Η ΑΕΚ δείχνει να έμαθε από τα λάθη της

Η πραγματική βελτίωση της ΑΕΚ τα δύο προηγούμενα χρόνια ήταν απειροελάχιστη. Η αδυναμία δημιουργίας ενός κορμού και αξιοποίησης των νεαρών Ελλήνων παικτών μπορεί να μην της στερούσαν την τρίτη θέση κόντρα στον ανταγωνισμό (κυρίως τον Άρη) που πάντως δεν είχε το μπάτζετ και την ποιότητά της, ωστόσο η διατήρηση ή αύξηση της μεγάλης ψαλίδας από τους «αιώνιους» μαρτυρούσε το πρόβλημα. Άλλωστε ούτε ο Μάκης Αγγελόπουλος, ούτε και ο κόσμος της ομάδας θα μπορούσαν να είναι μονίμως ευχαριστημένοι με την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα των δευτεροκλασάτων, που είναι παντελώς άνευ αντικρίσματος.

Η φετινή ΑΕΚ μοιάζει να έχει διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος. Οι νίκες επί της (έστω και της λειψής) ΤΣΣΚΑ και της (επιπέδου Ευρωλίγκας κι ας παίζει στο Eurocup) Ούνιξ σίγουρα «ψήνουν» τον κόσμο, ωστόσο η ουσία δεν κρύβεται σε φιλικές νίκες, αλλά σε κάποια άλλα σημεία. Οι προσθήκες της δίχως να είναι πιο ακριβές φαίνονται πολύ πιο ουσιαστικές αυξάνοντας κατακόρυφα την ποιότητα και ακόμη πιο εμφανώς τον δείκτη αθλητικότητας συγκριτικά με την περσινή βαριά και δυσκίνητη ομάδα. Ταυτόχρονα είναι πασιφανής σε πρώτη φάση η πρόθεση να αξιοποιηθούν Μωραΐτης, Τσαλμπούρης και Άτιτς. Γιατί καλό είναι το παιδομάζωμα, το οποίο γίνεται εξαιρετικά εδώ και πάνω από έναν χρόνο, αλλά δίχως τις ευκαιρίες στα παιδιά αυτά η ΑΕΚ δεν θα εισπράξει στο μέλλον τίποτα από τη μεγάλη επένδυσή της.

Ο Μάικ Γκριν μοιάζει τόσο διαφορετικός αλλά ταυτόχρονα και τόσο ικανός να αναλάβει τα καθήκοντα του Ρόκο Ούκιτς. Αμερικανό γκαρντ με ανάλογη ικανότητα σε εκτέλεση και δημιουργία δεν βρίσκεις εύκολα και ο νέος κουμανταδόρος της «Ένωσης» έχει αυτές τις αρετές μαζί και με ηγετικά προσόντα. Ο Βασίλης Ξανθόπουλος θα αποτελέσει πίσω του μια δοκιμασμένη λύση, ενώ δίπλα στους δύο παραπάνω ο Δημήτρης Μωραΐτης θα μάθει σίγουρα πολλά. Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση μετά την κλήση στην Εθνική θα έχει αναβαθμισμένο ρόλο, ενώ ο Κέλσι Μπάρλοου και ο Έντιν Άτιτς θα δώσουν μεγαλύτερο «μέγεθος» στην περιφέρεια. Δίπλα τους θα «κολλήσει» σύντομα και ο σπουδαίος σκόρερ Μάνι Χάρις, που όμως θα χρειαστεί χρόνο έχοντας χάσει όλη την προετοιμασία, ενώ στις θέσεις των φόργουορντ ο υπεραθλητής Μπάντζα Σι, η σταθερή αξία του Ντούσαν Σάκοτα και ο Ντελρόι Τζέιμς που είναι καλύτερος από όσο έχει δείξει ως τώρα είναι οι πολλές και διαφορετικές επιλογές. Το «5» είναι η μοναδική θέση με τα ίδια πρόσωπα με πέρσι, με τον πάντα πολύτιμο Δημήτρη Μαυροειδή, τον δυναμικό και αναμενόμενα καλύτερο έχοντας κάνει και προετοιμασία με την ομάδα Τσινέμελου Ελόνου, αλλά και τον Γιώργο Τσαλμπούρη που θα γράψει περισσότερα λεπτά στο παρκέ.

Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος έχει φέρει μία μάλλον αναγκαία αλλαγή στην τεχνική ηγεσία. Ο… αμερικάνικος τρόπος που λειτουργεί και η πιο ανθρώπινη προσέγγιση των παικτών είναι σίγουρα πολύ καλύτερη, έστω και σαν εικόνα, από τον ανεξέλεγκτο Γιούρε Ζντοβτς. Ακόμη και οι επιλογές του σε παίκτες μοιάζουν πολύ προσεγμένες. Ασφαλώς το φορτίο που καλείται να σηκώσει είναι βαρύ, οι προσδοκίες του κόσμου συχνά μη ρεαλιστικές, αλλά αναμφίβολα αξίζει την ευκαιρία, γιατί την κέρδισε με τη δουλειά του, είτε σαν δεύτερος, είτε σαν πρώτος.

Το πιο ελπιδοφόρο όλων είναι, πώς-όπως προέκυψε από την τελευταία του συνέντευξη στην «Ώρα για Σπορ»-ο Μάκης Αγγελόπουλος ακόμη… αντέχει. Σε ένα περιβάλλον που αποθαρρύνει τον κάθε «επενδυτή» (;), καθώς οι θέσεις στην Ευρωλίγκα είναι ρεζερβέ και τα έσοδα που συνεπάγονται δημιουργούν αθέμιτο ανταγωνισμό, εκείνος δεν έχει ακόμη ξενερώσει. Το μαρτυρούν οι κινήσεις του, τόσο για την ανάδειξη του ένδοξου παρελθόντος της ΑΕΚ (από τις τιμές σε Αμερικάνο και Τρόντζο, μέχρι τη συγκέντρωση των χαμένων τροπαίων ή την ταινία/ντοκιμαντέρ στην επέτειο 50 ετών από το έπος του 1968), όσο και για την ευημερία του παρόντος της (βάζοντας από την τσέπη του όχι πολύ λιγότερα από όσα Γιαννακόπουλος και Αγγελόπουλοι) και για τη δημιουργία του μέλλοντος (με τις συνεχείς προσθήκες νεαρών παικτών και τις κινήσεις για το γήπεδο της ομάδας).

ΥΓ: Οι αποδοκιμασίες του κόσμου της ΑΕΚ στον Δημήτρη Πρίφτη είναι τουλάχιστον άδικες. Ο συγκεκριμένος προπονητής έχει εργαστεί στην ομάδα σε δύσκολες εποχές και έχει χαρίσει πολλά δεδουλευμένα, δίχως ποτέ να το διατυμπανίσει. Είτε λοιπόν από άγνοια, είτε από αγνωμοσύνη, η γιούχα είναι απαράδεκτη.

Follow @ChristosRobolis