Επιτομή της ομάδας ο Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός δεν έχει το καλύτερο ρόστερ, τους περισσότερους σταρ ή το μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ευρωλίγκα. Όμως στην αναμέτρηση με τη Σιένα στην Ιταλία πρόσφερε μία ακόμη απόδειξη γιατί είναι περισσότερο «ομάδα» από οποιαδήποτε άλλη τουλάχιστον στην εκκίνηση της σεζόν.

Οι πρωταθλητές Ευρώπης έχουν την καλύτερη ισορροπία μεταξύ άμυνας κι επίθεσης, το μεγαλύτερο βάθος, ζηλευτό πλουραλισμό, την ιδανική αναλογία μεταξύ αθλητικών προσόντων και εγκεφαλικού παιχνιδιού, αλλά κι έναν προπονητή που δείχνει να έχει τον απόλυτο έλεγχο των παικτών του και να τους αξιοποιεί στο μέγιστο.

Η νίκη επί της Σιένα δεν ήταν εύκολη, αλλά ο Ολυμπιακός την έκανε να δείχνει τέτοια. Ασφαλώς οι πρωταθλητές Ιταλίας αποτελούν σκιά της ομάδας των περασμένων ετών και θα είναι έκπληξη αν περάσουν στους «16», ωστόσο σε αυτό το πρώιμο στάδιο της σεζόν οι θεωρητικά ισχυρότεροι δεν έχουν πάντα τις αγωνιστικές σταθερές που αποτρέπουν τις εκπλήξεις. Τα παθήματα Μπαρτσελόνα ή Παναθηναϊκού επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Ο Ολυμπιακός παρά τις αρκετές αλλαγές στο ρόστερ του παρουσιάζει ίσως και… ανεξήγητο βαθμό ετοιμότητας για αρχές Νοεμβρίου. Στη Φλωρεντία έπαιξε εξαιρετική άμυνα, με κάθε καλάθι των αντιπάλων να έρχεται με αίμα και ιδρώτα. Παράλληλα απέδειξε για πολλοστή φορά ότι οι εποχές που εξαρτιόταν από τις ορέξεις του Σπανούλη έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και κέρδισε μην έχοντας ούτε έναν παίκτη με διψήφιο αριθμό πόντων παρότι πέτυχε 70.

Οι επιλογές στους ξένους αποδεικνύονται απόλυτα πετυχημένες. Ντάνστον και Λοτζέσκι αν συνεχίσουν έτσι θα καταστήσουν τους Χάινς και Παπανικολάου γρήγορα μια καλή ανάμνηση. Ο πρώτος είναι ανίκητος στη ρακέτα και η φετινή front line του Ολυμπιακού κερδίζει την περσινή σε πληρότητα και αθλητικά προσόντα, αφού Μπέγκιτς και Σίμονς, αν και όχι ακόμη απόλυτα προσαρμοσμένοι στο σύστημα, συμπληρώνουν καλύτερα τον βασικό σέντερ της ομάδας από ό,τι έκαναν πέρσι Σερμαντίνι και Πάουελ. Ο Λοτζέσκι δεν κάνει ποτέ τίποτα περισσότερο από αυτό που πρέπει και το κάνει καλά. Ο Πέτγουεϊ, δε, προσφέρει ουσία ανάλογη του προκατόχου του, Πέρο Άντιτς, με το θέαμα που προσφέρει να αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα.

Ασφαλώς ο δρόμος είναι ακόμη πολύ μακρύς. Σημασία δεν έχει πώς αρχίζεις τη σεζόν, αλλά πώς την τελειώνεις. Κι ο Ολυμπιακός, που άρχισε πέρασε με το ζόρι στους «16» τα δύο προηγούμενα χρόνια αλλά στέφθηκε στο τέλος της περιόδου πρωταθλητής Ευρώπης, δεν θέλει να δει το έργο να παίζεται από την ανάποδη. Όμως αν παίζοντας στο ρελαντί περνά εύκολα από την έδρα της Σιένα, μοιάζει ικανός το Μάιο να βρίσκεται λίγα εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στο Final Four του Μιλάνου.

Follow @ChristosRobolis