Γεια σου… νέε Παππά

Ήταν ένα ντέρμπι που ελάχιστοι θα θυμούνται. Το θέαμα ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών στις οποίες μας έχουν καλομάθει οι «αιώνιοι», το αποτέλεσμα γνωρίζαμε εκ των προτέρων πως δεν θα έκρινε κανέναν τίτλο και δεν υπήρξε κάποιος απόλυτος νικητής, καθώς οι δύο μονομάχοι είχαν λόγους να χαμογελούν κι άλλους να προβληματίζονται, περισσότερο ή λιγότερο αλλά όχι απόλυτα.

Λίγα πράγματα μπορεί να κρατήσει κανείς. Κι επειδή ο Κέι Σι Ρίβερς τείνει να γίνει σεσημασμένος απέναντι στον Ολυμπιακό συνεχίζοντας το έργο που είχε αρχίσει στο ΣΕΦ, η είδηση της βραδιάς για τον Παναθηναϊκό είναι άλλη. Τη στιγμή που ο Νικ Καλάθης παραμένει ντεφορμέ και ο Αλεσάντρο Τζεντίλε αδυνατεί να προσαρμοστεί και στα στοιχειώδη, οι «πράσινοι» κερδίζουν έναν παίκτη που μέχρι πριν 7-8 μέρες έδειχναν να έχουν… χάσει (ξανά).

Νίκος Παππάς λέγεται και χθες βράδυ μας ξανασυστήθηκε. Όχι σαν χαρισματικός σκόρερ, όπως εκ γενετής είναι, αλλά ως παίκτης ομάδας. Κι όμως, δεν χρειάστηκε να πετύχει πάνω από μόλις δύο πόντους και με άσχημα ποσοστά (1/6 σουτ) για να κερδίσει τον τίτλο του «κρυφού» MVP του ντέρμπι. Άλλωστε κι ο κόσμος που παρακολουθεί χωρίς οπαδικές παρωπίδες το άθλημα έχει μάθει να διαβάζει πέρα από τη στατιστική, που αδικούσε ολόκληρο… Διαμαντίδη και δεν θα μπορούσε να είναι δίκαιη με μικρότερου βεληνεκούς παίκτες.

Αν το λέγαμε πριν λίγες εβδομάδες, θα μας φορούσαν άσπρο ρούχο που δένει από πίσω. Ο Νίκος Παππάς διακρίθηκε σε ένα ματς ως ρολίστας, με σχεδόν μηδαμινή προσφορά στο επιθετικό κομμάτι αλλά τεράστια στο αμυντικό. Ο 26χρονος άσος έπαιξε μανιασμένη άμυνα, πίεζε αφόρητα πάνω στην μπάλα, βουτούσε για μια κατοχή, πηδούσε για ριμπάουντ και έκανε όλα αυτά τα μικρά αλλά πολύ μεγάλα πράγματα για να σπρώξει την ομάδα του στη νίκη. Αυτά για τα οποία μέχρι πρότινος αν όχι αδιαφορούσε, τα θεωρούσε δευτερεύοντα.

Έστω και σε ηλικία που έχει πάψει προ πολλού να θεωρείται σπουδαίο ταλέντο, ο Νίκος Παππάς είδε τη «δουλειά» όπως πρέπει. Για να καταφέρεις να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του προπονητή και κατά συνέπεια ρόλο και χρόνο στο παρκέ, σε μια ομάδα επιπέδου Παναθηναϊκού, οφείλεις να ξεκινάς από την άμυνα. Πρωτίστως να μην είσαι επιζήμιος για την ομάδα σου όση ώρα βρίσκεσαι στην πεντάδα και σταδιακά να κερδίζεις τα σουτ σου στην επίθεση. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αυτόν ακολούθησαν παίκτες της γενιάς του, που σίγουρα δεν έχουν μεγαλύτερο ταλέντο από αυτόν, όπως ο Μάντζαρης ή ο Παπανικολάου, αλλά έγιναν πολύ πιο γρήγορα αρχικά χρήσιμοι κι εν συνεχεία υπερπολύτιμοι για τον Ολυμπιακό.

Κάλλιο αργά, παρά ποτέ… Έστω και βαδίζοντας στα 27 του, ο Παππάς το αντιλήφθηκε, το αποδέχτηκε και το εφαρμόζει. Το επιθετικό του ξεμπλοκάρισμα είναι απλώς θέμα χρόνου και τότε θα μιλάμε για έναν σχεδόν ολοκληρωμένο παίκτη, κεφάλαιο για τον (ούτως ή άλλως ελλιπή σε Έλληνες που βρίσκονται σε ηλικία μπασκετικής ακμής) Παναθηναϊκό και το ελληνικό μπάσκετ.

Τελικά το… γαλλικό «Γεια σου Παππά» ίσως να μην είναι σύνθημα, αλλά η απαραίτητη σύσταση για έναν παίκτη που τώρα μας συστήνεται από την αρχή…

Follow @ChristosRobolis