Ένας θρύλος που αδικήθηκε από την ίδια του την ομάδα

Είναι μάλλον αδύνατο να γράψει κανείς κάτι που δεν έχει ήδη γραφτεί για το μπασκετικό μεγαλείο του Βασίλη Σπανούλη. Άλλωστε αυτό είναι αυταπόδεικτο και πιστοποιημένο πλέον και… στατιστικά, καθώς από το βράδυ της Πέμπτης στρογγυλοκάθεται στο θρόνο του πρώτου σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκας κι από εκεί δύσκολα θα τον ξεκολλήσει κάποιος, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον κι όσο αυτός ο 37χρονος με κορμί και φιλοδοξία εφήβου επιμένει να συνεχίζει καταστρατηγώντας λογική, φυσική και όλες τις… επιστήμες σε κάθε του εμφάνιση.

Το σπουδαίο του ταλέντο, η ανταγωνιστική του φύση που δεν του επιτρέπει να χάνει ούτε σε προπόνηση, η εργατικότητά του που αποτελεί σιωπηλό παράδειγμα προς όλους όσοι βρέθηκαν έστω και για μια προπόνηση δίπλα του, η ικανότητά του να εξελίξει με τα χρόνια το παιχνίδι του και από ένας εξαιρετικός σκόρερ να γίνει ένας σπουδαίος δημιουργός, η ηγετική του φιγούρα που αποτυπώθηκε από τη μεγάλη απόφαση να φύγει από τον Παναθηναϊκό για τον Ολυμπιακό μέχρι και την απαράμιλλη αποτελεσματικότητά του στα μεγάλα σουτ, μα πάνω από όλα η αγάπη και η αφοσίωσή του στο ίδιο το παιχνίδι δεν χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης.

Μια εικόνα από τη χθεσινή βραδιά ισοδυναμεί με ένα εκατομμύριο λέξεις: τη στιγμή που ευστοχεί στο σουτ της… προσπέρασης στον Χουάν Κάρλος Ναβάρο και οι διαιτητές διακόπτουν τον αγώνα για τις δέουσες τιμές, ενώ το κοινό στο ΣΕΦ παραληρεί, ενώ συμπαίκτες, αντίπαλοι, ακόμη και ο «παλιόφιλος» Ομπράντοβιτς τον χειροκροτούν, εκείνος με έναν μορφασμό είναι σαν να λέει «τι είναι αυτά τώρα; Πάμε να παίξουμε, έχει χρόνο, να προσπαθήσουμε να το γυρίσουμε!». Ίσως η τρανότερη απόδειξη πως αυτός ο τύπος έφτασε στο πάνθεον όχι παίζοντας για την πάρτη του, αλλά για την ομάδα, μαζί με το πικρό χαμόγελο κατά την βράβευσή του στο φινάλε του αγώνα, κάτω από το οποίο προσπαθούσε μάταια να κρύψει την απογοήτευση για την καταδικαστική ήττα από τη Φενέρμπαχτσε.

Αυτή είναι η μία όψη, η χαρούμενη της χθεσινής βραδιάς. Η άλλη είναι ζοφερή, σκοτεινή και γεμάτη απαισιοδοξία. Όταν ένα σπουδαίο πλην όμως ατομικό επίτευγμα φτάνει να γίνεται το highlight όχι μιας χρονιάς, αλλά ίσως των 2-3 τελευταίων ετών, κάτι πάει στραβά. Και μην ξεγελιέται κανείς: οι 10.000 θεατές που συνέρρευσαν χθες βράδυ στο ΣΕΦ το έκαναν για να γίνουν μάρτυρες της ιστορικής στιγμής του αρχηγού τους και να τον χειροκροτήσουν όπως του αξίζει. Όχι επειδή τρέφουν αυταπάτες πως αυτή η κακοφτιαγμένη ομάδα, που στηρίζεται σχεδόν ακόμη στους ίδιους παίκτες εδώ και μια δεκαετία πλέον, μπορεί να πάρει παράταση ζωής. Γιατί ο Ολυμπιακός έδωσε και άλλους «τελικούς» φέτος, αλλά η προσέλευση ήταν πολύ μικρότερη από τη χθεσινή.

Δυστυχώς ο Ολυμπιακός δεν φρόντισε τα τελευταία χρόνια του αναμορφωτή της ιστορίας του να τον πλαισιώσει με τους κατάλληλους συμπαραστάτες. Ανάλογο λάθος, ίσως όχι στον ίδιο βαθμό, είχε κάνει και ο Παναθηναϊκός στη «δύση» του δικού του συμβόλου, του Δημήτρη Διαμαντίδη, αλλά δεν είναι της παρούσης αυτή η συζήτηση. Αντί να θωρακίσει τον ηγέτη του με άτομα που θα ήταν ικανά να αναδείξουν ακόμη περισσότερο τις αρετές του, να καμουφλάρουν τις αδυναμίες του και να παρατείνουν ακόμη περισσότερο την μπασκετική του ζωή συνδυάζοντάς τη και με ομαδικά επιτεύγματα, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να «κακομεταχειρίζεται» τον θρύλο του και να τον ξεζουμίζει. Συχνά ακόμη και να τον εκθέτει στα μάτια αδαών, αγνωμόνων ή και «ιερόσυλων» που πιστεύουν πως το πρόβλημα της ομάδας τα τελευταία χρόνια είναι ο «… γέρος που παίζει για τους αριθμούς του» και όχι ότι ένας 37χρονος αναγκάζεται να παλεύει με πενιχρή βοήθεια για να σώσει ό,τι σώζεται.

Με τόσο ανεπαρκείς ξένους στην περιφέρεια-αφού έχει να δει άξιο στήριγμα στα γκαρντ από εποχής του Έισι Λο-και με έναν προπονητή που χθες παραδέχτηκε ωμά πως δεν μπορεί να εμπνεύσει ή να πείσει τους παίκτες του να πειθαρχούν σε απλά πράγματα, ο Σπανούλης μπορεί να παίζει μέχρι τα… 60 και ακόμη να ξεχωρίζει. Και χθες, σε έναν αγώνα επιβίωσης, απέναντι σε έναν τσακισμένο από τραυματισμούς και ψυχολογικά αντίπαλο, ο Σπανούλης έμοιαζε διαρκώς να παλεύει μόνος του με τα νταμπλ και τριπλ τιμ του Ομπράντοβιτς. Την ώρα που εκείνος βουτούσε για κάθε κατοχή, ζούσε το παιχνίδι στο «κόκκινο» και έκανε κατάθεση ψυχής, άλλοι απλά περιφέρονταν στο παρκέ, έχαναν τα ριμπάουντ από την «κοντή» Φενέρ και νοιάζονταν για τους αριθμούς τους, το επόμενο συμβόλαιο ή πού θα βγουν το βράδυ… Οι ως επί το πλείστον «λίγοι» ξένοι παρέδιδαν σε εκείνον την μπάλα σαν χειροβομβίδα που κινδύνευε να σκάσει στα χέρια τους και ο Σπανούλης καλείτο με το χρόνο να τελειώνει και ανάμεσα σε ένα δάσος από χέρια να σκαρφιστεί κάτι για να σώσει την παρτίδα. Σε αρκετές περιπτώσεις τα κατάφερε, αλλά ακόμη και ο Kill Bill δεν είναι σούπερ ήρωας.

Η μεταχείριση αυτή δεν αξίζει στον Σπανούλη. Δεν αξίζει στον ίδιο τον Ολυμπιακό και τη συνεργασία τους που ανέβασε και τους δύο σε μυθικά επίπεδα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά πλέον εκεί ψηλά κρατιέται μόνο ο παίκτης και όχι η ομάδα. Γιατί, δυστυχώς, με τα εγκληματικά λάθη των τελευταίων ετών κατάντησε να είναι ανάξια του ηγέτη της…

ΥΓ1: Ό,τι κι αν έγινε στη μεταξύ τους σχέση, Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Βασίλης Σπανούλης αναγνωρίζουν ο ένας την αξία του άλλου και το πόσο αλληλοβοηθήθηκαν για να μεγαλουργήσουν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

ΥΓ2: Ο Κώστας Σλούκας αυτή τη φορά δεν τόλμησε καν να πανηγυρίσει ολόκληρο τρίποντο πίσω από το κέντρο και άκουσε κάποιους να τον βρίζουν χυδαία... Τα λόγια είναι περιττά...

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis