Ο Τόμας Γουόκαπ έπαιξε σαν Θωμάς και «κέρδισε» τους πάντες

Η ελληνοποίηση του Τόμας Γουόκαπ λίγους μήνες πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο προκάλεσε πολλή συζήτηση και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, είτε απλώς ιδεολογικά, είτε… ιδιοτελώς και με ατζέντα, δυστυχώς είτε ακόμη και εθνικιστικά. Η στήλη έχει τοποθετηθεί επί του θέματος τονίζοντας πως-ναι-σε έναν… ιδανικό κόσμο η Εθνική ομάδα δεν θα χρειαζόταν τη βοήθεια νατουραλιζέ, αλλά σε ένα περιβάλλον άκρατου ανταγωνισμού, όπου ακόμη και έθνη με υπερπολλαπλάσιο πληθυσμό και πιο πρόσφατες επιτυχίες επιστρατεύουν ξένους από το πουθενά για να ισχυροποιηθούν, η Ελλάδα θα κατηγορούταν στο τέλος ως «κορόιδο» αν δεν έκανε το ίδιο, ειδικά σε ένα καλοκαίρι τόσων απουσιών.

Ο ίδιος ο Τόμας Γουόκαπ, πάντως, φρόντισε-αν όχι να δώσει τέλος στον διχασμό-να τον… καταλαγιάσει, τόσο με την αγωνιστική του προσφορά και συμπεριφορά, όσο και με την εν γένει παρουσία του στην ομάδα ή ακόμη και με τις δηλώσεις του. Το προφανές, ακόμη και για τους μπασκετικά αδαείς, είναι πως ο Τεξανός ήταν όχι απλώς πολύτιμος για αυτή την ομάδα, αλλά αναγκαίος και αναντικατάστατος. Σκεφτείτε απλώς πώς θα ήταν η Εθνική αυτό το καλοκαίρι χωρίς τις δικές του υπηρεσίες… Ήταν ο άνθρωπος που οργάνωνε, μάρκαρε, αλλά ΚΑΙ σκόραρε με απόλυτη συνέπεια. Και επειδή «stats don’t lie», όπως λένε και οι Αμερικανοί, στα τέσσερα παιχνίδια της Εθνικής ομάδας είχε 13,5 πόντους με 45,5% στα τρίποντα (παρακαλώ), 7,5 ασίστ για μόλις 1,8 λάθη ανά αγώνα, 3,3 ριμπάουντ, 1,3 κλεψίματα και 16 στην αξιολόγηση σε 30,9 λεπτά ανά αγώνα.



Ήταν τόσο πληθωρικός ο Γουόκαπ, που η Εθνική δεν άντεχε για παραπάνω από 2-3 λεπτά να τον έχει στον πάγκο, που μάρκαρε συνήθως τον καλύτερο γκαρντ των αντιπάλων, που στις αλλαγές κόντραρε τα αντίπαλα σέντερ, που ανάγκασε τη Λιθουανία να τον παίζει στο δεύτερο ημίχρονο overplay λες και ήταν ο Ντόντσιτς, που έμενε στο παρκέ και τα έδινε όλα και ακόμη παραπάνω, έστω κι όταν ήταν προφανές πως άσθμαινε από την υπερκόπωση και έψαχνε κάποιες σκόρπιες ανάσες με πρόφαση το σκούπισμα της μπάλας ή αφήνοντας το «κουβάλημά» της στην επίθεση σε κάποιον άλλο.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτό… Σε αντίθεση με άλλους «νατουραλιζέ», ο Γουόκαπ ήταν κανονικό μέλος της ομάδας, αλλά και της παρέας. Σε αντίθεση με άλλους Αμερικανούς ξένων εθνικών ομάδων που καλούνται απλώς να βάλουν κάποιους πόντους, ο άσος του Ολυμπιακού έκανε πάντα αυτό που του ζητούσε ο προπονητής και που χρειαζόταν η ομάδα, χωρίς να βάλει ούτε στιγμή τον εαυτό του πάνω από το σύνολο. Ταυτόχρονα, έγινε από την πρώτη μέρα ένα μέρος της συντροφιάς των παικτών, όχι μόνο όσων γνωρίζει από τον σύλλογό του, συμμετέχοντας στις πλάκες, στις συζητήσεις και ουδόλως αποξενωμένος, κάτι που πιστώνεται ασφαλώς και σε όλα τα μέλη της ομάδας που φρόντισαν να τον κάνουν να νιώσει πως ανήκει σε μια οικογένεια και δεν είναι «ξένος». Ουδείς τον είδε ανταγωνιστικά, ως τον… «φυτευτό» που ήρθε να του φάει τη θέση και όλοι αντιλήφθηκαν πως η παρουσία του ήταν προς το συμφέρον όλων.



Κερδισμένος ο Γουόκαπ και ο Ολυμπιακός
Τελικά, η παρουσία του στην Εθνική ομάδα ήταν προς όφελος και του ιδίου, αλλά ΚΑΙ του Ολυμπιακού. Κι εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε: ο Γουόκαπ μέσω της παρουσίας του στην Εθνική ομάδα επωμίστηκε περισσότερες ευθύνες από όσες είχε ποτέ στην καριέρα του και αντεπεξήλθε περίφημα «μεγαλώνοντας» ως παίκτης. Έδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει όχι απλώς τον ισορροπιστή δίπλα σε έναν γκαρντ που είναι ανώτερος αυτού σε σκορ και δημιουργία, αλλά πως μπορεί και ο ίδιος να παράξει παιχνίδι, με πόντους και ασίστ αποτελώντας τον go-to guy μιας ομάδας που παίζει σε υψηλότατο επίπεδο ανταγωνισμού. Παράλληλα, απομάκρυνε τη «ρετσινιά» του κακού ή έστω ασταθούς σουτέρ εκτελώντας όχι μόνο όταν… έπρεπε και τον άφηναν οι αντίπαλες άμυνες, αλλά και μετά από ντρίμπλα ή step back.

Περιττό να πούμε ότι παίζοντας σε μια τόσο μεγάλη «σκηνή» όπως αυτή του Παγκοσμίου Κυπέλλου ανέβασε πολύ τις μετοχές του. Οι Αμερικανοί που είχαν χάσει τα ίχνη του αντιλήφθηκαν πως σε μια γωνιά του πλανήτη υπάρχει ένας τύπος που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε ρόλο, χρόνο και καλό συμβόλαιο στο ΝΒΑ, ενώ οι Ευρωπαίοι ή Ευρωλιγκάτοι αντιλήφθηκαν πως ο Γουόκαπ είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας εξαιρετικός ρολίστας.



Υπό την έννοια αυτή, ο Ολυμπιακός μπορεί να αισθάνεται ευτυχής και είναι δεδομένα προνοητικός που φρόντισε να τον έχει στις τάξεις του και μάλιστα δίχως να καταλαμβάνει θέση ξένου, αλλά και με ένα συμβόλαιο… ζωής ως το 2027. Και παρότι πολλοί φίλοι της ομάδας θα βρουν να γκρινιάξουν πως ο Γουόκαπ καταπονήθηκε πολύ σε μια περίοδο που άλλες χρονιές γέμιζε τις μπαταρίες του και μπορεί αυτή την κόπωση να τη βρει μπροστά του στο μέλλον, τελικά και οι «ερυθρόλευκοι» είναι κερδισμένοι από αυτή την ιστορία. Γιατί ο Γουόκαπ θα επιστρέψει στις τάξεις του Ολυμπιακού ως καλύτερος παίκτης και με τη βεβαιότητα πλέον πως μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα στη γραμμή γκαρντ της ομάδας δημιουργικά και εκτελεστικά από ό,τι μέχρι τώρα. Κάτι που έχει ανάγκη η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα μετά την αποχώρηση του Κώστα Σλούκα και χωρίς ακόμη να έχει γίνει μια έξτρα προσθήκη στην περιφέρεια.

Με αυτά και με αυτά, ο Τόμας Γουόκαπ κέρδισε το δικαίωμα να αποκαλείται Θωμάς, ένας από μας. Όχι στα… χαρτιά, αλλά στην ουσία. Μακάρι όλοι οι νατουραλιζέ να είχαν τη δική του προσφορά, αυταπάρνηση, συμπεριφορά και νοοτροπία φορώντας το εθνόσημο. Η ξεκάθαρη δήλωσή του, δε, πως θέλει να είναι παρών και στην επόμενη μεγάλη πρόκληση της Εθνικής ομάδας, στο Προολυμπιακό Τουρνουά, έστω κι αν θα χρειαστεί να κλείσει ακόμη και δωδεκάμηνο συνεχούς αγωνιστικής δράσης, μαρτυρά πως δεν αντιμετωπίζει την παρουσία του με το ελληνικό εθνόσημο ευκαιριακά ή «επαγγελματικά». Απεναντίας, φορά με τιμή και περηφάνια τα χρώματα και τη σημαία μιας χώρας στην οποία δεν γεννήθηκε μεν, αλλά αγάπησε και θέλει να υπηρετήσει. Όχι γιατί «πρέπει» ή για να μη χάσει το διαβατήριο όπως συνέβη με Λάρκιν και Γουίλμπεκιν στην Τουρκία, αλλά γιατί απλά το γουστάρει.



Αν αυτό το καλοκαίρι ήταν αναγκαίος, το επόμενο θα είναι πολύτιμο κομμάτι μιας πιο πλήρους (ελπίζουμε ομάδας). Θα μπορεί να γίνει ο… Τζρου Χόλιντεϊ του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην Εθνική ομάδα, να κάνει το reunion με τον στο εξής αντίπαλο διασυλλογικά Κώστα Σλούκα, να συνθέσει μια πληθωρική δυάδα γκαρντ με τον Νικ Καλάθη ελπίζοντας να συνεχίσει να σουτάρει αντίστοιχα καλά ή και καλύτερα από τον Τάιλερ Ντόρσεϊ. Με τον «Θωμά» και τα άλλα παιδιά ίσως μπορούμε να γράψουμε ιστορία με τους παρόντες του επόμενου Ιουνίου-Ιουλίου και όχι όπως αυτό το καλοκαίρι η ιστορία τελικά να γραφτεί από τους απόντες.

ΥΓ: Έλεος με την ανθρωποφαγία! Είναι άδικο να κρίνουμε ανθρώπους κι επαγγελματίες με βάση τις προσδοκίες που έχουμε δημιουργήσει αυθαίρετα στο κεφάλι μας γι’ αυτούς και όχι ρεαλιστικά. Κανένας, ούτε ένας από αυτή την Εθνική ομάδα δεν προσπάθησε λιγότερο από όσο μπορούσε αυτό το καλοκαίρι.