Η Εθνική έχει ηγέτη για πολλά χρόνια

Ίσως να μην το έχουν αντιληφθεί πολλοί, αλλά αυτό το Ευρωμπάσκετ είναι το πρώτο τουρνουά στο οποίο η Εθνική πορεύεται χωρίς τον Νίκο Ζήση, τον Βασίλη Σπανούλη, τον Δημήτρη Διαμαντίδη ή τον Θοδωρή Παπαλουκά μετά από πάρα πολλά χρόνια. Τα μέλη της παραπάνω «αγίας τετράδας», που όταν έγινε η… συναστρία και βρέθηκαν στην ίδια ομάδα οδήγησαν στα θαύματα της περασμένης δεκαετίας, πέρα από την τεράστια αγωνιστική τους αξία, είχαν και τη βαρύτητα που απαιτούσαν οι περιστάσεις, εντός κι εκτός παρκέ. Όχι πάντα με τον ίδιο τρόπο, αλλά πάντα αποτελεσματικά. Άλλος χωρίς λόγια αλλά δίνοντας το παράδειγμα με τη συμπεριφορά του, άλλος μιλώντας σε όλους και συντηρώντας το ομαδικό πνεύμα και όλοι τους «μιλώντας» πολλάκις σε κρίσιμες περιστάσεις ήταν αληθινοί ηγέτες της επίσημης αγαπημένης.

Η αποχώρησή τους έκανε αρκετούς να μιλούν για ένα κενό που καλύφθηκε ποτέ. Δεν είναι ακριβώς έτσι, καθώς προσωπικότητες υπάρχουν στην Εθνική, αλλά όπως και να’ χει ο ρόλος του ηγέτη μιας ομάδας ταιριάζει περισσότερο σε έναν γκαρντ. Είναι η θέση και οι ευθύνες τέτοιες... Η δύσκολη για την ελληνική ομάδα συγκυρία έφερε στην επιφάνεια έναν άξιο διάδοχο των τεσσάρων προαναφερθέντων ή για να πάμε ακόμη πιο πίσω, του Γκάλη και του Γιαννάκη. Ο λόγος για τον Κώστα Σλούκα…

Με την καριέρα του σε πλήρη ακμή, με τα γαλόνια που του δίνουν οι τρεις Ευρωλίγκες και άλλοι τόσοι τίτλοι που έχει κατακτήσει στα 27 του, δείχνει έτοιμος να κάνει το βήμα μπροστά. Από την αρχή του καλοκαιριού έχει σπάσει ήδη τρεις φορές το ατομικό ρεκόρ πόντων του παραμένοντας ταυτόχρονα άριστος στην καθοδήγηση, τον έλεγχο του ρυθμού και τη δημιουργία, αλλά και αρκετά συνεπής στην άμυνα. Πλέον δεν είναι ο… Κωστάκης που ερχόταν από τον πάγκο απλώς για να αλλάξει το ρυθμό, να βάλει κανένα σουτ και μετά να επιστρέψει δίπλα στους φροντιστές και τους φυσιοθεραπευτές για να μπουν οι «βασικοί». Είναι ο ίδιος βασικός κι αναντικατάστατος, πραγματικά πολύτιμος για αυτή την Εθνική. Σε κανένα ματς δεν φοβήθηκε να αναλάβει ευθύνες, σε κανένα ματς δεν δίστασε να πάρει πρωτοβουλίες, σε κανένα ματς δεν κρύφτηκε και στον «τελικό» απέναντι στην Πολωνία επέδειξε τον σπάνιο συνδυασμό απόλυτης συγκέντρωσης, καθαρού μυαλού και ασίγαστου πάθους, το οποίο εκδηλώθηκε και με τους σπάνιας για τον ίδιο έντασης πανηγυρισμούς του.

Δεν είναι όμως μόνο οι πράξεις μέσα στο γήπεδο. Είναι και οι κινήσεις του έξω από αυτό. Πάντα μετρημένος, πάντα πρώτος στην προπόνηση (ακόμη και στις προαιρετικές), ποτέ αδιάφορος και ποτέ με παράπονο για το χρόνο του στο παρκέ, ακόμη και σε εποχές που δεν αγωνιζόταν όσο άξιζε. Μάλιστα ήταν από τους παίκτες που στις λυτρωτικές και αφυπνιστικές συζητήσεις που μεσολάβησαν στις τάξεις της Εθνικής μετά την ήττα από τη Φινλανδία και πριν τον «τελικό» απέναντι στην Πολωνία έκανε τη φωνή του να ακουστεί και συνετέλεσε στην αντίδραση που έφερε την πρόκριση. Ακόμη και με την άφιξη στην Κωνσταντινούπολη, το δείπνο που έκανε σε όλη την αποστολή δείχνει πολλά...

Πλέον, στην… Πόλη του και στο γήπεδο που κατέκτησε δύο φορές την Ευρωλίγκα, μοιάζει πιο έτοιμος από ποτέ να δείξει το δρόμο προς τους υπόλοιπους για τους «8». Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν. Άλλωστε και με τον οδηγό που μας έλαχε στο πούλμαν και η αποστολή χάθηκε στο δρόμο για το «Σινάν Ερντέμ», χρειάζεται ένας ξεναγός για την Κωνσταντινούπολη και ο Κώστας ξέρει καλά τα κατατόπια…

ΥΓ: Πέρα από τον Σλούκα, ένας από τους παίκτες που πρωταγωνίστησαν στην ομαλοποίηση του κλίματος και τη συσπείρωση της Εθνικής πριν το ματς επιβίωσης απέναντι στην Πολωνία ήταν ο Γιώργος Μπόγρης. Η συμπεριφορά του είναι υποδειγματική, παρά τον ελάχιστο χρόνο συμμετοχής του (αν και ίσως θα δικαιούτο περισσότερες ευκαιρίες). Είναι άδικο να (κατα)κρίνεται ή ακόμη και να χλευάζεται ένας παίκτης όταν αγωνίζεται για δίλεπτα ή τρίλεπτα ή επειδή δεν αρέσει στους σχολιαστές του Facebook το… μαλλί του. Εκτός κι αν δεν γνωρίζουν μπάσκετ στην ACB, όπου αγωνίστηκε τρία χρόνια με επιτυχία, στο Basketball Champions League όπου αναδείχθηκε κορυφαίος σέντερ της διοργάνωσης, ή στον Ολυμπιακό που τον εμπιστεύτηκαν για το ρόστερ του δευτεραθλητή Ευρώπης και ξέρουν καλύτερα οι προπονητές των καφενείων…

Follow @ChristosRobolis