Η ισορροπία και οι... εναλλαγές μεταξύ πείρας και ενέργειας

Οι τελικοί μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού δεν είναι απλώς η μονομαχία μεταξύ δύο μεγάλων ομάδων (των περσινών και των φετινών πρωταθλητών Ευρώπης, για να μην ξεχνιόμαστε). Μοιάζουν με ένα μπράντεφερ μεταξύ της πράσινης εμπειρίας και της ερυθρόλευκης ενέργειας. Ποια από τις δύο αυτές αρετές θα υπερισχύσει στο τέλος; Όρεξη να έχουμε να παρακολουθούμε τους «αιώνιους» μέχρι το τέλος.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος στο πρώτο ημίχρονο του δευτέρου τελικού. Με την αυτοπεποίθηση στα ύψη μετά το Final 4 της Κωνσταντινούπολης, ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης, ο Χάινς και ο Πρίντεζης όρθωσαν ανάστημα σε μία έδρα που πολύ πιο έμπειροι και ακριβοπληρωμένοι παίκτες που φορούσαν στο πρόσφατο παρελθόν την ίδια φανέλα λιγοψύχησαν. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν καλύτερη κυκλοφορία, ορθολογικές επιλογές και καλύτερη ισορροπία στις επιθέσεις τους. Την ίδια ώρα, ο πολύπειρος Παναθηναϊκός έμοιαζε από την αρχή ανεξήγητα αγχωμένος, νευρικός και προβλέψιμος. Η επιλογή του Ομπράντοβιτς να περνά η μπάλα στο «ζωγραφιστό» για να αξιοποιηθούν ο Βουγιούκας και τα miss match εξελίχθηκε σε… ανεξήγητη εμμονή και η ομάδα που στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί ότι κάνει κατάχρηση τριπόντων, έκλεισε το πρώτο μέρος με δύο σουτ έξω από τη ρακέτα (ένα τρίποντο κι ένα δίποντο), αμφότερα άστοχα.

Κι ενώ ο νεανικός Ολυμπιακός έπαιξε σαν… πολύπειρος σε μία καυτή έδρα στο πρώτο μέρος, ο… ηλικιωμένος Παναθηναϊκός βρήκε αποθέματα ενέργειας και με αφετηρία την άμυνα έκανε το 16-0 (23-2 συνολικά) που πιθανώς να έκρινε το ματς. Στη συνέχεα, βέβαια, εμφανίστηκε η γνωστή φετινή «παιδική» ασθένεια της απώλειας της διαφοράς, με τους «ερυθρόλευκους» να κάνουν την ολική επαναφορά. Ο μπλοκαρισμένος Παναθηναϊκός στηριζόταν αποκλειστικά στις προσωπικές ενέργειες του Διαμαντίδη, τη στιγμή που η καλύτερη ομαδική λειτουργία του Ολυμπιακού τον έφερε σε τροχιά νίκης. Ο Σπανούλης είχε την ευκαιρία να «σκοτώσει» την παλιά του ομάδα, αλλά σε αντίθεση με το Final 4, όπου μίλησε στο τέλος, αυτή τη φορά ήταν μοιραίος για την ομάδα του αστοχώντας σε τρίποντο.

Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Οι διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων είναι απειροελάχιστες και η κυριότερη έγκειται στο πλεόνασμα εμπειρίας των μεν και ενέργειας των δε. Όμως κι αυτό δεν είναι «νόμος»: είδαμε τον Ολυμπιακό να παίζει με τη στιβαρότητα ενός… Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο και στο τελευταίο δεκάλεπτο, αλλά και τον Παναθηναϊκό να τρέχει σαν… Ολυμπιακός στην τρίτη περίοδο.

* Για τη διαιτησία ουδέν σχόλιο. Και οι δύο «αιώνιοι» έχουν δικαίωμα να φωνάζουν, συνεπώς μάλλον κανείς δεν είναι ευνοημένος ή αδικημένος. Και-όπως πάντα-η διύλιση του κώνωπα και η καταμέτρηση των σφυριγμάτων σε τέτοια ντέρμπι, απλώς αδικεί το θέαμα, το επίπεδο του μπάσκετ στη σειρά των τελικών και τελικά την αξία των δύο ομάδων.