Η απάντηση στους επικριτές του ΝΒΑ

Η άποψη πως το ΝΒΑ είναι ένα show για την απόλαυση του κοινού και απέχει αρκετά από το πραγματικό μπάσκετ που παίζεται στην Ευρώπη είναι μία προκατάληψη που έστω και στην υπερβολή της δεν είναι εντελώς ανεδαφική.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Πράγματι, υπάρχουν ομάδες που μοιάζουν συχνά να νοιάζονται περισσότερο για τα επιφωνήματα θαυμασμού από τις κερκίδες και τις θέσεις στα top 10 καρφωμάτων, ταπών και ασίστ, παρά για νίκες και τίτλους. Και υπάρχουν παίκτες που λειτουργούν και ενεργούν βάσει των σωματικών τους προσόντων και ελάχιστα ή καθόλου με το μυαλό. Η λογική αυτή έρχεται σε πλήρη κόντρα με τη φιλοσοφία των περισσοτέρων χωρών της Ευρώπης, όπου το θέαμα έρχεται σε δεύτερη ή… χαμηλότερη μοίρα, η νίκη είναι αυτοσκοπός έστω και με παιδικό σκορ και οι περισσότεροι παίκτες έχουν μάθει να παίζουν με περισσότερη τακτική ακόμη και από σκακιστές.

Το πραγματικό μπάσκετ δεν είναι ούτε στο ένα άκρο ούτε στο άλλο, αλλά κάπου στη μέση. Κι αν υπάρχει διαχρονικά απόδειξη πως τελικά και στο ΝΒΑ υπάρχουν ομάδες ανταποκρίνονται σε αυτό, με παίκτες που παίζουν πρώτα με το μυαλό και μετά με τα πόδια ή τα μούσκουλα, είναι οι Σαν Αντόνιο Σπερς. Δεν το λέμε επειδή προκρίθηκαν στους τελικούς του ΝΒΑ για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια, αλλά με αφορμή αυτό το γεγονός.

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς, όνομα που μοιάζει να περικλείει άρωμα ΗΠΑ και Ευρώπης, είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για αυτό το κατασκεύασμα. Έχει κατορθώσει να συγχωνεύσει δύο κόσμους, τον αμερικανικό και τον ευρωπαϊκό, σε μία ομάδα. Οι δικοί του Σπερς είναι ομάδα που διαθέτει μεν αστέρες και αθλητές, αλλά πάνω από όλα σκεπτόμενους υπηρέτες του συνόλου.

Ο Τιμ Ντάνκαν είναι πλέον 37άρης κι ανέκαθεν ήταν βαρετός (οι κακές γλώσσες λένε πως μέχρι και η γυναίκα του τον παράτησε γ’ αυτό), αντιθεαματικός και δυσανάλογα εμπορικός του ταλέντου του για τα στάνταρ του ΝΒΑ, αλλά είναι ο ηγέτης που αρμόζει απόλυτα σε μία ομάδα με τέτοια φιλοσοφία. Ακόμη και τώρα που τα γερασμένα του γόνατα δεν υπακούν πάντα στις εντολές του εγκεφάλου του, αυτός φτάνει και περισσεύει για να νικά κατά κράτος δυνατότερους, αλτικότερους αλλά μη συγκρίσιμους σε επίπεδο μπασκετικού IQ αντιπάλους.

Ο Τόνι Πάρκερ είναι αυτός που λειτουργεί περισσότερο εκτός προγράμματος και με το ένστικτο από τους υπόλοιπους, αλλά χρειάζεται κι αυτή η τρέλα όταν η μηχανή βραχυκυκλώνει. Τα drive του φέρνουν σε ανισορροπία και τις καλύτερα διαβασμένες άμυνες και δημιουργούν σκορ για τον ίδιο και τους συμπαίκτες του.

Ο δε Μάνου Τζινόμπιλι, πλέον στα 36 του και με καραφλίτσα, μπορεί πλέον να έρχεται από τον πάγκο, αλλά έστω και για λιγότερο χρόνο εξακολουθεί να είναι ικανός να δώσει τη σπίθα σε μία ομάδα που μοιάζει ώρες-ώρες να παίζει υπερβολικά αυτοματοποιημένα.

Ο Καγουάι Λέοναρντ είναι η πηγή ενέργειας της ομάδας, ενώ οι Ντάνι Γκριν, Γκάρι Νιλ, Τιάγκο Σπλίτερ και Μπορίς Ντιό βασιζόμενοι και στις ευρωπαϊκές τους παραστάσεις αποτελούν παίκτες που είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαν να σταθούν σε άλλες ομάδες, αλλά είναι υπερπολύτιμοι ρολίστες για τα «σπιρούνια».

Ασφαλώς δεν περιμέναμε να φτάσουν στους τελικούς του ΝΒΑ για να τα αντιληφθούμε όλα αυτά. Όμως η πρόκριση των Σπερς (αλλά και η αγωνιστική ταυτότητα των ομάδων που έφτασαν ψηλά στα play offs) αποτελεί την απόδειξη πως ένα οργανωμένο και σκεπτόμενο σύνολο είναι πάντα ή τις περισσότερες φορές ανώτερο από ένα μάτσο αθλητές που ξέρουν μόνο άναρχα να τρέχουν και να πηδούν βασιζόμενοι σε… ζωώδη ένστικτα, ενώ συχνά μοιάζουν να κοιτούν τη στατιστική τους παρά το σκορ.

Στις μάχες για τον τίτλο, είτε βρουν μπροστά τους Χιτ είτε Πέισερς, οι Σπερς θα μειονεκτούν σίγουρα σε αθλητικά προσόντα. Μένει να φανεί αν η υπεροχή τους σε εμπειρία και μυαλό (ειδικά απέναντι στους Πέισερς) θα αρκέσει για να τους χαρίσει ένα πέμπτο πρωτάθλημα.

Follow @ChristosRobolis