Ο άλλος Γιάννης, τα… κουνούπια και ο «Αλκέτας» Σπανούλης

Η πρώτη παράσταση της Εθνικής ομάδας στο Προολυμπιακό Τουρνουά διατράνωσε την πεποίθηση πως η πρόκριση είναι στα δικά της χέρια. Δίχως διάθεση υπερτίμησης της ελληνικής δυναμικής ή υποτίμησης των αντιπάλων, η γνώμη του υπογράφοντος είναι πως το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα κριθεί αποκλειστικά από την απόδοση της δικής μας ομάδας. Κι αν αυτή πλησιάσει, ίσως ούτε καν αγγίξει, στα επίπεδα που μπορεί, μοιάζει δύσκολο να βρεθεί τρόπος να μην τα καταφέρει. Ας αφήσουμε όμως τις μεγαλοστομίες για το βράδυ της Κυριακής (αμήν!) κι ας σταθούμε σε όσα βλέπουμε.

Ο διαφορετικός Γιάννης και τα… κουνούπια

Όχι, δεν θα διαφωνήσουμε-ασφαλώς-με τον Βασίλη Σπανούλη που χθες δήλωσε πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ούτε είναι, ούτε το παίζει διαφορετικός από τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Η διαφορετικότητα του Greek Freak αυτό το καλοκαίρι-στο πολύ μικρό (μόλις 33 λεπτά στο παρκέ) αλλά μάλλον αρκετά ασφαλές δείγμα που απολαύσαμε στο φιλικό με Μπαχάμες και χθες με Δομινικανή Δημοκρατία-έγκειται στον τρόπο αξιοποίησής του από τον Kill Bill.



Σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα προηγούμενα καλοκαίρια, όπου ο σούπερ σταρ των Μπακς λειτουργούσε ως πολιορκητικός κριός προσπαθώντας να τρυπήσει το τείχος που έστηναν μικροί και μεγάλοι αντίπαλοί του, η «χρήση» του φέτος μοιάζει αρκετά διαφοροποιημένη. Ο Giannis δεν λειτουργεί ως πρωτεύων χειριστής ή δημιουργός, όπως συνέβαινε μέχρι πρότινος όπου οι περισσότερες δράσεις στην επίθεση ξεκινούσαν και συνήθως κατέληγαν στον ίδιο. Πλέον ο Αντετοκούνμπο δεν αποτελεί την αρχή και το τέλος, αλλά συνηθέστερα μόνο την αφετηρία ή μόνο την κατάληξη της επιθετικής δράσης της «επίσημης αγαπημένης». Με όπλο την ικανότητα Καλάθη (κυρίως) και Γουόκαπ στη δημιουργία, την γρήγορη κυκλοφορία που δημιουργεί καλές αποστάσεις, αλλά και το εξαιρετικό (φτου-φτου, μην το ματιάσουμε) -για την ώρα-μακρινό σουτ, ο Γιάννης δεν χρειάζεται να ξοδεύει ανούσια τις δυνάμεις του. Απεναντίας, λειτουργώντας όχι μόνο ως παραλήπτης και ως σκόρερ, αλλά ως απλώς και… ταπεινός σκρίνερ, ως δημιουργός διαβάζοντας άριστα τα νταμπλ ή τριπλ τιμ που επιστρατεύουν οι αντίπαλοι, ακόμη και ως αντιπερισπασμός τραβώντας πάνω του πολλή προσοχή, γίνεται περισσότερο ωφέλιμος.

Ο Σπανούλης γνωρίζει πολύ καλά πώς να μεγιστοποιήσει τις δυνάμεις του, δίχως να τον σπαταλά σε αδιέξοδες προσπάθειες, όμως και ο ίδιος Αντετοκούνμπο-προς τιμήν του-δεν ενοχλείται που δεν είναι το… κέντρο του κόσμου στο παιχνίδι της ομάδας. Αντιθέτως δείχνει πρόθυμος να κάνει ό,τι απαιτείται για το συνολικό καλό και όχι για τους αριθμούς του, όπως θα μπορούσε να σκεφτεί ένας σταρ του δικού του διαμετρήματος. Κι επειδή το μπάσκετ ξέρει να ανταμείβει όσους το υπηρετούν σωστά, ο Greek Freak κάθε άλλο παρά μικρότερα νούμερα «γράφει» ως τώρα με την Εθνική ομάδα.



Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, από τη στιγμή που οι αντίπαλοί του μοιάζουν με κουνούπια μπροστά του. Όχι αυτά του ΣΕΦ, που παρά τις απολυμάνσεις που έγιναν όλες αυτές τις μέρες βρίσκουν τον τρόπο να επιβιώνουν, αλλά με απλώς ενοχλητικά έντομα που μπορεί ο ίδιος να ξεπαστρέψει με την εξωγήινη σωματοδομή και φυσικά το ταλέντο του. Πραγματικά, είναι δύσκολο να βρεις ποιος μπορεί να τον σταματήσει σε αυτό το Προολυμπιακό Τουρνουά, αφού ακόμη και οι Κροάτες που έχουν μέγεθος, φαντάζει αδύνατο να τον περιορίσουν με τους ευάλωτους αμυντικά Σάριτς και Ζούμπατς. Πόσω μάλλον Σλοβένοι ή Νεοζηλανδοί, που στερούνται και μεγέθους. Αν, δε, η Εθνική ομάδα συνεχίζει να σουτάρει εξαιρετικά, όχι σαν το μυθικό 16/31 που είχε χθες αλλά ακόμη και με 40%, ψάξτε τον… δεύτερο.

Ο Σπανούλης έγινε… Αλκέτας

Σε ένα viral video από το παρελθόν και την εφιαλτική πρώτη συμμετοχή της ποδοσφαιρικής Εθνικής σε Μουντιάλ, ο Αλκέτας Παναγούλιας «μπινελίκωνε» τους παίκτες του επειδή δεν τολμούσαν να σουτάρουν και αναλώνονταν σε ανούσια κυκλοφορία της μπάλας. Η εντολή «Σουτάρετε!», αλλά χωρίς τα… γαλλικά, έρχεται τριάντα χρόνια μετά στο στόμα του Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος ενθαρρύνει τους παίκτες του να εκτελούν τρίποντα. Όχι γιατί ο Καλάθης, ο Γουόκαπ ή ο Καλαϊτζάκης έγιναν ξαφνικά Κάρι, Αλβέρτης και Στογιάκοβιτς, αλλά γιατί ξέρει πως ακόμη και ασταθείς σουτέρ μπορούν να είναι πολύ αποτελεσματικοί όταν επιχειρούν υπό τόσο καλές προϋποθέσεις. Η pace & space επίθεση της Εθνικής ομάδας δημιουργεί πολλά εξαιρετικής ποιότητας σουτ, που ορθότατα ο κόουτς επιμένει να τα παίρνουν οι παίκτες του.

Κάπως έτσι, η Εθνική είχε ΚΑΙ χθες-σε παιχνίδι με τον καλύτερο δίποντο παίκτη του κόσμου στο παρκέ-ίσο αριθμό τριπόντων, 31! Στα τέσσερα παιχνίδια της από την έναρξη προετοιμασίας η ελληνική ομάδα έχει περίπου 35 τρίποντα ανά αγώνα. Κι αυτό ασφαλώς δεν είναι συμπτωματικό, ούτε έχει να κάνει με τη δυναμικότητα των αντιπάλων. Πιθανώς ο αριθμός να μειωθεί στο κρίσιμο Σαββατοκύριακο που έρχεται, αλλά η φιλοσοφία είναι ξεκάθαρη.



ΥΓ: Με όχι τίποτα τρελά ποσά και μέσα σε λίγες μέρες το ΣΕΦ σουλουπώθηκε, έγινε πιο φιλόξενο, πιο ανθρώπινο, πιο «ζεστό» αλλά ταυτόχρονα και δροσερό αφού το πρόβλημα του κλιματισμού διορθώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Είναι αμαρτία αυτό το γήπεδο να μην αξιοποιείται, γιατί με κάποια χρήματα και μεράκι, μπορεί να γίνει το παντοτινό σπίτι του Ολυμπιακού, όπως γίνεται εδώ και μήνες με το ΟΑΚΑ και τον Παναθηναϊκό, που έχει ρίξει χρήμα και σίγουρα θα πάρει την επένδυσή του πίσω.