Εθνική, δεν είναι κάθε μέρα… ανατροπή

Μία μεγάλη ομάδα δεν επιτρέπεται να έχει τέτοιες μεταπτώσεις στην απόδοσή της. Δεν νοείται να είναι από βράδυ σε βράδυ ικανή για το καλύτερο, αλλά δυστυχώς και για το χειρότερο. Δεν μπορεί να κερδίζει δια περιπάτου και χωρίς τον κορυφαίο της παίκτη την Τουρκία και δύο βράδια μετά να χάνει από τη Φινλανδία. Ούτε να ξορκίζει τον ισπανικό δαίμονα και να ζει τον εφιάλτη για σχεδόν τρία δεκάλεπτα από την Σλοβενία. Κι όσο χαρακτήρα κι αν διαθέτει, όσο και να αρνείται να παραδοθεί, δεν μπορεί να σκαρώνει κάθε φορά επικές ανατροπές «επιστρέφοντας» από το -26.

Το πλάνο της Εθνικής πήγε περίπατο από το ξεκίνημα και ευθύνες υπάρχουν... Ο Γκόραν Ντράγκιτς αλώνιζε, το ριμπάουντ ήταν άγνωστη λέξη και οι Σλοβένοι εκμεταλλευόμενοι τις κακές επιθετικές επιλογές, τα λάθη και την αστοχία της ελληνικής ομάδας έβρισκαν εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό. Ακόμη όμως και σε σετ παιχνίδι, στις σπάνιες περιπτώσεις που η ελληνική άμυνα έκανε τη δουλειά της, δεν υπήρχε κανένας να περισώσει την μπάλα και οι αντίπαλοι σούταραν μέχρι να… ευστοχήσουν. Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, η ομάδα που είχε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά από τα 6,75μ. στα τρίποντα το Σαββατόβραδο σούταρε σαν να πετούσε πέτρες στη θάλασσα.

Όταν η Εθνική θυμήθηκε τον καλό της εαυτό, αποδείχτηκε πως ακόμη και τότε δεν ήταν αργά. Πλησίασε στους έξι, ξύπνησαν φαντάσματα του 2007 όταν ο Καϊμακόγλου σηκώθηκε για τρεις, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό να γυρίζεις από τον Άδη στην επιφάνεια. Και μία ομάδα με τις δυνατότητες και την εμπειρία της ελληνικής δεν μπορεί να περιμένει πάντα να βρεθεί με την πλάτη στα σχοινιά για να αφυπνιστεί. Γιατί-πολύ απλά-ο χρόνος δεν είναι πάντα αρκετός.

Δυστυχώς η Εθνική αδίκησε τον εαυτό της. Γνωρίζουν καλά οι διεθνείς πως μπορούν περισσότερα, πολλά περισσότερα. Το γνωρίζουν και οι Σλοβένοι, που αποδοκίμαζαν ακόμη και στο +26, φοβούμενοι μία νέα ανατροπή σε βάρος τους, που λίγο έλειψε να έρθει.

Δεν χρειάζονται άναρθρες κραυγές περί κακομαθημένων εκατομμυριούχων ή… προδοτών που δεν τιμούν το εθνόσημο. Είναι βέβαιο πως κανείς δεν πονά περισσότερο από τους ίδιους τους παίκτες αυτή τη δύσκολη ώρα. Κι αν είχαν επαναπαυτεί στα μεγάλα συμβόλαιά τους, δεν θα θυσίαζαν ένα ακόμη καλοκαίρι τους για να τρέχουν από την… Μύκονο στο Καρπενήσι, το Κόπερ και τη Λιουμπλιάνα, ούτε θα άφηναν τα πολυτελή σπίτια τους για να στριμωχτούν στα άβολα ξενοδοχεία της διοργάνωσης, όπως δεν θα εγκατέλειπαν τα γυναικόπαιδα για να κοιμούνται σε δίκλινο με δίμετρους μαντράχαλους για συγκατοίκους.

Θεμιτή και αναγκαία η κριτική, αν είναι εποικοδομητική. Μακριά από μας τα λαϊκά δικαστήρια... Για μία ομάδα που έχει προσφέρει τόσα πολλά, για παίκτες που έχουν δώσει τα πάντα γι' αυτή, συγχωρείται και αυτό το παραστράτημα.

Ελπίδα υπάρχει ακόμη, μία ανατροπή απαιτείται για να βρεθεί η Εθνική στα προημιτελικά. Όμως όταν δεν μπορεί να την κάνει πλέον ούτε η δική σου ομάδα, δύσκολα μπορείς να περιμένεις από τους άλλους…

Follow @ChristosRobolis