Ένας Ολυμπιακός για να του λύνει τα προβλήματα και ένας Παναθηναϊκός για να του τα αναδεικνύει

Η καταιγιστική πραγματικότητα και το συναισθηματικό roller coaster που αυτή συνεπάγεται είναι πέρα από τις αντοχές του Έλληνα φιλάθλου. Έτσι ενώ ο Παναθηναϊκός πριν λίγα βράδια αποκαλούταν τσίρκο από τον ιδιοκτήτη του, έμοιαζε με χειρότερη βερσιόν του ήδη προβληματικού εαυτού του στα παιχνίδια εκτός ΟΑΚΑ, ο Τσάβι Πασκουάλ φαινόταν να έχει χάσει τον έλεγχο και 2-3 ξένοι φάνταζαν τουλάχιστον ανεπαρκείς, ξάφνου έγινε «γροθιά», εμφανώς αναβαθμισμένος σε σχέση με πέρσι, με απρόσμενους πρωταγωνιστές και έναν «Πασχάλαρο» στον πάγκο. Και την ίδια ώρα, ενώ Ολυμπιακός πριν μία εβδομάδα ήταν στο 4-0, δεν είχε ανάγκη κανέναν Σπανούλη και ο Σφαιρόπουλος είχε λύσεις για όλα τα προβλήματα, μέσα σε λίγες μέρες έγινε προβληματικός, προσεύχεται για την ταχύτερη επάνοδο του Μεσσία αρχηγού του, ο προπονητής του βίωσε σε ηπιότερη βερσιόν αντιμετώπιση Μπαρτζώκα και οι Αγγελόπουλοι έγιναν… τσιγκούνηδες.

Τα ντέρμπι των «αιωνίων» θαρρείς κι έχουν φτιαχτεί για να προσφέρουν όλη την αυτοπεποίθηση του κόσμου στο νικητή και να φορτώνουν όλα τα υπαρκτά και μη προβλήματα στον ηττημένο. Κι επειδή ο Παναθηναϊκός μετρά πλέον τέσσερις σερί νίκες και τρεις εξ αυτών στο ΣΕΦ, μοιάζουν ως «μάννα εξ ουρανού» για όλα του τα προβλήματα, την ώρα που βγάζουν απροκάλυπτα στη φόρα, ίσως και σε μεγεθυντικό φακό, όλες τις αδυναμίες του Ολυμπιακού. Δεν απέχει πολύ η εποχή που καθείς θα κρίνεται σχεδόν αποκλειστικά βάσει των επιδόσεών του στα ντέρμπι κι όχι για τη συνολική πορεία του. Ίσως κιόλας ήδη να τη διανύουμε…

Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε στο ΣΕΦ, πήρε ένα πολύτιμο διπλό εκεί που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα τα καταφέρουν άλλοι 2-3 φέτος, αλλά πρωτίστως κέρδισε άλλα πράγματα. Ηρεμία, μιας και μετά τις ήττες που προηγήθηκαν το κλίμα ήταν βαρύ, παίκτες που βγήκαν στο προσκήνιο σε μια μέρα που αρκετά ατού υστέρησαν επιθετικά, αλλά και το «μάθημα» πως έτσι, με την ίδια προσήλωση στο πλάνο, την ίδια συγκέντρωση στο παρκέ και το ίδιο πάθος για 40 λεπτά, οφείλει να αντιμετωπίζει ΟΛΑ τα παιχνίδια του. Ο Τσάβι Πασκουάλ πέτυχε ακόμη μια προπονητική νίκη επί του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Το «διπλό» πιστώνεται κυρίως σε εκείνον, γιατί κατάφερε να κερδίσει όχι με τα προφανή του όπλα, αλλά με κρυφά. Σε μια βραδιά που Καλάθης και Σίνγκλετον δεν πρόσφεραν επιθετικά, ενώ ο Παππάς χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα, Καταλανός βρήκε τον τρόπο να κερδίσει αλλιώς. Εμπιστεύτηκε παίκτες που έμοιαζαν να φυλάνε το καλύτερο παιχνίδι τους για την κατάλληλη στιγμή, τον Λεκαβίτσιους, τον Γκέιμπριελ και τον Βουγιούκα, τιμώρησε τη λογική επιλογή του Ολυμπιακού να προσφέρει τρίποντο στον Γκιστ και την παράλογη να «ταμπουρώνεται» στη ρακέτα του προσφέροντας εύκολα σουτ, αλλά προπαντός «κλείδωσε» την ούτως ή άλλως προβληματική επίθεση του Ολυμπιακού. Με τον Σπανούλη θεατή, τον Ρόμπερτς εκτός τόπου και χρόνου, τον Μάντζαρη επηρεασμένο από τον τραυματισμό του και τον Στρέλνιεκς να ξοδεύει όλη του την ενέργεια στο σκοράρισμα γιατί δεν γινόταν αλλιώς, ο Πασκουάλ διέγνωσε πως εγκλωβίζοντας Μιλουτίνοφ και Πρίντεζη θα είχε κάνει τη μισή και πλέον δουλειά. Το προφανές πλεονέκτημα του Ολυμπιακού στο post up παιχνίδι εξουδετερώθηκε πλήρως, εκτελεστικά και δημιουργικά, με τις παγίδες, τις βοήθειες και τις γρήγορες περιστροφές. Ο Σέρβος έμοιαζε αγχωμένος και νευρικός στην οντισιόν του μπροστά στον GM των Σπερς, ο δε συν-αρχηγός των Πειραιωτών θύμιζε κάτι από τον εξουθενωμένο εαυτό του στους τελευταίους περσινούς τελικούς.

Στην άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός που δυο βδομάδες πριν έβαζε 92 και διέλυε την πανάκριβη Χίμκι φτάνοντας στο 4-0 μοιάζει έκτοτε να έχει γυρίσει… χρόνια πίσω. Δίχως ιδέες στην επίθεση από τη στιγμή που απενεργοποιήθηκαν οι ψηλοί του, χωρίς συγκέντρωση, χωρίς πάθος και με μια ηττοπαθή ψυχολογία που είναι ασυγχώρητη από τον κόσμο του, ήταν αποκαρδιωτικός και ταυτόχρονα αποκαρδιωμένος. Ο Ρόμπερτς που είχε μια χρυσή ευκαιρία να αποδείξει την αξία και τη χρησιμότητά του εν τη απουσία του Σπανούλη κατόρθωσε απλώς να μεγαλώσει τη νοσταλγία για τον αρχηγό. Ο Τόμπσον πιστοποίησε πως η δεδομένη ποιότητά του δεν αρκεί στα ντέρμπι αν δεν έχεις το νεύρο και το σθένος που απαιτείται. Ο Παπανικολάου είχε διάθεση και πάθος, αλλά έβγαζε βιασύνη κι εκνευρισμό. Για Μιλουτίνοφ, Πρίντεζη και Στρέλνιεκς τα είπαμε… Οι 70 πόντοι (ακόμη κι αν την πατάς για πολλοστή φορά από τον Ρίβερς ή σου κάνουν ζημιά οι «εφεδρικοί» του αντιπάλου) είναι ένα παθητικό με το οποίο μπορείς να ζήσεις, αλλά όχι όταν σκοράρεις 51, 56 και 62 πόντους στα τρία τελευταία παιχνίδια. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος εγκατέλειψε νωρίς το σχήμα με έναν γκαρντ και τρεις φόργουορντ που δεν λειτουργούσε για να το επαναφέρει και να αποδειχτεί επίσης αναποτελεσματικό. Έμοιαζε και ο ίδιος εγκλωβισμένος σε ένα παιχνίδι χωρίς να μπορεί να παρουσιάσει εναλλακτικές και για πρώτη φορά στην τριετία του στον πάγκο του Ολυμπιακού αντιμετωπίζει τόση αμφισβήτηση, με μερίδα του κοινού να απαιτεί την άμεση απομάκρυνσή του και την προαγωγή του Τόμιτς. Προφανώς-και δίχως να μειώνουμε την προπονητική αξία του Μίλαν που αργά ή γρήγορα θα πάρει την ευκαιρία του-με… βασικό κριτήριο ότι εκείνος κέρδιζε (ως παίκτης) τον Παναθηναϊκό. Αυτή όμως δεν ήταν η μεγαλύτερη υπερβολή που ακούστηκε… Υπήρχαν και κάποιοι που φώναζαν στους Αγγελόπουλους «βάλτε λεφτά». Ναι, αυτοί που έρχονται μόνο στα ντέρμπι, σε εκείνους που έχουν ξοδέψει 200+ εκατομμύρια ευρώ, έχουν φέρει Ευρωλίγκες και εγχώριους τίτλους μετά από χρόνια κι έχουν κερδίσει την αναγνώριση διεθνώς…

Η επόμενη μέρα ενός τέτοιου ντέρμπι είναι πιο σημαντική. Για τον μεν Παναθηναϊκό τέτοιοι θρίαμβοι έχουν λειτουργήσει στο πρόσφατο παρελθόν αποπροσανατολιστικά. Το ζητούμενο είναι να μην αποδειχτεί η νίκη αυτή παυσίπονο, κάτι που προσωρινά θα αποφορτίσει την ομάδα και θα κρύψει κάτω από το χαλί τα προβλήματα, αλλά κανονικό φάρμακο, που θα θεραπεύσει τις ασθένειες ή τέλος πάντων θα δείξει το δρόμο που αυτές γιατρεύονται. Η νίκη δεν (πρέπει να) εξαφανίζει ή σκεπάζει όλα τα προβλήματα, όπως τον άφαντο-χθες στην κυριολεξία-Ντένμον, τις περιορισμένες επιλογές στο «5» ή το πρόβλημα στη δημιουργία (ο Παναθηναϊκός κέρδισε με 7 ασίστ και 12 λάθη). Γιατί σε αντίθεση με το πρωτάθλημα, ο ανταγωνισμός του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα δεν περιορίζεται στον Ολυμπιακό και αν δεν αντιμετωπίσει με συνέπεια τις αδυναμίες του το «διπλό» στο ΣΕΦ μπορεί εύκολα να διαγραφεί με κάποιες ήττες εκτός προγράμματος. Για τον δε Ολυμπιακό ήρθε η ώρα της διαχείρισης της πρώτης σοβαρής κρίσης μετά τον Οκτώβριο του 2014. Προπαντός χρειάζεται ψυχραιμία και όχι βιαστικές αποφάσεις. Πιθανότατα οι «ερυθρόλευκοι» δεν είναι ούτε τόσο υπερομάδα όσο έδειχναν στο 4-0, ούτε τόσο κακοί όσο παρουσιάστηκαν χθες. Ως συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις, τα προσεχή παιχνίδια θα κρίνουν αν το πρόβλημα είναι παροδικό ή όχι και θα κατευνάσουν ή θα εντείνουν το αρνητικό κλίμα. Και το μόνο βέβαιο είναι πως, ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός αναρριχηθεί ξανά πρώτος στην Ευρωλίγκα, η όποια πορεία του μπορεί ξανά να ακυρωθεί αν αποτύχει στις δύο επισκέψεις του στο ΟΑΚΑ στο πρώτο τρίμηνο του 2018.

Follow @ChristosRobolis