Ένας «κόμπος» για τον Κόμπι

Ο υπογράφων ΔΕΝ ήταν ποτέ μεγάλος θαυμαστής του Κόμπι Μπράιαντ. Η ανακοίνωση πως αποσύρεται στο τέλος της σεζόν ΔΕΝ ήταν ακριβώς είδηση, αλλά μάλλον το χρονικό μιας αναμενόμενης απόφασης, που του επέβαλε το σώμα του και η διατήρηση της υστεροφημίας του εκεί που της πρέπει. Όποιος όμως αγαπά το μπάσκετ ΔΕΝ μπορεί παρά να νιώθει έναν κόμπο στο στομάχι μετά το «αντίο» του. Τον αγαπάς, τον μισείς ή… αγαπάς να τον μισείς, ΔΕΝ μπορείς να παραγνωρίσεις πως έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στη σύγχρονη εποχή. Και όπως όλα και όλοι στη ζωή, εκτιμάς καλύτερα την αξία τους όταν (καταλαβαίνεις ότι) τα χάνεις.

Ο Κόμπι ανήκει στην κατηγορία των παικτών/ανθρώπων που είχε fanatics, αλλά και haters, σαν αθλητής και προσωπικότητα. Σε κανέναν δεν ήταν αδιάφορος και όχι άδικα. Μπορείς να του προσάψεις πολλά. Ότι δεν ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης, ότι κοιτούσε πρώτα το καλάθι θεωρούσε συχνά τους υπόλοιπους τέσσερις της ομάδας αναγκαίο κακό και απλό συμπλήρωμα, ότι έπαιζε για τους αριθμούς του κι όχι για το σκορ, ότι ήταν από τους λιγότερο coachable σταρ που έχουν περάσει από το ΝΒΑ, ότι ακόμη και στα «τελευταία» του αξίωνε τεράστια συμβόλαια αφήνοντας ψίχουλα στο salary cap για ένα ικανό supporting cast, ότι ήταν αλαζόνας, με κακή συμπεριφορά απέναντι σε οικείους και αλλότριους, ακόμη κι ότι σε κάποια από τα πέντε πρωταθλήματα που πήρε ήταν δεύτερο ή τρίτο βιολί.

Ακόμη κι αν τα παραπάνω, ωστόσο, έχουν μεγάλη ή μικρή δόση αλήθειας, δεν αρκούν για να τον απομυθοποιήσουν. Γιατί ο Κόμπι Μπράιαντ ακόμη και χωρίς να πασάρει «παρέσερνε» όλη την ομάδα με το work ethic και την απαράμιλλη ανταγωνιστικότητά του. Γιατί τις περισσότερες φορές ήταν ο παίκτης που απαιτούσαν οι περιστάσεις, η ομάδα του κι όχι το «εγώ» του, έστω κι αν αυτά τα δύο συνήθως συνέπιπταν. Γιατί οι περισσότεροι προπονητές θα προτιμούσαν έναν ανεξέλεγκτο ηγέτη με τις δικές του αρετές, παρά άβουλα και λιγότερο προικισμένα «στρατιωτάκια» στη δούλεψή τους. Γιατί η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους και ο Κόμπι ΠΟΤΕ δεν ήταν τέτοιος. Και γιατί, ό,τι και να λένε, οι αριθμοί είναι αδιάψευστοι και θα γράψουν πως ήταν πέντε φορές πρωταθλητής, 17 φορές All Star, πέντε πρώτος σκόρερ, τρεις MVP (μια σε κανονική περίοδο και δύο σε τελικούς), εννιά μέλος της καλύτερης αμυντικής πεντάδας (για όσους λένε πως δεν έπαιζε άμυνα), δύο και πιθανώς τρεις (αν κατέβει στο Ρίο) χρυσός ολυμπιονίκης και τρίτος σκόρερ όλων των εποχών.

Στο κάτω-κάτω, δεν είναι υπερβολή, ο Κόμπι Μπράιαντ είναι-όπως είπε ο μεγάλος Μάτζικ Τζόνσον, ό,τι πλησιέστερο στον Μάικλ Τζόρνταν. Κι ας παρουσιάστηκε στο ξεκίνημα της καριέρας του ως απλώς το ιμιτασιόν «προϊόν» που λάνσαρε το ΝΒΑ για να καλύψει το κενό που άφηνε ο Air. Η πορεία του απέδειξε πως ήταν ένας άξιος διάδοχος κι όχι κακέκτυπο. Από πλευράς χαρίσματος, επιθετικού «τάλαντου» και ηγετικών προσόντων είναι μάλλον ο δεύτερος πιο προικισμένος παίκτης όλων των εποχών. Και σε αντίθεση με όσα λένε στην Αμερική, ο δεύτερος ΔΕΝ είναι τίποτα. Καλό το second to nobody, αλλά όχι μικρό πράγμα το second to Jordan και-σε τελική ανάλυση-ίσως πρόκειται για τον άνθρωπο που έπαιξε καλύτερα το μπάσκετ στη γη. Γιατί ο κορυφαίος, πρώτον, μάλλον δεν ήταν άνθρωπος, και δεύτερον, σπανίως πατούσε και συχνότερα πετούσε.

Αντίο κι ευχαριστούμε Κόμπι! Θα μας λείψεις...

Follow @ChristosRobolis