Μαθήματα αμερικάνικης «ιστορίας» για την Εθνική

Το φιλικό με τις ΗΠΑ δεν προσφερόταν για μια νέα… Σαϊτάμα, αλλά ήταν ό,τι καλύτερο για να διαπιστώσει η Εθνική που βαδίζει λίγες μέρες, πια, πριν αρχίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα τεστ με πολύ χαμηλότερης δυναμικότητας ομάδες δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, ούτε καν στην ψυχολογία, αφού δημιουργούν ψευδαισθήσεις και αυτή η ελληνική ομάδα το πρώτο που χρειάζεται η αυτογνωσία. Να γνωρίζει τις αρετές και τις αδυναμίες της επενδύοντας στις πρώτες και καμουφλάροντας τις δεύτερες. Κουραστήκαμε, άλλωστε, από τους «τίτλους» των φιλικών που σπανίως ως ποτέ δεν συνοδεύονταν από ανάλογες επιτυχίες στα επίσημα…

Οι αντίπαλοι, φαβορί για το χρυσό στη Μανίλα, υπενθύμισαν στην «επίσημη αγαπημένη» πως από τη στιγμή που δεν έχει πλεόνασμα ταλέντου σε σχέση με τους περισσότερους ανταγωνιστές της, θα χρειαστεί να παίξει με ένταση και συγκέντρωση στο 100% αν θέλει να ξύσει ή και να σπάσει το ταβάνι των δυνατοτήτων της. Στα διαστήματα που το έκανε αυτό ήταν απολαυστική απέναντι ακόμη και σε αυτή την πανίσχυρη Team USA. Στα υπόλοιπα, αδικούσε την προσπάθειά της. Αυτό ήταν το καλύτερο μάθημα που πρόσφεραν οι Αμερικανοί. Άλλωστε είναι κι ένα ιστορικό μάθημα, καθώς όλες οι επιτυχίες της Εθνικής ομάδας είχαν έρθει με αυτή τη συνταγή, που αρκούσε για να βάλει κάτω αντιπάλους που υπερτερούσαν σε ταλέντο.



Το πρώτο δεκάλεπτο ήταν με διαφορά το χειρότερο για την ελληνική ομάδα. Χωρίς ο αντίπαλοι να προκαλούν δέος όπως παλαιότερες εκδοχές των αμερικανικών ομάδων, η Εθνική ομάδα έμοιαζε να… σέβεται πολύ περισσότερο από το δέον τους παίκτες του Στιβ Κερ. Δεν αντιμετώπισε με σκληράδα την ορμή των Αμερικανών και δεν αξιοποίησε σωστά τα φάουλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι έκανε μόλις τέσσερα στην εναρκτήρια περίοδο, εκ των οποίων δύο ήταν γκολ-φάουλ, ένα φάουλ για δύο βολές και ένα επιθετικό! Μοιραία αυτό αποσυντόνισε όλη την ομάδα, που παρότι δημιούργησε κάποια καλά σουτ δεν τα αξιοποίησε κλείνοντας το δεκάλεπτο στο -15 (32-17) και με τους Αμερικανούς να έχουν πάρει ήδη 9 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.

Το δεύτερο ήταν και το καλύτερο δεκάλεπτο της ελληνικής ομάδας. Ανέβασε την πίεση στην μπάλα, οδήγησε σε λάθη, έκανε κλεψίματα, δημιούργησε καλύτερες προϋποθέσεις σουτ και βελτίωσε την ψυχολογία και την αποτελεσματικότητά της. Απόρροια όλων αυτών ήταν το εντυπωσιακό 12-0 που μείωσε τη διαφορά από το -18 στο -6 (47-41). Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, που παλεύει για να κερδίσει θέση στη δωδεκάδα, ήταν η αποκάλυψη στο διάστημα αυτό, με τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη να κάνει την καλύτερη εμφάνισή του από την αρχή της φετινής προετοιμασίας και τον Νίκο Ρογκαβόπουλο να συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει. Οι Αμερικανοί αποσπάστηκαν γρήγορα χάρη στον απίθανο Άντονι Έντουαρντς και έπαιξαν όμορφο και σύγχρονο μπάσκετ, χωρίς κατάχρηση προσωπικών φάσεων και με γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας.

Το βασικό δίδαγμα από αυτό το φιλικό είναι το προφανές: ότι αυτή η Εθνική ομάδα απαγορεύεται να μην είναι σκληρή και ταυτόχρονα απόλυτα συγκεντρωμένη, πόσω μάλλον απέναντι στην ομάδα που τουλάχιστον αθροιστικά έχει το περισσότερο ταλέντο σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στα διαστήματα που οι παίκτες του Ιτούδη συνδύαζαν ένταση και μυαλό, μπορούσαν να κοιτάξουν στα μάτια ακόμη και ολάκερη Team USA.



Το παρήγορο είναι πως η ελληνική ομάδα στάθηκε αξιοπρεπώς και αντεπεξήλθε σε αρκετές προκλήσεις του παιχνιδιού: Το γεγονός ότι πήρε όσα επιθετικά ριμπάουντ έχασε, 11 τον αριθμό (αν και οι Αμερικανοί τα πήραν στα μόλις 29 άστοχα σουτ τους, ενώ η Εθνική σε 42 άστοχες προσπάθειες), ότι έκανε όσα κλεψίματα και οι Αμερικανοί (11) ή ότι τους υποχρέωσε σε περισσότερα λάθη (20-17) είναι στα συν. Όμως ότι οι πολύ ποιοτικότεροι αντίπαλοι «βαρούσαν» περισσότερο (23 φάουλ κατά έναντι 22 της Ελλάδας) σίγουρα προσφέρει τροφή για σκέψη, όπως το γεγονός ότι σε τρίτο σερί φιλικό μετά από αυτά του «Ακρόπολις» τα ποσοστά ήταν χαμηλά και χάθηκαν πολλά εύκολα καλάθια ή ελεύθερα σουτ (28/70 σουτ, 9/28 τρίποντα).

Το ελπιδοφόρο συμπέρασμα της βραδιάς είναι πως ανεξάρτητα από το τι θα πετύχει η Εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, μπορεί να κερδίσει αρκετούς παίκτες για το μέλλον της. Ο Νίκος Ρογκαβόπουλος και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης το έδειξαν και στον αγώνα με τις ΗΠΑ. Αναμένουμε κι άλλους, γιατί σε αυτή την προσπάθεια κανείς δεν περισσεύει και κάθε βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη.



Το τελευταίο τεστ, απόψε κόντρα στην (βασική υποψήφια για μετάλλιο ή έστω απευθείας πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες) Γερμανία, θα προσφέρει ακόμη περισσότερα συμπεράσματα για μια Εθνική ομάδα που σφυρηλατεί την ταυτότητά της και εξερευνά ακόμη τις δυνατότητές της. Που ακόμη και η ίδια ίσως να μην έχει αντιληφθεί πόσο καλά μπορεί να παίξει, ακόμη και με αυτή την ελλιπή σύνθεση.

ΥΓ: Η Team USA μπορεί να μην έχει τους παίκτες της τεράστιας κλάσης του παρελθόντος, όπως Λεμπρόν, Ντουράντ ή Κόμπι, ωστόσο είναι μια πραγματική ομάδα. Με διαχειρίσιμους αστέρες, που υπό την εξαιρετική καθοδήγηση «καθηγητών» όπως οι Κερ, Σπόελστρα και Λου, παίζουν αλτρουιστικά, αναζητούν το σουτ υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις και δίνουν το 100% σε άμυνα κι επίθεση.