Γιατί όχι… Τόμιτς;

Η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός καθυστέρησε να διαλευκάνει το θολό τοπίο γύρω και πάνω από τον πάγκο της ομάδας. Κάτι λιγότερο από έναν μήνα πήρε στη διοίκηση της ΚΑΕ να αντικαταστήσει τον Γιώργο Μπαρτζώκα και στο διάστημα αυτό υπήρξαν επαφές με διάφορους υποψηφίους, ακόμη και επί της ουσίας συμφωνία με κάποιους εξ αυτών. Σε καμία, ωστόσο, στιγμή δεν δόθηκε από τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο η αίσθηση πως η λύση του Μίλαν Τόμιτς θα πιστοποιούσε το «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» και ότι ο θρύλος του συλλόγου θα προαγόταν οριστικά και αμετάκλητα σε ρόλο head coach. Κι όσοι πίστευαν, ή ακόμη και ήλπιζαν, πως θα γινόταν αυτό, διαψεύστηκαν οριστικά το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν ήρθε η αιφνιδιαστικά η ανακοίνωση της πρόσληψης του Γιάννη Σφαιρόπουλου.

Οι λόγοι της επιλογής Σφαιρόπουλου είναι προφανείς: εργατικός, ικανός, νέος αλλά με εμπειρίες, με (μα)θητεία δίπλα σε μεγάλα ονόματα της προπονητικής αλλά και… ανεξάρτητη καριέρα, με διάθεση να δουλεύει με τους νέους, αλλά και ικανότητα να διαχειρίζεται τις «φίρμες», καθώς επίσης και γνώστης του τι εστί Ολυμπιακός, μιας και διαθέτει ερυθρόλευκες καταβολές. Να, λοιπόν, γιατί… Σφαιρόπουλος.

«Γιατί, όμως, όχι Τόμιτς;», θα αναρωτηθούν κάποιοι στηρίζοντας την απορία τους σε ισχυρά επιχειρήματα. Ξέρει την τωρινή ομάδα καλύτερα από καθέναν, γνωρίζει άριστα τι εστί Ολυμπιακός και πίεση, ο κόσμος τον λατρεύει, αλλά ταυτόχρονα είναι και διπλωματούχος προπονητής, που διαχειρίστηκε καλά την ομάδα στη μετα-Μπαρτζώκα εποχή και έχει φιλοδοξίες στο χώρο της προπονητικής περιμένοντας καρτερικά εδώ και καιρό την ευκαιρία του.

Στο μυαλό των Αγγελόπουλων δεν μπορεί να βρίσκεται κανένας, αλλά πιθανότατα το σκεπτικό τους έχει να κάνει με μια πρακτική που ακολουθείται σε μεγάλες επιχειρήσεις και η οποία συνήθως (γιατί πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις) είναι επιτυχής: σε μια ομάδα ανθρώπων δεν είναι εύκολο και αποτελεσματικό από τη μια μέρα στην άλλη ένα μέχρι τώρα ισότιμο με τα άλλα στέλεχός της να «αναχθεί» σε υπεύθυνο ρόλο και να φέρει αποτελέσματα.

Κακά τα ψέματα, ο Μίλαν Τόμιτς ήταν επί σειρά ετών (και πλέον παραμένει) assistant κι όχι head coach. Και πέρα από τα βοηθητικά προς τον πρώτο προπονητή καθήκοντά του, ένας assistant είναι συνήθως ο… άνθρωπος των παικτών. Αυτός με τον οποίο δεν έχουν τόσο αυστηρά επαγγελματική σχέση, όσο με τον προπονητή τους, που θα του πουν τα παράπονά τους, ακόμη και τα προσωπικά τους, που θα κάνουν και την πλάκα τους με μεγαλύτερη άνεση από τον «μεγάλο», ίσως που θα κάνουν και παρέα εκτός γηπέδου. Είναι δύσκολο εν μια νυκτί ο ίδιος άνθρωπος να προαχθεί σε έναν ανώτερο ρόλο και να αντιμετωπιστεί από τους υπολοίπους όπως θα έπρεπε-με τη δέουσα «απόσταση» και τον πρέποντα σεβασμό-βάσει των νέων του αρμοδιοτήτων. Δεν είναι εύκολο να δεις τον μέχρι πρότινος (περίπου) συνοδοιπόρο και φίλο σου σαν αφεντικό σου, ούτε είναι εύκολο αυτός να επιβληθεί με τον τρόπο που απαιτείται από το νέο του ρόλο σε εκείνους που λίγες μέρες πριν ήταν (περίπου) ίσοι.

Ο Μίλαν Τόμιτς είχε, ως βοηθός εδώ και έξι χρόνια στον Ολυμπιακό, αυτό το μεγάλο μείον. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος υπήρξε επίσης βοηθός επί σειρά ετών στην ομάδα, αλλά… αποτίναξε από πάνω του αυτή την ταμπέλα εδώ και χρόνια, εργάστηκε αλλού ως assistant και head coach και επιστρέφοντας στο λιμάνι δεν βρίσκει τίποτα ίδιο στην ομάδα, πέραν ίσως της διοίκησης, του κόσμου και κάποιων μελών του σταφ.

Φαίνεται πως θα πρέπει ο Μίλαν Τόμιτς να περιμένει-λίγο ή πολύ περισσότερο… ο χρόνος θα δείξει-την ευκαιρία του. Προσωπικότητα έχει αποδεδειγμένα, γνώσεις σίγουρα, ικανότητες πιθανότατα. Μένει να φανεί αν διαθέτει την υπομονή που απαιτείται. Σαν κι αυτή που έκαναν ως βοηθοί πολλοί προπονητές, από τον Σφαιρόπουλο, τον Ιτούδη και τον Κατσικάρη, ως τον… Πόποβιτς, μέχρι να έρθει η δική τους ώρα για να δείξουν πως μπορούν να τα καταφέρουν περίφημα και σε πρώτο ρόλο…

Follow @ChristosRobolis