Η Φενέρ υπέδειξε στον Παναθηναϊκό να… αλλάξει ρότα

Η εύκολη λύση είναι ο Παναθηναϊκός να τα… φορτώσει όλα στη διαιτησία. Σύμφωνοι, οι «γκρίζοι» έκαναν πολλά φαλτσοσφυρίγματα και δύο από αυτά ήρθαν στο καθοριστικό τελευταίο λεπτό, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη γενική εικόνα. Η Φενέρμπαχτσε ήταν η καλύτερη ομάδα ΚΑΙ στα δύο παιχνίδια του ΟΑΚΑ και η διαφαινόμενη πρόκρισή της στο Final Four θα είναι δίκαια.

Οι «πράσινοι» προσγειώθηκαν ανώμαλα, αλλά πολλές φορές αυτό μπορεί στην πορεία να φανεί χρήσιμο και διδακτικό. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως η ομάδα με τη μεγαλύτερη κοινή πορεία και κατά συνέπεια συνοχή και χημεία, την περισσότερη ωριμότητα και την καλύτερη κατεύθυνση από τον πάγκο βγήκε στον αφρό. Ο Παναθηναϊκός είχε διάθεση και ενέργεια σε πλεόνασμα από τους αντιπάλους του, αλλά του έλειψαν το καθαρό μυαλό και οι αυτοματισμοί. Και το ατομικό ταλέντο, όσο πλούσιο κι αν είναι αυτό, δεν μπορεί να σε πάει πολύ μακριά αν δεν συνοδεύεται και δεν αναδεικνύεται από την απαραίτητη ομαδική λειτουργία. Στο κάτω-κάτω ποιότητα και μάλιστα περισσότερη σε αρκετές θέσεις έχει και ο αντίπαλος, με πιο τρανή απόδειξη αυτού τον Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς ή τον Έκπε Ούντο, το δίδυμο των MVP της Φενέρ στα πρώτα δύο ματς.

Όλη η… ιστορία του φετινού Παναθηναϊκού κρύβεται στο τέταρτο δεκάλεπτο. Θαρρείς και του έρχεται η θεία επιφοίτηση, ο Μάικ Τζέιμς δημιουργεί για 3-4 λεπτά ρήγματα όχι για τον εαυτό του, σερβίρει τρεις ασίστ και ο Παναθηναϊκός περνά μπροστά. Διαπιστώνουν όλοι πως ΑΥΤΟΣ είναι ο τρόπος για να επιτεθεί στην άμυνα της Φενέρ, αλλά ξάφνου γυρίζει και πάλι ο διακόπτης στο μυαλό του. Οι συμπαίκτες του γίνονται απλά συμπληρώματα στο παρκέ και ο τρελο-Αμερικανός «λοκάρει» ξάφνου και πάλι μόνο το καλάθι κι όχι τους υπόλοιπους της πεντάδας. Αποτέλεσμα; Ο Παναθηναϊκός χάνει τον έλεγχο και η ομάδα του «Ζοτς» ανακτά το προβάδισμα και κερδίζει. Γιατί, εντάξει, το σύγχρονο μπάσκετ βασίζεται πλέον πολύ στην αθλητικότητα και την ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, αλλά αν όλα αυτά δεν τοποθετηθούν σε ένα σωστό ομαδικό πλαίσιο δεν μπορούν να έχουν αποτελεσματικότητα σε μια σειρά αγώνων. Και η εικόνα του παίκτη-επιτομή του ορθολογικού μπάσκετ, Δημήτρη Διαμαντίδη, στα επίσημα του ΟΑΚΑ να δυσφορεί με αυτά που έβλεπε αξίζει όσο χίλιες λέξεις...

Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός έχασε τα δύο ματς κυρίως από την επίθεσή του κι όχι την άμυνά του. Οι 71 και 80 πόντοι παθητικό από μια ομάδα που σκόραρε με τόσα προβλήματα τραυματισμών 76,2 πόντους ανά αγώνα δεν είναι κακή επίδοση για τα μετόπισθεν, παρά τα αρκετά προβλήματα συγκέντρωσης που διαπιστώθηκαν στην ομαδική και αποτελεσματικότητας στην προσωπική άμυνα. Οι «πράσινοι» είναι στο 0-2 κυρίως επειδή σκόραραν 58 και 75 πόντους, ενώ στην κανονική περίοδο σκόραραν 80,6 κατά μέσο όρο στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός έχασε γιατί η έλλειψη αυτοματοποιημένων συνεργασιών τον υποχρέωσε σε πολλές επιθέσεις-απονενοημένα διαβήματα κι αν αυτό μπορεί να αρκεί κόντρα σε ομάδες χαμηλότερου επιπέδου στην κανονική περίοδο, δεν είναι επαρκές για την ώρα των play offs που οι αντίπαλοι είναι καλύτεροι και τα παιχνίδια πιο κλειστά. Πόσω μάλλον απέναντι σε μια ομάδα Ομπράντοβιτς…

Ανεξάρτητα από το πώς θα ολοκληρωθεί η σεζόν για τον Παναθηναϊκό, αν δηλαδή κατακτήσει το πρωτάθλημα απέναντι στον Ολυμπιακό ή όχι, οι «πράσινοι» είναι υποχρεωμένοι να πάρουν αποφάσεις. Θα ποντάρουν να χτίσουν πάνω στο μεγαλύτερο μέρος του υπάρχοντος κορμού δημιουργώντας την ομάδα της επόμενης περιόδου με τη λογική αμφιβολία αν αρκετοί από τους παίκτες αυτούς μπορούν να παίξουν ορθολογικό μπάσκετ ή θα οδηγηθούν σε μια εντελώς διαφορετική ρότα στην οικοδόμηση της ομάδας; Το δεύτερο φαντάζει ως η πιο λογική επιλογή...

Σε κάθε περίπτωση, ο Τσάβι Πασκουάλ έχει αποδείξει πως είναι ικανός να διαπρέψει με ομάδες τις οποίες έχει χτίσει ο ίδιος από την αρχή κι όχι παραλάβει μεσούσης της περιόδου, ενώ στην περίπτωση αυτή θα έχει τα χρόνο να δουλέψει πάνω στους αυτοματισμούς που δεν είχε μάλλον ούτε τα υλικά για να εφαρμόσει, φυσικά με τη δεδομένη οικονομική κι όχι μόνο στήριξη της διοίκησης. Παρά τα λάθη του Καταλανού στο κοουτσάρισμα στα δύο πρώτα ματς της σειράς, κανείς δεν (πρέπει να) αμφιβάλλει πως αξίζει την ευκαιρία αυτή και την εμπιστοσύνη. Και είναι προς τιμήν του πως ούτε μία φορά δεν έψαξε δικαιολογίες στο ότι η ομάδα αυτή δεν έχει στελεχωθεί από δικές του επιλογές, αλλά ο ίδιος προσπάθησε να πάρει το καλύτερο δυνατό που μπορούσε σε ένα πλαίσιο που δεν έχει συνηθίσει να εργάζεται.

Στο τέλος της ημέρας, το να χάνεις σε μια παρτίδα σκάκι από τον κορυφαίο του είδους δεν είναι ντροπή. Πόσω μάλλον όταν εκείνος επέλεξε και ξέρει συνεπώς καλύτερα πώς να αξιοποιήσει τα δικά του πιόνια για να φτάσει στο ματ.

Follow @ChristosRobolis