Ένα μετάλλιο ελπίδας από τα «λιονταράκια», με πολλή τροφή για σκέψη

Τα… «Λιονταράκια», όπως καθιερώθηκαν από τους τουρίστες, ή Κρήνη Μοροζίνι όπως το προτιμούν οι ντόπιοι, είναι το σημείο συνάντησης για τους περισσότερους στο κέντρο του Ηρακλείου. Η Εθνική Νέων Ανδρών, που συναντήθηκε και γιγαντώθηκε μέσα από τις μάχες της στη φιλόξενη πόλη της Κρήτης, χρειάστηκε να καταβάλει ψυχή χιλίων και… βάλε λεόντων για να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό U20. Στη διαδρομή έστειλε απλόχερα μηνύματα για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, αλλά έλαβε και πολύτιμα διδάγματα.

Η δωδεκάδα που παρατάχθηκε σε αυτό το τουρνουά δεν ήταν η πιο ταλαντούχα των τελευταίων ετών. Ενδεικτικά, η περσινή ομάδα που περιορίστηκε στην δωδέκατη θέση στην αντίστοιχη διοργάνωση, ίσως διέθετε περισσότερη ποιότητα έχοντας δίπλα σε Μαντζούκα, Μπαζίνα και Οικονομόπουλο παίκτες όπως οι Τανούλης, Νετζήπογλου, Νικολαΐδης, Τσάμης και Κολοβέρος. Είναι προφανές, συνεπώς, πως το ταλέντο δεν αρκεί, αν δεν συνδυάζεται από την κατάλληλη χημεία και καθοδήγηση.



Ο Κώστας Παπαδόπουλος και οι συνεργάτες του κατόρθωσαν να εισπράξουν αγωνιστικά ένα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα από ό,τι προϊδέαζε το αθροιστικό ταλέντο των παικτών. Το έλλειμα σε πολύ υψηλή ποιότητα, μέγεθος και παραστάσεις υπερκαλύφθηκε από τον σωστό αγωνιστικό προσανατολισμό, το πάθος και το άριστο κλίμα στην ομάδα. Μια ομάδα που ήξερε τις αρετές και τις αδυναμίες της, δεν πίστευε πως είναι ανώτερη από ό,τι πραγματικά ήταν, αλλά επένδυσε στις αρετές της, κυρίως αμυντικές, ψυχικές και τακτικές, για να κερδίσει ανώτερους αντιπάλους.

Το ευχάριστο της έκπληξης της κατάκτησης μεταλλίου σε μια διοργάνωση όπου καταποντίστηκαν χώρες με σταθερά μεγάλη παραγωγή παικτών, όπως Ισπανία, Σερβία και Λιθουανία, έγκειται-ωστόσο-όχι στο ότι η ελληνική ομάδα δεν είχε περισσότερο ταλέντο από αρκετές άλλες εθνικές ομάδες, αλλά επειδή τα μέλη της ήταν τα λιγότερο «παιγμένα». Ο Μαντζούκας χρειάστηκε για μισή και βάλε σεζόν σε έναν Παναθηναϊκό με… μισό 4άρι να είναι θεατής περιμένοντας την ευκαιρία του, οι υπόλοιποι τέσσερις της Basket League, Ζούγρης, Σταυρακόπουλος και Χατζής με το Περιστέρι bwin και Καλαϊτζάκης με την Καρδίτσα, έπαιξαν ελάχιστα και πρακτικά μόλις τέσσερις παίκτες είχαν βασικό ρόλο στις ομάδες τους: ο Οικονομόπουλος με τον Πανερυθραϊκό και ο Μπαζίνας με το Αγρίνιο στην Elite League και οι Πλώτας και Νεόφυτος με Αίολο Αγυιάς και Αχαγιά στη Β’ Εθνική.



Μια σύγκριση με τον ανταγωνισμό θα καταδείξει ότι εκεί η συντριπτική πλειονότητα των μελών τους παίζουν πολύ και βελτιώνονται αποκτώντας παραστάσεις και αναλαμβάνοντας ευθύνες, όχι απλώς… παρακολουθώντας και συμπληρώνοντας τα κενά στις προπονήσεις των μεγάλων. Μην το ψάχνετε πολύ… Κάπως έτσι φτάσαμε οι «αιώνιοι» να αναζητούν με το… δίκανο Έλληνες για να συμπληρώσουν μια αξιοπρεπή εξάδα για το πρωτάθλημα. Άλλωστε όταν τα ανερχόμενα πιτσιρίκια δεν βρίσκουν χώρο και ευκαιρίες στο κατώτερο επίπεδο της Basket League, πού να επιβιώσουν στο επίπεδο της Ευρωλίγκας με την ευχέρεια των απεριόριστων ξένων;

Η συζήτηση αυτή επανέρχεται, δυστυχώς, σε κάθε επιτυχία σε επίπεδο «μικρών» εθνικών ομάδων, αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Γι’ αυτό και η παραγωγή τα τελευταία χρόνια έχει φθίνει, γι’ αυτό ακόμη και αξιόλογα ταλέντα που ξεπρόβαλαν τα προηγούμενα χρόνια χάθηκαν, αφού έμειναν στάσιμα με ευθύνη (και) των ομάδων τους. Στον βωμό όμως του άμεσου αποτελέσματος, των οπαδών που απαιτούν νίκες εδώ και τώρα και των διοικήσεων που δεν θέλουν να ρισκάρουν τη… βιωσιμότητα των ομάδων τους, πού καιρός για να ασχοληθούν με… παιδάκια; Οι περαστικοί ξένοι-μισθοφόροι ή οι πολύπειροι βετεράνοι θεωρούνται προτιμότεροι χαμηλότερης επικινδυνότητας «επενδύσεις», αλλά σαφώς πρόκειται για κινήσεις πρόσκαιρου (αν και συχνά αμφίβολου) κέρδους και όχι αποφάσεις με ορίζοντα ετών. Μάλλον κάτι λάθος κάνει η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα που κάθε λίγο και λιγάκι λανσάρουν και ένα-δύο ταλέντα που παίζουν στην πρώτη ομάδα.

Ασφαλώς, η ευθύνη δεν ανήκει αποκλειστικά στις ομάδες και τον τρόπο που κακομεταχειρίζονται τα ταλέντα τους. Η αναζήτηση του γρήγορου κέρδους και της αναγνωρισιμότητας, οι κακές επιρροές από γονείς και μάνατζερ, αλλά και το «καλάμι» που παραμονεύει, μπορεί επίσης να αποδειχτούν σκέτη συνταγή αυτοκαταστροφής. Οι πρόωρα φουσκωμένες τσέπες φέρνουν και παραφουσκωμένα μυαλά, συνδυασμός που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια καριέρα πολύ κατώτερη των πραγματικών προοπτικών ενός παίκτη.



Η εμπειρία του Ευρωπαϊκού U20 αλλά και κάθε τέτοιας διοργάνωσης, πετύχεις ή αποτύχεις, είναι πολύτιμη, γιατί έρχεσαι σε ευθεία σύγκριση με τον ανταγωνισμό στις ηλικίες σου. Κι αν η εμπιστοσύνη των ομάδων δεν είναι κάτι που εξαρτάται απόλυτα από τους παίκτες, στο χέρι τους είναι να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Να σουτάρουν βολές και τρίποντα μέχρι να μουδιάζουν τα χέρια τους, να δουλεύουν στον χειρισμό της μπάλας μέχρι να γίνει προέκταση του εαυτού τους, να βελτιώνουν το κορμί και την αθλητικότητά τους για να μη βλέπουν τους συνομήλικούς τους να τρέχουν γρηγορότερα και να πηδούν ψηλότερα. Οι συγκρίσεις με Γάλλους, Λιθουανούς, ακόμη και… Βέλγους σε αυτό το Ευρωμπάσκετ δεν ήταν πολύ ενθαρρυντικές (παρά μάλλον αμείλικτες) και η άμυνα ή η ελληνική ψυχή συνήθως δεν φτάνουν από μόνες τους αν δεν συνοδεύονται από ικανά αγωνιστικά και αθλητικά στοιχεία.

Η σωστή διαχείριση του χάλκινου στο Ηράκλειο για αυτά τα παιδιά δεν περιλαμβάνει να… παρτάρουν για το υπόλοιπο καλοκαίρι ή να αναζητήσουν να κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία με κάποια μεταγραφή. Ασφαλώς να το γιορτάσουν και να ξεκουραστούν, αλλά να επιστρέψουν άμεσα στο γυμναστήριο και με την μπάλα στα χέρια. Μόνο έτσι αυτό το χάλκινο θα αποτελέσει μόνο την απαρχή μιας μεγάλης καριέρας και όχι το… αποκορύφωμά της.

ΥΓ: Συμβουλή προς «αιώνιους» και λοιπούς μεγάλους: Αν δεν έχετε σοβαρό πλάνο και προθέσεις, αφήστε τους Ζούγρηδες και τους άλλους πιτσιρικάδες να παίξουν, να εξελιχθούν και ασχοληθείτε μαζί τους αργότερα. Αν τους πάρετε τώρα και τους βάλετε σε μια γυάλα, απλώς θα τους καταστρέψετε.