Η Εθνική που αγαπήσαμε

Η νίκη δεν ήρθε, δα, επί κανενός μεγαθηρίου. Η πρόκριση θα μπορούσε να έρθει ακόμη και με σερί ήττες μέχρι το φινάλε των «παραθύρων». Όμως κάτι τέτοιες βραδιές σαν αυτή στην Τιφλίδα είναι που αποτελούν το καλύτερο τονωτικό στις σχέσεις μιας ομάδας μεταξύ των μελών της, αλλά και με τους φιλάθλους της.

Για όσους δεν το κατάλαβαν, η Εθνική είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο, με οκτώ νίκες σε ισάριθμα ματς, πρώτη από την Ευρώπη (ας έχουμε και μια πρωτιά στην Ευρωζώνη ως χώρα), δύο «παράθυρα» και τέσσερις αγώνες πριν την ολοκλήρωση των προκριματικών, την ώρα που δυνάμεις όπως η πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία και η Κροατία κινδυνεύουν να μείνουν θεατές, ενώ μεγαθήρια όπως η Γαλλία και η Ισπανία μετρούν και κάποιες όχι τιμητικές ήττες στη διαδρομή.

Διόλου άσχημα για μια ομάδα που μετρούσε πληγές μετά την τραυματική εμπειρία του Ευρωμπάσκετ, παρατάχθηκε σε όλα τα προκριματικά δίχως την παραμικρή βοήθεια από τον κορυφαίο της παίκτη, Γιάννη Αντετοκούνμπο, στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της διαδικασίας χωρίς παίκτες της Ευρωλίγκας και που κλήθηκε να ξαναβρεί την ταυτότητά της με σχεδόν ολοκαίνουρια σύνθεση και με μόνιμο αντίπαλο το χρόνο αλλά και αρχικά την αμφισβήτηση. Ποιος ξέρει, ίσως αυτό το όχι restart αλλά μάλλον format να αποδείχτηκε τελικά κρυμμένη ευλογία. Η Εθνική χτίστηκε σχεδόν από το μηδέν σε υγιείς βάσεις, από έναν προπονητή που άρπαξε την ευκαιρία ζωής που περίμενε, αρχικά από παίκτες που έζησαν το όνειρό τους και το απόλαυσαν έστω κι αν γνώριζαν πως για τους περισσότερους θα ήταν σύντομο, μέχρι να παραδώσουν τη σκυτάλη σε όσους αδυνατούσαν να προσφέρουν στην αρχή, αλλά όταν επέστρεψαν το έκαναν με ανανεωμένο πάθος.



Η Εθνική πιθανότατα θα τσέκαρε το εισιτήριο για την Κίνα ακόμη κι αν έκανε δύο ήττες σε αυτό το «παράθυρο». Οι δύο νίκες πέρα από κλείσιμο μιας εκκρεμότητας ήρθαν να μας υπενθυμίσουν γιατί αυτή η ομάδα είναι η αγαπημένη όλων των Ελλήνων. Γιατί πριν λίγα βράδια κέρδιζε στο Ηράκλειο έναν θεωρητικά ανώτερο αντίπαλο και γιατί πριν λίγες ώρες κέρδισε ένα παιχνίδι που φαινόταν να ξεγλιστρά από τα χέρια της. Αυτές οι νίκες και ο τρόπος που ήρθαν ξεχειλίζουν… Ελλάδα και πέρα από το πρακτικόν του θέματος, ήτοι της πρόκρισης, ισχυροποιούν το αίσθημα και τους δεσμούς.

Κι επειδή ως Έλληνες έχουμε αρετές, αλλά και κουσούρια, ένα από τα τελευταία παρουσιάστηκε στο ξεκίνημα του αγώνα της Τιφλίδας. Επαναπαυμένη στις δάφνες της νίκης επί της Σερβίας και στα μόνο επιστημονικής φαντασίας σενάρια που θα την άφηναν εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Εθνική πίστεψε πως… σχόλασε πριν την ώρα της. Εμφανίστηκε μπλαζέ, χαλαρή, άνευρη και άρρυθμη, ό,τι ακριβώς δεν ήταν η Γεωργία που έπαιζε μπροστά σε ένα ένθερμο κοινό και ήθελε να εξαντλήσει τις όποιες πιθανότητες για το θαύμα. Το -17 έθιξε τον εγωισμό της ελληνικής ομάδας, όπως ακριβώς είχαν θίξει οι γκρίνιες μετά τη φιλική συντριβή από τη Γαλλία πριν το παιχνίδι με τη Σερβία στο Ηράκλειο. Ο κόουτς Σκουρτόπουλος επιστράτευσε small ball και η αναγκαστική επιλογή (λόγω των δυσκολιών Παπαγιάννη και Μήτογλου στην άμυνα) απέδωσε. Ο Αντετοκούνμπο και ο Παπαπέτρου κάλυψαν με την αθλητικότητά τους το υψομετρικό χάντικαπ, Καλάθης και Σλούκας ήταν απολαυστικοί και ο Παπανικολάου έγραψε τον επίλογο με τρίποντο και το νικητήριο λέι απ πριν ηχήσει όχι… συναγερμός όπως στο Παρίσι, αλλά το buzzer της λήξης.

Για πολλούς αυτή η διαδρομή των προκριματικών ήταν μια αχρείαστη ταλαιπωρία. Ειδικά για όσους ακόμη πασχίζουν να προκριθούν ή κινδυνεύουν να δουν το Παγκόσμιο Κύπελλο από τον καναπέ. Στην περίπτωση της δικής μας Εθνικής αυτή η πορεία έχει μόνο κέρδη. Πέρα από το προφανές της πρόκρισης, έβγαλε στη βιτρίνα παιδιά που την υπηρέτησαν με διάθεση, πάθος και αποτελεσματικότητα στην πρώτη φάση, υποδέχτηκε ξανά στις τάξεις της με ανανεωμένο πάθος αστέρες που ίσως να ήταν κάπως «παγωμένοι» μετά την περσινή περιπέτεια και ήρθε πιο κοντά στον κόσμο της, που προσδοκά ακόμη καλύτερες μέρες στο εγγύς μέλλον.

Follow @ChristosRobolis