Η Ευρωλίγκα είναι ακατάλληλη για τους Έλληνες

Σε μία αμείλικτη και μαραθώνια διοργάνωση χρειάζονται υπομονή, μεθοδικότητα και ικανότητα στη διαχείριση κρίσεων αλλά και επιτυχιών. Όλα τα στοιχεία, δηλαδή, που ΔΕΝ διακρίνουν την πλειοψηφία των Ελλήνων. Και φυσικά σχεδόν κανέναν οπαδό.

Ο τελευταίος «τρέφεται» αποκλειστικά από νίκες, χορταίνει μόνο από θριάμβους σε ντέρμπι και τίτλους και δεν καταδέχεται τίποτε άλλο για να κορέσει την πείνα του. Αγαπά περισσότερο την ομαδάρα του και πολύ λιγότερο (ενίοτε και καθόλου) το ίδιο το παιχνίδι, με αποτέλεσμα οι κρίσεις του να βασίζονται περισσότερο στο συναίσθημα και ελάχιστα στη λογική ή τη γνώση του αντικειμένου. Κι αυτή είναι μια αναλογία που οδηγεί αναπόφευκτα σε άδικες απαξιώσεις ή περιττές αποθεώσεις, πάντα με αποκλειστικό γνώμονα το αποτέλεσμα και όχι την εμφάνιση, την ποιότητα του θεάματος, την πρόοδο ή δίχως να συνυπολογίζεται το επίπεδο του ανταγωνισμού.

Στην ελληνική οπαδική πραγματικότητα ο Σφαιρόπουλος έπρεπε να απολυθεί κλοτσηδόν το βράδυ της Παρασκευής και πέντε βράδια μετά έγινε ο πορθητής της Πόλης που ξεφτίλισε τον Ομπράντοβιτς. Ο Πασκουάλ ήταν αυτός που κοιμόταν του καλού καιρού στο αεροπλάνο της επιστροφής από τη συντριβή στη Βαρκελώνη και σε λίγες μέρες έγινε… Πασχάλαρος και ο μόνος που μπορεί να διώξει το φάντασμα του «Ζοτς». Ο Ρόμπερτς και ο Ντένμον ήταν ανεπαρκή «παλτά» και αδιάφοροι μισθοφόροι και σε ένα ματς έγιναν κάτι μεταξύ Στεφ Κάρι και Τζέιμς Χάρντεν. Ο Σπανούλης ένας ηλικιωμένος που πλέον θα χαλά το παιχνίδι του Ολυμπιακού και ο Καλάθης… Στεφάνης, μέχρι να συνειδητοποιήσουν άπαντες την αξία τους στα δύσκολα. Οι Αγγελόπουλοι και ο Γιαννακόπουλος δεν βάζουν λεφτά, μέχρι να κερδίσουν Φενέρ και Χίμκι με το διπλάσιο και βάλε μπάτζετ για να αποθεωθούν ως μάγκες που με οικονομικές θυσίες εκθέτουν τους λεφτάδες Τούρκους και Ρώσους. Κι ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός μεταξύ Τρίτης και Πέμπτης ή Πέμπτης και Παρασκευής μετατρέπονται στις συνειδήσεις των λαών τους από υπερομάδες που θα σηκώσουν την Ευρωλίγκα μέχρι συνονθυλεύματα που δεν θα φτάσουν ούτε στα play offs.

Θα μπορούσαμε να γράφουμε δεκάδες ακόμη αράδες με παραδείγματα, αλλά είναι σαφές… Πρόκειται για άτομα που ειδικεύονται στην κυβίστηση, κοινώς κωλοτούμπα, ή πιο λαϊκιστί για «μπιφτεκάδες». Όταν κρατούν τις κρίσεις για τους εαυτούς τους δεν κάνουν καλό σε κανέναν, όταν όμως αυτή διασπείρεται μέσα από social media ή κραυγές στο γήπεδο, τότε οι φωνές της λογικής και της χρήσιμης εποικοδομητικής κριτικής είναι πάντα η σιωπηλή πλειοψηφία.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανθρωποφαγίας ή ανθρωπολατρείας, ακόμη και σε ρυθμούς που αλλάζουν τα μονά-ζυγά στον Δακτύλιο, το ζητούμενο είναι οι ίδιοι οι οργανισμοί να μη χάνουν την ψυχραιμία τους. Δεν είναι εύκολο κι έχει συμβεί, όπως με το πρόσφατο ξέσπασμα του Γιάννη Σφαιρόπουλου on camera ή την εντολή για επιστροφή με πούλμαν του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο Instagram. Πρέπει να γίνει όμως, ειδάλλως οι ίδιες οι ομάδες θα υποθηκεύσουν τις δυνατότητες, την τεχνογνωσία, τους κόπους και τα χρήματά τους για χάρη μιας μερίδας που έχει άγνοια και παρουσιάζεται μόνο όταν οσμίζεται «αίμα» ή κούπα.

Ίσως περισσότερο από το μεγάλο μπάτζετ, το βαθύ ρόστερ, την καλή διαχείριση του δυναμικού, τη σωστή προετοιμασία, το καλό σκάουτινγκ και το άψογο κοουτσάρισμα η ικανότητα στο να κλείνεις τα αυτιά σου σε διθυράμβους και λαϊκά δικαστήρια είναι η πιο χρήσιμη αρετή σε αυτόν τον ψυχοβγάλτη που λέγεται Ευρωλίγκα. Η ομάδα που θα κλείνεται στον εαυτό της, θα σκύβει πάνω από τα προβλήματά της και θα αντιδρά σωστά, σε νίκες ή ήττες, σε θριάμβους ή διασυρμούς, σε προκρίσεις ή αποκλεισμούς, που αναπόφευκτα θα συμβούν σε μία κανονική περίοδο 30 αγωνιστικών και μηδενός εύκολου αγώνα, θα είναι κι αυτή που θα βγει στον αφρό και δεν θα την ξεβράσει η θάλασσα.

Follow @ChristosRobolis