Έτσι όπως τα κάναμε…

Η ήττα από την Ιταλία συγχωρείται. Αυτή από τη Φινλανδία όμως όχι. Δεν συγχωρείται όχι από… μας, αλλά από την ίδια τη διοργάνωση, αφού η Εθνική θα τη βρει μπροστά της και θα χρειαστεί πλέον υπερπροσπάθεια για να υπερκαλυφθεί το μειονέκτημα που δημιουργήθηκε.

Η ελληνική ομάδα εμφανίστηκε κατώτερη των περιστάσεων. Έμοιαζε… αγουροξυπνημένη, με έλλειμμα ενέργειας απέναντι στην αστείρευτη των Φινλανδών, χωρίς λύσεις και τσαμπουκά στην άμυνα, αλλά και με πανικό στην επίθεση. Η επάνοδος του Σπανούλη δεν λειτούργησε ευεργετικά, αφενός μεν γιατί έχοντας μείνει εκτός προπονήσεων για αρκετές μέρες έδειχνε εκτός ρυθμού, αφετέρου δε γιατί η ελληνική ομάδα δυσκολεύτηκε στον… επαναπρογραμματισμό της με τον ίδιο στο παιχνίδι της, αφού για τα δύο προηγούμενα παιχνίδια είχε αναγκαστεί να ζει χωρίς αυτόν.

Ο πάγκος δεν βοήθησε. Ούτε με το «στήσιμο» της άμυνας, ούτε με τις αλλαγές. Παίκτες που μπορούν να ματσάρουν την ενέργεια των Φινλανδών έμειναν ανενεργοί και χρησιμοποιήθηκαν καθυστερημένα, άλλοι ξεχάστηκαν εκεί (Περπέρογλου, Παπανικολάου) και η Εθνική δεν είχε τις λύσεις στα πολλά προβλήματα που έβαζαν οι αντίπαλοι.

Την ίδια ώρα ο Κόπονεν ντύθηκε Μπελινέλι, ο Μούρινεν Ντατόμε και ο Κότι Τζεντίλε σκοράροντας με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο σε ένα ματς που μάλλον φτάνοντας στα γεράματα θα δείχνουν στα εγγόνια τους μπροστά στο τζάκι στο σπίτι τους στο Ελσίνκι ως το καλύτερο της καριέρας τους.

Πλέον ο δρόμος προς την οκτάδα έχει μετατραπεί από λεωφόρο στρωμένη με ροδοπέταλα σε κακοτράχαλο σοκάκι με πανυψηλά εμπόδια. Η πρόκριση στην οκτάδα μοιάζει mission impossible αλλά δεν είναι, έστω κι αν ακόμη και δύο νίκες απέναντι σε Ισπανούς, Σλοβένους και Κροάτες ίσως να μην αρκούν.

Υπάρχουν δύο μονοπάτια για την Εθνική. Να βυθιστεί στην εσωστρέφεια και την κατάθλιψη, να επιδοθεί/ουμε στο αγαπημένο σπορ των αλληλοκατηγοριών και της απόδοσης ευθυνών και να συμβιβαστεί με τη μοίρα της είναι ο εύκολος τρόπος. Ο δύσκολος, αλλά μόνος που οδηγεί σε ξέφωτο είναι να πεισμώσει, να δει τα λάθη της και να τα λύσει.

Στο τριήμερο που μεσολαβεί μέχρι τον επόμενο αγώνα μπορούν να αλλάξουν πολλά. Μπορεί και τίποτα. Όμως όσο ακόμη υπάρχει ελπίδα, ουδείς επιτρέπεται να καταθέσει τα όπλα. Αυτή η ομάδα έχει δείξει πως ξέρει να κάνει ανατροπές. Και ίσως αυτή που καλείται να κάνει τώρα να είναι δυσκολότερη και μεγαλύτερη από εκείνη στον ημιτελικό του 2005 με τη Γαλλία ή τον προημιτελικό του 2007 με τη Σλοβενία.

Follow @ChristosRobolis