Η ΑΕΚ θέλει χρόνο και στήριξη. Θέλει όμως κι αλλαγές…

Ό,τι έπεται μιας απροσδόκητης επιτυχίας είναι συνήθως καταδικασμένο σε άδικες συγκρίσεις. Η ΑΕΚ της περασμένης περιόδου έφτασε ανέλπιστα σε αυτό που-κακά τα ψέματα-αποτελεί ταβάνι για μια ομάδα που βρίσκει ερμητικά κλειστές τις πόρτες της Ευρωλίγκας. Και αυτοί οι δύο τίτλοι κινδυνεύουν αντί να αποτελέσουν εφαλτήριο για μεγαλύτερα πράγματα, να αποτελέσουν μόνιμα βαρίδια στα πόδια της. Μια ματιά στα social media μετά τις ήττες από Περιστέρι και Χάποελ αρκεί για να το διαπιστώσει κανείς. Κι ας άρχισε η περσινή ομάδα όχι με μια και δυο, αλλά πολλές βαρβάτες ήττες, ακόμη και στο ΟΑΚΑ. Εκείνη δεν είχε να συγκριθεί με την προηγούμενη νταμπλούχο βερσιόν της σαν την τωρινή.

Σε αυτή την παγίδα πέφτει για την ώρα η ΑΕΚ… Στα μάτια των αδηφάγων οπαδών, μετά την κατάκτηση Κυπέλλου και Basketball Champions League, μοιάζουν με φυσική συνέχεια η… σφήνα στους «αιώνιους» για το πρωτάθλημα και η αντιμετώπιση της διοργάνωσης που κατέκτησαν το Μάιο ως μικρή για να χωρέσει την ομάδα τους. Όμως δεν είναι… Γιατί η φετινή ΑΕΚ έχει μετά βίας 4-5 παίκτες από το περσινό ρόστερ, γιατί έχει νέο προπονητή, γιατί προσπαθεί να παίξει διαφορετικά και γιατί έκανε μια προετοιμασία μετά πολλών εμποδίων. Αλλά και γιατί το δικό της μπάτζετ είναι ελαφρώς μειωμένο και περίπου υποπενταπλάσιο από αυτά Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού (και υποτριπλάσιο της Χάποελ), όπως και γιατί η Ευρωλίγκα εξακολουθεί να μην προσφέρει προοπτική συμμετοχής σε ανθρώπους που θέλουν να επενδύσουν αλλά δεν πρόκειται να το κάνουν για μια guest εμφάνιση σε πεδίο άνισου ανταγωνισμού.

Αυτά όμως ήταν γνωστά εξ αρχής… Η ΑΕΚ, η διοίκηση και ο κόσμος της, (πρέπει να) γνωρίζουν σε ποιο χώρο βρίσκονται και τις αντιξοότητές του. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες καλείται να παρουσιάσει την καλύτερη δυνατή εκδοχή της και μέχρι στιγμής δεν το κάνει. Το Σάββατο στο Περιστέρι και την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ είδαμε μια ομάδα που προσπαθεί να παίξει καλό μπάσκετ, κάποιες φορές τα καταφέρνει, αλλά όταν αδυνατεί εμφανίζει αποκαρδιωτικό πρόσωπο. Η διαφορά μεταξύ των τριών δεκαλέπτων απέναντι στο Περιστέρι και της τέταρτης περιόδου ή του πρώτου με το δεύτερο ημίχρονο κόντρα στη Χάποελ είναι μέρα με τη νύχτα. Οι μεταπτώσεις στην απόδοση μιας ομάδας είναι δείγμα ανετοιμότητας. Είναι δεδομένο πως η ΑΕΚ, που προσπαθεί να αποδώσει πιο ομαδικά, βάζοντας νέα συστήματα σε άμυνα και επίθεση, αλλά και να εντάξει τόσα νέα πρόσωπα, χρειάζεται υπομονή. Ειδικά από τη στιγμή που ο προοριζόμενος για βασικός της οργανωτής (Ρατάν-Μέις) έλειψε για περίπου έναν μήνα, ο μοναδικός κλασικός της σέντερ (Καββαδάς) ομοίως και ο άνθρωπος που προορίζεται για να συνδέσει όλες τις γραμμές (Σαντ-Ρόος) ακόμη είναι στα πιτ.

Ασφαλώς όμως δεν αρκεί μόνο η υπομονή ή η στήριξη, που-η αλήθεια είναι-δεν μπορεί να θεωρηθεί και μεγάλη με 1.300 διαρκείας μετά από μια ιστορική σεζόν ή με 2.000 νοματαίους στο θεωρητικά πιο δύσκολο παιχνίδι των ομίλων και την πρώτη εμφάνιση εντός έδρας. Η ΑΕΚ χρειάζεται, όπως όλα δείχνουν, ΚΑΙ αλλαγές. Η κυριότερη, αν και όχι μοναδική, αδυναμία εστιάζεται στους ψηλούς. Εκεί που πέρσι υπήρχαν μεν Χάντερ και Καββαδάς, αλλά και Μαυροειδής και Τζέιμς. Φέτος δεν υπάρχει ο ψηλός στον οποίο θα ακουμπήσει η μπάλα με ασφάλεια στο «ζωγραφιστό», που θα παίξει με πλάτη, που θα φάει και θα ρίξει ξύλο, που θα σκοράρει ή θα δημιουργήσει από μέσα προς τα έξω, ούτε ο Αμερικανός που θα δώσει λύσεις στο «4» και το «5», θα μαρκάρει άριστα στις αλλαγές και θα βγάλει προσωπικότητα στα δύσκολα. Ο Ρόμπερσον είναι ένα στοίχημα που χάνεται νωρίς. Μπορεί να έχει αθλητικά προσόντα και κάποια καλά στοιχεία, αλλά ταυτόχρονα παρουσιάζει και ελλείψεις που δεν υπάρχει η πολυτέλεια να διαπιστωθεί αν με το χρόνο μπορούν να διορθωθούν.

Κάπως έτσι, η ΑΕΚ έχει βρεθεί να διαθέτει στο «5» τον ημίψηλο Χάντερ, τον βαρύ Καββαδά και… τέλος, ενώ το «4» είναι ερμητικά κενό, αφού ο Σάκοτα είναι κλασική περίπτωση stretch four και ο Ματσιούλις μόνο κατά συνθήκη και όχι για πολλά λεπτά μπορεί να δώσει λύσεις. Κι αν στην επίθεση η ευελιξία ή το καλό σουτ μπορούν να ευνοήσουν τέτοια ελαφριά σχήματα, στην άμυνα «επιδόσεις» όπως οι 40 πόντοι της Χάποελ από το «ζωγραφιστό» ή το πάρτι που έστησαν ο Μπέντιλ και ο Ντάνιελ το Σάββατο, μαρτυρούν το μέγεθος του προβλήματος. Ασφαλώς υπάρχουν κι άλλα ζητήματα, όπως ότι η εξαιρετική κυκλοφορία που υπήρχε κατά διαστήματα στην επίθεση έδινε συχνά τη θέση της σε κατάχρηση ντρίμπλας και προσπαθειών από (κυρίως) τον Ρατάν-Μέις, τον Λαρεντζάκη ή τον Γκρίφιν. Ή όπως ότι ολόκληρος Ματσιούλις δεν αξιοποιείται από τους συμπαίκτες του ή μέσα από συγκεκριμένα plays που θα αναδείξουν τις αρετές του. Ή όπως ότι στο Περιστέρι ο Ρογκαβόπουλος ξεκίνησε στην πεντάδα και ο Μωραΐτης πήρε λεπτά συμμετοχής, ενώ κόντρα στη Χάποελ οι μικροί ήταν θεατές, συνεπώς δεν υπάρχει ξεκάθαρο πλάνο αξιοποίησης ή όχι των πιτσιρικάδων.

Η καταστροφολογία είναι άδικη και αχρείαστη. Η… αποδόμηση επαγγελματιών με διαδρομή και επιτεύγματα όπως ο Λούκα Μπάνκι επίσης. Όμως η κριτική είναι όσο αναγκαία ο χρόνος και η στήριξη για αυτή την ΑΕΚ. Όπως επίσης και οι αλλαγές. Γιατί μάλλον δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως θα έρχονταν δύο τίτλοι την περασμένη σεζόν αν Μπάρλοου και Ελόνου δεν έδιναν τη θέση τους σε Πάντερ και Χάντερ…

ΥΓ: Για τον Προμηθέα το «μπράβο» είναι λίγο… Όχι επειδή κέρδισε στο πρώτο του, ιστορικό, ευρωπαϊκό παιχνίδι. Αλλά γιατί είναι μια ομάδα που κάνει σταθερά βήματα προόδου, τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο, όσο και σε οργάνωση και υποδομές. Είναι ένας σύλλογος που διαθέτει φιλοδοξίες και πόρους για να τις υλοποιήσει.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis