Η διάσωση από τον στρατιώτη Μπράιαν και η καταστροφή από τον Τζέιμς

Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ένα ντέρμπι θα κριθεί από εκεί που δεν το περιμένεις. Η ματσάρα, αν εξαιρέσουμε το πρώτο αποκρουστικό εξάλεπτο, που παρακολουθήσαμε στο ΟΑΚΑ ήταν η αποθέωση αυτού του στοιχείου. Ο Ολυμπιακός κέρδισε βγάζοντας ως άσο από το μανίκι έναν παίκτη που πολλοί, αλλά όπως αποδείχτηκε όχι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, είχαν ξεγράψει μετά τις κακές του εμφανίσεις και την προσθήκη του Μπόμπι Μπράουν. Κι ο Παναθηναϊκός έχασε λόγω της τραγικής εμφάνισης του παίκτη που αν δεν υπήρχε στους περσινούς τελικούς ίσως να μην ερχόταν ποτέ το πρωτάθλημα.

Η διαφορά ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, πέρα από πρόσωπα, φάνηκε στην ενσωμάτωση των νέων στοιχείων. Οι μεν «ερυθρόλευκοι» πήραν πολύτιμες υπηρεσίες από τον ούτε καν… βδομάδας Μπράουν και τον προερχόμενο από μακρά απουσία Τιλί. Αμφότεροι δεν διατάραξαν στο ελάχιστο τους ρόλους και τη χημεία, με τον πρώτο παρότι διαθέτει άφθονο ταλέντο και ικανότητα στο ένας εναντίον ενός να αφομοιώνει το ρόλο του οργανωτή και τον δεύτερο να προσφέρει την αθλητικότητα που τόσο έλειψε στη front line. Οι δε «πράσινοι» παρέδωσαν τα κλειδιά στον Τζέιμς, που αποδείχτηκε καταστροφικός με την ανοχή του Πασκουάλ, χάλασαν το περιφερειακό τους rotation αφού η επιμονή στον αρνητικό Αμερικανό εκμηδένισε την παρουσία του εξαιρετικού στα προηγούμενα ντέρμπι Λεκαβίτσιους και άγχωσε τον Παππά που θαρρείς και προσπαθούσε να αποδείξει την αναμφισβήτητη ποιότητά του. Ο δε Πέιν «έφαγε» χρόνο από τον Βουγιούκα και έδειξε να χρειάζεται χρόνο προσαρμογής σε πρωτόγνωρο για τον ίδιο περιβάλλον και ρόλο. Με λίγα λόγια ο Ολυμπιακός ενσωμάτωσε ομαλά τους νέους και αναγέννησε τον ξεγραμμένο Ρόμπερτς που διέπρεψε ως… σούτινγκ γκαρντ, ο δε Παναθηναϊκός φάνηκε-μετά τη Χίμκι και τώρα-να βιάζεται να χωρέσει τους πάντες και να μην κακοκαρδίσει κανέναν αδιαφορώντας για τη διατάραξη των ισορροπιών.

Παρ’ όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός δεν ήθελε πολύ να κερδίσει και ο Ολυμπιακός να χάσει. Οι αριθμοί, δε, ήταν υπέρ των γηπεδούχων. Έχασαν ένα ματς στο οποίο είχαν 20-8 ασίστ/λάθη έναντι 10-15 των αντιπάλων, ωστόσο τους στοίχισε η όχι χαώδης διαφορά ευστοχίας σε βολές και τρίποντα.

Το τέλος της ημέρας βρίσκει τον Ολυμπιακό αγκαλιά με το πλεονέκτημα έδρας και τον Παναθηναϊκό σε μεγάλο ζόρι. Οι «ερυθρόλευκοι» πήραν την πρώτη τους πραγματικά μεγάλη εγχώρια φετινή νίκη, αλλά δεν πρέπει να παρεκκλίνουν από την πορεία τους. Η διαδρομή είναι μεγάλη και σε αυτή πρέπει να ενσωματώσουν ακόμη καλύτερα δύο παίκτες που δεν θα τους λύσουν όλα τα προβλήματα, αλλά καμουφλάρουν πολλά από αυτά. Και ταυτόχρονα να πάρουν από όλους, ακόμη και από τον… Τόμπσον, ό,τι περισσότερο μπορούν.

Οι «πράσινοι» όλα δείχνουν πως θα ψάξουν το δρόμο προς το Βελιγράδι με μειονέκτημα έδρας, που όμως μπορεί να μη σημαίνει και τίποτα με βάση το περσινό με τους ίδιους θύματα παράδειγμα. Πέρα από πλεονέκτημα ή μειονέκτημα έδρας, που δεν είναι αυτοσκοπός, αυτό που προέχει για τον Παναθηναϊκό είναι να αποκτήσει συνοχή, η οποία λείπει πολύ το τελευταίο δίμηνο. Για όσους δεν το κατάλαβαν, ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται και φέτος αδύναμος μακριά από το ΟΑΚΑ, όπου ήδη φέτος έχει υποστεί μία παραπάνω ήττα σε σχέση με πέρσι στην κανονική περίοδο. Κοινώς, δεν υπάρχει ουσιαστική πρόοδος, αλλά μάλλον βήματα προς τα πίσω αν συνυπολογιστεί και ο αποκλεισμός στο Κύπελλο. Η κουβέντα περί εκδικητικής Ευρωλίγκας και κακής διαιτησίας, ανεξάρτητα από το αν είναι δικαιολογημένη σε έναν βαθμό, δεν βοηθά σε τίποτα την ίδια την ομάδα που δείχνει να οπλίζεται με μια καλή δικαιολογία για κάθε στραβοπάτημα. Κι όποιος έχει έτοιμη τη δικαιολογία, συνήθως προετοιμάζεται για να αποτύχει και δεν αφιερώνει όλη του τη δύναμη και το χρόνο για το πώς θα πετύχει.

Follow @ChristosRobolis