Η Εθνική «κόπηκε», αλλά ξαναδίνει…

Η Εθνική παρουσίασε μέσα στον ίδιο αγώνα και με διαφορά λίγων λεπτών πόσο αποκρουστική μπορεί να γίνει, αλλά ταυτόχρονα και πόσο θελκτική και αποτελεσματική. Κι ενώ η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου μάς έκανε να ψάχνουμε για πτήσεις από Ελσίνκι για Αθήνα, έστω και μέσω Κωνσταντινούπολης μετά τους «16», η υπερπροσπάθεια του δευτέρου φώτισε το δρόμο για τη συνέχεια και κράτησε ζωντανά τα «δειλά» όνειρα για κάτι περισσότερο. Ή για πολλά περισσότερα, για τους υπεραισιόδοξος…

Θαρρείς και παρασύρθηκε από τις κολακείες των Γάλλων περί καλής άμυνας και βάλθηκε να τους διαψεύσει η Εθνική. Με εξαίρεση το πρώτο καλό δίλεπτο, η συνέχεια στο πρώτο μέρος και το μισό τρίτο δεκάλεπτο ήταν εφιαλτική. Οι «τρικολόρ» χτυπούσαν στα πόδια του Μπουρούση πάνω στις αλλαγές, κυκλοφορούσαν γρήγορα την μπάλα και σκόραραν με περισσή ευκολία απέναντι σε μία ομάδα που έμοιαζε ένα κλικ πιο αργή κι όχι λόγω των δεδομένων αθλητικών προσόντων του αντιπάλου. Η εκνευριστική και με τις ευλογίες της ελληνικής άμυνας ευστοχία των «τρικολόρ» κατέβαλε ακόμη περισσότερο ψυχολογικά την Εθνική που είναι φανερό πως (συν τοις άλλοις) πάσχει από αυτοπεποίθηση. Ο Κώστας Μίσσας επέμεινε σε σχήμα με βαρύ πεντάρι, δοκίμασε ακόμη και ζώνη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Αντίθετα, το σχήμα χωρίς κλασικό σέντερ αλλά με τον Πρίντεζη (ούτε καν τον Αγραβάνη που έπαιξε ελάχιστα) λειτούργησε εξαιρετικά. Η Εθνική απέκτησε σβελτάδα στην επίθεση και κυρίως δυνατότητα αλλαγής σε κάθε σκριν στην άμυνα αφού έμοιαζε να παίζει με πέντε ισοΰψείς. Οι «τρικολόρ» έχασαν το χρώμα τους και ξάφνου ξεπρόβαλαν μπροστά τους φαντάσματα από το Βελιγράδι. Ο Ντιαό, δα, τα είχε ζήσει από πρώτο χέρι…

Με το μανιασμένο παιχνίδι του ακούραστου Αντετοκούνμπο, το γεμάτο μυαλό κουμάντο του Σλούκα, την ταχύτητα του Καλάθη και την απαράμιλλη κλάση του Πρίντεζη, από το -24 η Εθνική έφτασε σε απόσταση δύο σουτ και μία ανάσα από μία (ακόμη) απίθανη ανατροπή. Λίγο όμως η εξουθένωση των πρωτεργατών της αντεπίθεσης, λίγο τα νεύρα που απέφεραν τεχνικές ποινές και λίγο τα φαλτσοσφυρίγματα των «γκρι» που δεν έδειξαν την ίδια ανοχή σε επαφές και μουρμούρες εκατέρωθεν, κράτησαν στον αφρό τους Γάλλους που φλέρταραν με τον γνωστό τους χαρακτηρισμό ως λιγόψυχων.

Λέγαμε ότι ο αγώνας με τη Γαλλία θα μας δείξει πού οδεύει και που ρεαλιστικά στοχεύει η Εθνική, αλλά η απορία παραμένει. Γιατί η ομάδα του πρώτου ημιχρόνου κινδυνεύει να μην προκριθεί ούτε στους «16», ενώ αυτή του δευτέρου μοιάζει ικανή για θαύματα. Συνήθως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το ζητούμενο είναι η μεγιστοποίηση των καλών διαστημάτων και η ελαχιστοποίηση των κακών. Η μονιμοποίηση σχημάτων χωρίς «πύργο» δεν είναι η… απόλυτη λύση, αλλά σίγουρα κάτι που αποδεδειγμένα φέρνει αποτελέσματα, κυρίως σε ειδικές καταστάσεις. Υπάρχουν και δομικές αδυναμίες αυτής της ομάδας, που δεν αντιμετωπίζονται με αλχημείες.

Περισσότερο όμως από σχήματα και διατάξεις, η Εθνική πρέπει να κρατήσει το πνεύμα του δευτέρου ημιχρόνου, της αυταπάρνησης, της πίεσης και της πίστης πως όλα μπορούν να συμβούν. Μια τέτοια ομάδα, σαν κι αυτή που εμφανίστηκε καθυστερημένα απέναντι στη Γαλλία, θα κερδίσει το χειροκρότημα. Ακόμη κι αν χάσει, όπως σήμερα, ή δεν φέρει μετάλλιο στο τέλος της διαδρομής της.

Follow @ChristosRobolis