιμάζεται. Τα πρώιμα συμπεράσματα είναι συχνά λανθασμένα και στη νέα Ευρωλίγκα της επιστροφής στη δράση από επτάμηνη απραξία και χωρίς κόσμο, στραβοπατήματα θα έχουν όλοι. Και ήδη έκαναν αρκετοί. Η έλλειψη αγώνων, αφού τα φιλικά ήταν λόγω κορωνοϊού περιορισμένα και πρωτάθλημα δεν υπάρχει, δεν βοηθά στο γρήγορο μοντάρισμα της ομάδας και είναι εμφανές πως ακόμη ο Γιώργος Μπαρτζώκας ψάχνει τα πιο λειτουργικά και λιγότερο ευάλωτα σχήματα. Σε πρώτη φάση, πάντως, μια σημείωση: όσο κι αν ο Σλούκας είναι pass first point guard, δεν μπορεί να παίρνει μόλις έξι σουτ σε 26 λεπτά στο παρκέ σε ένα τόσο αμφίρροπο παιχνίδι.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis