Ένας χρόνος Πασκουάλ, έρχονται πολλοί περισσότεροι

Λένε πως ο προπονητής που διαδέχεται έναν θρύλο είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Στον Παναθηναϊκό δεν έλειψαν οι τίτλοι ακόμη και στην αμέσως επόμενη χρονιά της αποχώρησης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και της αποψίλωσης του ρόστερ, ωστόσο όσοι ακολούθησαν τη δική του εποχή αποδείχτηκαν (δικαίως ή αδίκως) ελαφρύτεροι στο ζύγισμα. Όλα αυτά μέχρι τον Τσάβι Πασκουάλ…

Προς Θεού, ουδείς συγκρίνει τα μυθικά επιτεύγματα του «Ζοτς» και τα 13 «χρυσά» χρόνια του με τη σύντομη, ως τώρα, θητεία του Καταλανού προπονητή. Ωστόσο για πρώτη φορά στη μετα-Ομπράντοβιτς εποχή ο Παναθηναϊκός φαίνεται πως έχει βρει τον άνθρωπο που θα μπορέσει να αποτελέσει ένα ουσιαστικό αντίβαρο σε μία σύγκριση που πάντα θα είναι σε βάρος οποιουδήποτε καθίσει σε αυτόν τον πάγκο.

Ο Τσάβι Πασκουάλ συμπληρώνει σήμερα έναν χρόνο στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Έναν γεμάτο από όλες τις απόψεις χρόνο. Με δυσκολίες, ατυχίες, εμπόδια, αλλά επίσης επιτυχίες και τίτλους. Πρωτίστως, όμως, με μεγαλύτερο «παράσημό» του πως έχει πείσει διοίκηση, παίκτες και φιλάθλους πως είναι ο κατάλληλος για να πορευτεί μαζί του η ομάδα. Όχι για μια-δυο σεζόν, μέχρι να χρεωθεί κάποια αποτυχία και να «φαγωθεί» για να περάσει ο επόμενος, αλλά για πολλά χρόνια.

Σε αυτόν τον ένα χρόνο στον πάγκο του Παναθηναϊκού τέθηκε αντιμέτωπος με πολλές προκλήσεις και τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις κέρδισε. Η πρώτη ήταν η δοκιμασία του μακριά από το «προστατευμένο» περιβάλλον της Μπαρτσελόνα, που ξέρει να επενδύει στα δικά της παιδιά και να τα «θωρακίζει», χωρίς να δείχνει αντίστοιχη υπομονή στους «ξένους». Η δεύτερη, ίσως και η μεγαλύτερη όλων, πως ο εργασιομανής και λάτρης της λεπτομέρειας Πασκουάλ κλήθηκε να αναλάβει σε εν εξελίξει σεζόν μία ομάδα που επέλεξε και έχτισε άλλος, χωρίς δυνατότητα μεγάλων παρεμβάσεων στο ρόστερ, μήτε χρόνο για να δουλέψει λόγω του εξοντωτικού καλενταριού. Η τρίτη πως είχε να διαχειριστεί περίεργα αποδυτήρια, με αρκετούς παίκτες επιρρεπείς σε ξενύχτια ή νευρικές συμπεριφορές, αλλά κατόρθωσε να πάρει το μέγιστο από όλους, προτού προχωρήσει στο δικό του «ξεσκαρτάρισμα» το καλοκαίρι.

Η πιο δύσκολη πρόκληση ήταν να κουμαντάρει μια υπό διάλυση ομάδα μετά το «σκούπισμα» από τη Φενέρμπαχτσε. Τότε που ο αποκλεισμός από την ομάδα του Ομπράντοβιτς έκανε πολλούς να αμφιβάλουν για τον ίδιο, τότε που ο ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ επέβαλε στην αποστολή το καψώνι να επιστρέψει με πούλμαν από την Πόλη και τότε που η ομάδα χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα, εκείνους που συμμορφώθηκαν με τις προσταγές του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και όσους επαναστάτησαν. Άλλος στη θέση του θα παραιτείτο ή θα δεχόταν να «τελειώσει» παίκτες Απρίλη μήνα και ουσιαστικά θα συμβιβαζόταν με τη μοίρα μιας χρονιάς που όδευε με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία. Εκείνος έπεισε τη διοίκηση να βάλει νερό στο κρασί της, νουθέτησε τους παίκτες, κράτησε ενωμένα-στο μέτρο του δυνατού-τα διχασμένα αποδυτήρια και όλα αυτά έμοιαζαν μια κακή ανάμνηση όταν δύο μήνες μετά όλοι μαζί πανηγύριζαν το νταμπλ με κατάκτηση του πρωταθλήματος στο ΣΕΦ. Έστω κι αν φαίνεται πως όλη η πίεση που είχε μέσα του ο Καταλανός τεχνικός εκδηλώθηκε με ένα ευτυχώς ανώδυνο πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπώρησε αμέσως μετά τη λήξη της σεζόν.

Ως έξυπνος άνθρωπος, δε, δεν επέτρεψε την επιτυχία να σκεπάσει τα προβλήματα πριν γυρίσει σελίδα και εστιάσει στην επόμενη μέρα. Προχώρησε στην «εκκαθάριση» που ήθελε στα αποδυτήρια της ομάδας και ξεκαθάρισε από την πρώτη στιγμή πως κρούσματα απειθαρχίας δεν θα είναι στο εξής αποδεκτά. Στελέχωσε, δε, το ρόστερ με παίκτες περισσότερο υπάκουους και υποταγμένους στο πλάνο της ομάδας αναζητώντας μεγαλύτερες σταθερές από το περσινό ρόστερ που συχνά βασιζόταν στις ορέξεις κάποιου… Τζέιμς. Κι ας υπάρχουν πιθανές εκπτώσεις σε ατομικό ταλέντο.

Κι όπως ισχύει για κάθε σοβαρό επαγγελματία, οι μεγαλύτερες προκλήσεις είναι μπροστά του. Οι δάφνες ανήκουν στο παρελθόν και ο Τσάβι Πασκουάλ γνωρίζει καλά πως στον αθλητισμό είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Γνωρίζοντας καλά την αμείλικτη ελληνική πραγματικότητα, τις υπερβολικές απαιτήσεις από γνώστες και μη, το απάνθρωπο καλεντάρι, την ομάδα και τους παίκτες του, αλλά και πλέον έχοντας αρκετό χρόνο για να δουλέψει στην προετοιμασία πάνω τους, οδεύει για τις επόμενες εξετάσεις του. Αντιλαμβάνεται πως η νίκη στην εκκίνηση επί του Ολυμπιακού, απέναντι στον οποίο έχει κερδίσει όλα τα κρίσιμα παιχνίδια, ήταν απλώς μια καλή αρχή και ο ίδιος θα κριθεί στο τέλος της σεζόν. Όπως επίσης κι ότι ακόμη και ένα ακόμη νταμπλ μπορεί να μην κριθεί επαρκές (όπως δεν ήταν π.χ. για τον Πεδουλάκη) αν η ομάδα των έξι αστεριών μείνει για έκτο σερί χρόνο μακριά από Final Four. Ίσως και να πρόκειται για το καθοριστικό εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει μέχρι να πείσει και τον τελευταίο δύσπιστο πως αυτός είναι ο πραγματικά ικανός να μπει σε διαδικασία σύγκρισης με τον ασύγκριτο Ομπράντοβιτς. Κι ας χάσει…

Follow @ChristosRobolis