Η Εθνική… είχε πρόγραμμα

Το κλισέ «κάθε αρχή και δύσκολη» πήγε περίπατο. Η Εθνική έκανε ποδαρικό στο Προολυμπιακό με μία αυτονόητη νίκη κόντρα στο Ιράν που δεν χωρά πανηγυρισμούς, αλλά παράλληλα με μια εμφάνιση που πιστοποιεί πως πατά γερά και δεν έχει ξεστρατίσει από το σωστό μονοπάτι, τόσο για το τρέχον τουρνουά-εξπρές, όσο και για το δικό της μέλλον.

Η ποιότητα του δυσκίνητου Χαντάντι δεν ήταν δυνατό να αναχαιτίσει την πυρηνική ενέργεια της Εθνικής, παρά μόνο απλώς να την προβληματίσει. Η ελληνική ομάδα ευτύχησε να βρει εξ αρχής ρυθμό στο μακρινό σουτ απαντώντας με ώριμες επιλογές και ευστοχία στη ζώνη του Μπάουερμαν. Όταν, δε, ανέβασε το επίπεδο ενέργειας στην άμυνά της, κατόρθωσε να τρέξει στο γήπεδο και να απλοποιήσει την κατάσταση. Οι συμπαθείς Ασιάτες, με ονόματα που δεν φέρνουν στο νου μπασκετμπολίστες αλλά ήρωες του Homeland, ήταν αδύνατο να ανταποκριθούν στο τέμπο και λεπτό με το λεπτό παρέδιδαν πνεύμα, σκεφτόμενοι ίσως ρεαλιστικά τον δικό τους «τελικό» την Τρίτη απέναντι στο Μεξικό. Οι αριθμοί τα λένε όλα: 21 ασίστ, 58% στα δίποντα, 38% στα τρίποντα (αλλά αρχίσαμε με 5/5), 17 κλεψίματα, 7 τάπες και 27 λάθη των αντιπάλων.

Περισσότερο ενθαρρυντικό από την αναμενόμενη νίκη είναι το γεγονός ότι ο Φώτης Κατσικάρης πήρε πράγματα από όλους τους παίκτες του, πρωτάρηδες και έμπειρους, πρωταγωνιστές ή ρολίστες. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αναδεικνύεται σταδιακά ως ο ηγέτης που θέλει η Εθνική, όχι δια χρίσματος ή με το ζόρι, αλλά εντελώς φυσικά και αβίαστα, χωρίς υπερβολές. Ο Νικ Καλάθης είναι το «μυαλό» της Εθνικής με τον Βαγγέλη Μάντζαρη να έχει πολύ ουσιαστική προσφορά ερχόμενος από τον πάγκο. Ο Κώστας Κουφός έδειξε τη διαφορά ενός αθλητικού και σύγχρονου σέντερ από τον παλαιάς κοπής Χαντάντι, με τον Γιάννη Μπουρούση να βάζει τις πινελιές με την κλάση του όποτε χρειάστηκε. Ο Στράτος Περπέρογλου με την εκνευριστική ηρεμία και το φονικό του σουτ αποτελεί μια αναγκαία σταθερά βάζοντας μυαλό εκεί που δείχνουν τα πόδια να παρασύρονται. Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο μοιάζει να έχει καταπιεί Nitro και όσα τεχνικά χαρακτηριστικά μπορεί να του λείπουν, τα αναπληρώνει με τα εξωπραγματικά (για Έλληνα) αθλητικά του προσόντα. Ιωάννης Παπαπέτρου και Δημήτρης Αγραβάνης εκτελούν με ευλάβεια όλα τα μικρά-μεγάλα πράγματα που κάνουν τη διαφορά σε μια ομάδα. Ο Γιάννης Αθηναίου ερχόμενος από το βάθος του πάγκου απέδειξε τη χρησιμότητά του για αυτά τα λίγα λεπτά που θα κληθεί να προσφέρει και το ίδιο μπορούν να κάνουν στη συνέχεια Γιώργος Μπόγρης και Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.

Τα μεγάλα λόγια είναι περιττά. Η Εθνική δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το καθήκον της στην πρεμιέρα και το ίδιο καλείται να κάνει ΚΑΙ την Τετάρτη, με την ίδια σοβαρότητα, συγκέντρωση και ενέργεια, απέναντι στο Μεξικό. Πάντως για μια τόσο νεανική ομάδα ακόμη και ματς που άλλες εποχές θα φάνταζαν αγγαρεία αποτελούν μια καλή ευκαιρία για βελτίωση εν όψει των δύσκολων αποστολών που είναι μπροστά μας.

Follow @ChristosRobolis