Ένας γήινος με εξωγήινο ταλέντο

Η ανάδειξη του Στεφ Κάρι ως πολυτιμότερου παίκτη της σεζόν στο ΝΒΑ δεν ήταν απλώς μια μάλλον αναμενόμενη εξέλιξη μετά τα φετινά του κατορθώματα. Είναι ταυτόχρονα και η υπενθύμιση πως ακόμη και σε έναν κόσμο υπεραθλητών, παικτών που έχουν προικιστεί από τη φύση με τεράστια σωματικά προσόντα και που συχνά διακρίνονται περισσότερο λόγω αυτών παρά για την ποιότητά τους, ένα ατόφιο μπασκετικό ταλέντο όχι απλώς έχει θέση ανάμεσά τους, αλλά μπορεί και να θεωρηθεί ανώτερός τους.

Ουδείς, ασφαλώς, έχει το θράσος να ισχυριστεί πως οι MVP των τελευταίων ετών στερούνταν χαρίσματος. Ενώ όμως ο Λεμπρόν Τζέιμς θα έχανε πολλή από την αξία του αν ερχόταν σε… γήινη συσκευασία κι όχι στο σώμα ενός θωρηκτού που συνδυάζει δύναμη, ταχύτητα, έκρηξη κι αλτικότητα, ενώ ο Ντέρικ Ρόουζ δεν θα ήταν ίδιος χωρίς τα πυραυλοκίνητα πόδια του που ακόμη και μετά από δύο χειρουργεία αντέχουν, ενώ ο Κέβιν Ντουράντ θα αντιμετωπιζόταν πολύ πιο εύκολα αν δεν ήταν μια καλαθομηχανή παγιδευμένη σε μπόι 2,06μ. με χέρια και πόδια… Τιραμόλα, ο Στεφ Κάρι δεν ξεχώρισε ΚΑΙ για τα αθλητικά του προσόντα, αλλά μάλλον ΠΑΡΑ την έλλειψη αυτών.

Δεν είναι ούτε ιδιαίτερα γρήγορος, ούτε ιδιαίτερα αλτικός, ούτε ιδιαίτερα εκρηκτικός, ούτε ιδιαίτερα ψηλός, αλλά το ταλέντο του και η εξέλιξη αυτού μέσα (προφανώς) από ατέλειωτες ώρες δουλειάς τον έκαναν όχι απλώς να επιβιώσει σε έναν κόσμο ανώτερων όντων, αλλά να ξεχωρίσει. Στα πρώτα του βήματα ήταν απλώς ο γιος του Ντελ, δεν είχε καν προτάσεις από «σοβαρά» κολέγια και περνούσε μάλλον απαρατήρητος, όπως στα Μουντομπάσκετ του 2010 ή ακόμη και του 2014, όπου άλλοι τον επισκίασαν. Η πρόοδός του, ωστόσο, ήταν αξιοθαύμαστη χρόνο με το χρόνο, μέχρι να φτάσουμε στη φετινή «εκτόξευση».

Ο Στεφ Κάρι δεν αναδείχθηκε MVP μόνο επειδή ήταν ο καλύτερος παίκτης της καλύτερης ομάδας της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. Πήρε το βραβείο σπίτι του επειδή φανέρωσε, ίσως για πρώτη φορά και σίγουρα με κάποια καθυστέρηση, ηγετικά προσόντα, όχι μόνο στο show time της regular season, αλλά ακόμη και τώρα, την ώρα των «ανδρών», σε όσα ματς play offs έχει δώσει μέχρι τώρα η ομάδα του. Γιατί κάνει την μπάλα να μοιάζει προέκταση των χεριών του και ώρες-ώρες θυμίζει ζογκλέρ με την άνεση που την περιεργάζεται. Γιατί με τον απίθανο χειρισμό και τις ντρίμπλες του έχει σπάσει δεκάδες αστραγάλους κορυφαίων αμυντικών κι έχει ταλαιπωρήσει αφάνταστα τις αντίπαλες άμυνες που εις μάτην προσαρμόζονται πάνω του. Γιατί του αρκούν λίγα εκατοστά «φωτός» και κάποια δέκατα του δευτερολέπτου για να πυροβολήσει με απίστευτη ακρίβεια από μακριά, καταρρίπτοντας φέτος το δικό του ρεκόρ συνολικού αριθμού τριπόντων. Γιατί δημιουργεί για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους με την ίδια ευκολία κι επιτυχία. Αλλά και γιατί ακόμη και η καλοκουρδισμένη από τον Στιβ Κερ μηχανή των Γουόριορς, που διαθέτει αξιοθαύμαστο βάθος και πολλές λύσεις, δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο αποτελεσματική όταν ο ηγέτης της ξαποσταίνει στον πάγκο για τις απαραίτητες ανάσες. Κι επειδή το ΝΒΑ είναι πρωτίστως θέαμα, προσθέστε στο μίγμα ότι πέρα από ουσιαστικός είναι θεαματικός, απρόβλεπτος και αρέσει στα κοριτσάκια. Το πλήρες πακέτο δηλαδή…

Το βραβείο του Στεφ Κάρι έρχεται να δώσει θάρρος και κουράγιο σε όσους αθλητές το βάζουν κάτω όταν έχουν να αντιμετωπίσουν αντιπάλους που τρέχουν, πηδάνε και… χτυπάνε περισσότερο. Τελικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, κι όσο κι αν αθλητικά προσόντα κερδίζουν όλο και περισσότερο χώρο στις απαιτούμενες προδιαγραφές των παικτών, από το ΝΒΑ μέχρι πλέον και την Ευρώπη, το αυθεντικό ταλέντο θα είναι ΠΑΝΤΑ αυτό που θα κάνει τη διαφορά.

Follow @ChristosRobolis