Έτσι, από τη Γεωργία, να πονάει!

Δίχως να παραβλέπουμε τις αγωνιστικές αδυναμίες της Εθνικής, το πρόβλημα που παρουσίασε στο παρκέ απέναντι στη Γεωργία έμοιαζε περισσότερο ψυχολογικό. Οι παίκτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έμοιαζαν άνευροι, άκεφοι, ίσως και απογοητευμένοι. Για όλη την ιστορία με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, για όσους αμφισβητούν τη δυναμική και τις προοπτικές διάκρισης αυτής της ομάδας μετά την απώλειά του, για όλα αυτά μαζί ή για τίποτα από όλα αυτά… Κανείς δεν ξέρει, παρά μόνο οι ίδιοι οι παίκτες. Όμως δεν μπορεί τόσοι έξωθεν παρατηρητές να έχουν πέσει έξω διακρίνοντας μια γενικότερη αδιαθεσία.

Χαλαρότητα στην άμυνα, έλλειψη συγκέντρωσης στα ριμπάουντ, στατικότητα και αστοχία στην επίθεση… Ακόμη και στα πρόσωπα των περισσότερων παικτών, από την παρουσίαση μέχρι τις λίγες καλές φάσεις που έβγαλε η ομάδα, διέκρινες μια απάθεια, που συμπαρέσυρε και την επίσης «πεσμένη» κερκίδα, η οποία επισκιάστηκε από τους φωνακλάδες Γεωργιανούς που-με γεια τους με χαρά τους-πανηγύρισαν τη νίκη σαν να πήραν το Ευρωμπάσκετ.

Υπό αυτό το πρίσμα, ευτυχώς που ήρθε αυτό το «χαστούκι». Αν ο Πρίντεζης ευστοχούσε σε ένα ακόμη νικητήριο καλάθι θα εστιάζαμε στον… Αη Γιώργη που θα βαπτιζόταν (όχι δίχως να το αξίζει φυσικά) νέος ηγέτης της Εθνικής και θα μιλούσαμε για το χαρακτήρα της ομάδας στα δύσκολα. Αν, δε, νικούσαμε εύκολα, είμαστε τόσο αφελείς που θα λέγαμε μέχρι και «ποιος χρειάζεται τον Γιάννη». Και φυσικά-σε αμφότερες τις περιπτώσεις-όλα τα προβλήματα θα κρύβονταν κάτω από το χαλάκι της αχρείαστης νίκης. Η ήττα, όμως, από την πολύ κατώτερης ποιότητας, πολύ μικρότερου βάθους, πολύ φτωχότερης παράδοσης και πολύ λιγότερων φιλοδοξιών Γεωργία μπροστά στο κοινό σου τσούζει και πονά. Ταυτόχρονα όμως είναι ικανή να αφυπνίσει συνειδήσεις και κυρίως εγωισμούς.

Οι διεθνείς δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Η διαδρομή καθενός ξεχωριστά μαρτυρά την αξία του. Είναι βέβαιο πως μετά το στραπάτσο από τη Γεωργία καθένας αντιλήφθηκε πως δεν είναι δυνατό ένα ρόστερ με τόσο ταλέντο να αποδίδει έτσι, γιατί αδικεί τη δική του ποιότητα και δουλειά εδώ και σχεδόν έναν μήνα. Και είναι κρίμα να χαραμίσουν την ως τώρα προσπάθειά τους, μακριά από παραλίες, συντρόφους ή γυναικόπαιδα… Ίσως τελικά το αποτέλεσμα της Τετάρτης να μην ήταν τόσο «καμπανάκι κινδύνου» αλλά περισσότερο ξυπνητήρι. Αρκεί να μην πατήσουμε «αναβολή», αλλά να σηκωθούμε και να πιάσουμε δουλειά…

ΥΓ1: Η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο γήπεδο πιστοποιεί πως δεν είναι ο τυπικός ΝΒΑερ που έψαχνε αφορμή για «κοπάνα». Αγαπά και πονά την Εθνική, στηρίζει την προσπάθειά της και θέλησε να το δείξει και εμπράκτως. Μήπως όμως απλά και μόνο η εικόνα του στον πάγκο κάνει κακό; Μήπως υπενθυμίζει σε όλους ποιος λείπει, προτού καν η απουσία του φανεί στο παρκέ; Άλλωστε κι όταν κάποιος χωρίζει δίχως να το επιδιώκει, το τελευταίο πράγμα που θέλει να βλέπει μπροστά του συνέχεια είναι η (πρώην) σύντροφός του…

ΥΓ2: Δικαίωμα του Νίκου Παππά να κρατά μανιάτικο από την Εθνική ή τον… Πανελλήνιο στον Ηλία Ζούρο. Όμως το τελευταίο που χρειάζεται η Εθνική είναι κι άλλη αρνητική ενέργεια ή εξωαγωνιστικούς αντιπερισπασμούς. Και η μη ανταπόδοση μιας τυπικής χειραψίας δεν βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση.

Follow @ChristosRobolis