Εθνική… απόλαυση

Σε μια εποχή που η συμμετοχή στην Εθνική ομάδα δεν είναι καθόλου αυτονόητη, μια παρέα παιδιών έδωσαν μια ρομαντική νότα. Αυτή της απεριόριστης χαράς και περηφάνιας που μπορεί να νιώθει κάποιος φορώντας το εθνόσημο. Ακόμη και σε περιόδους που παιδικές διαμάχες και συμφέροντα απειλούν να το απαξιώσουν.

Οι νίκες απέναντι σε Μεγάλη Βρετανία και Ισραήλ θα ξεχαστούν γρήγορα, αλλά δεν ήταν διόλου δεδομένες για μία ομάδα με σύντομη ζωή και πιθανώς ημερομηνία λήξης. Και το γεγονός ότι αποφεύχθηκαν οι παγίδες μαρτυρά πως τελικά ό,τι δεν βρίσκεται στην κεντρική βιτρίνα του ελληνικού μπάσκετ δεν σημαίνει πως είναι «σκάρτο» εμπόρευμα. Συχνά μπορείς να βρεις και στην αποθήκη πράγματα μεγάλης αξίας, τα οποία είχες ξεχάσει ή ακόμη και υποτιμήσει ο ίδιος.

Πιο σημαντικό όμως από το αποτέλεσμα ήταν αυτός ο άνεμος ανανέωσης στην επίσημη αγαπημένη. Είναι σημείο των καιρών πολλές φορές κλήσεις να αντιμετωπίζονται με βαριά καρδιά, είτε επειδή οι σεζόν που προηγούνται είναι εξοντωτικές, είτε επειδή κάποιοι παίκτες προτιμούν να δουλέψουν ατομικά ή να ξεκουραστούν ή να αφοσιωθούν στις ομάδες τους. Σε αυτή την Εθνική δεν υπήρξε ούτε ένας που να αντιμετώπισε την κλήση σαν καταναγκαστικό έργο. Απεναντίας, άπαντες, από τους πρωτάρηδες μέχρι τους παλιούς, ανταποκρίθηκαν με ζεστή καρδιά, τα έδωσαν όλα δίχως να φυλάνε… πόδια και χέρια για τους συλλόγους που τους πληρώνουν απολαμβάνοντας τη διαδικασία. Κανένας δεν κατέβασε τα μούτρα επειδή έπαιξε λιγότερο ή… περισσότερο από όσο ήθελε. Και όλοι τους το έκαναν με χαρά απολαμβάνοντας τη στιγμή.

Τα πρόσωπα παικτών όπως του Μαργαρίτη, του Μαυροειδή, του Βασιλόπουλου ή του Σάκοτα έλαμπαν από χαρά που ήταν μέλη αυτής της ομάδας ξεπερνώντας πολλές αντιξοότητες στη διαδρομή τους και απαντώντας σε όσους είχαν κάνει το λάθος να τους ξεγράψουν. Οι πιο πιτσιρικάδες έζησαν το όνειρό τους δίχως να νοιάζονται αν θα έχουν ξανά αυτή την ευκαιρία. Ακόμη, δε, και τα μέλη της «κανονικής» Εθνικής δεν έκαναν καμία αγγαρεία. Ο Νικ Καλάθης αντιμετώπισε τη συμμετοχή με την ίδια σοβαρότητα σαν να επρόκειτο ματς Ευρωμπάσκετ ή Ευρωλίγκας, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο πρόσφερε απλόχερα θέαμα δίχως να φοβάται μήπως με κανένα άλμα του τρακάρει στο ταβάνι ή γυρίσει κανένα πόδι, ακόμη και ο ήρεμος Ίαν Βουγιούκας έβγαλε πάθος και έσκασε πολλά χαμόγελα. Κι ας έχασαν όλοι τους λίγες πολύτιμες μέρες ξεκούρασης πριν ξαναρχίσουν τα βάσανά τους με τον Παναθηναϊκό.

Σύμφωνοι, στην Εθνική πρέπει να παίζουν οι καλύτεροι. Και πολλοί από αυτούς απουσίαζαν για λόγους ανωτέρας βίας από τα πρώτα «παράθυρα». Όμως η διαδικασία αυτή αποτέλεσε μια καλή υπενθύμιση το ελληνικό μπάσκετ έχει βάθος, βάσεις και παιδιά που γουστάρουν να φορούν αυτή τη φανέλα. Έστω και για ένα παιχνίδι…

Follow @ChristosRobolis