Ένας αντικομφορμιστής MVP

Η «πετσοκομμένη» σεζόν του ΝΒΑ φτάνει σύντομα στο τέλος της και οι εξουθενωμένοι-ελέω συμπτυγμένου προγράμματος-παίκτες ετοιμάζονται για τα play offs. Η συζήτηση για τον φετινό MVP ήδη έχει αρχίσει. Κι αν πέρυσι ο Ντέρικ Ρόουζ έπαιζε χωρίς αντίπαλο, φέτος το βραβείο δεν έχει ξεκάθαρο προορισμό. Αν, πάντως, κάποιος το αξίζει περισσότερο από τος υπόλοιπους, αυτός λέγεται Κέβιν Ντουράντ. Επειδή έχει συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά για τη «δουλειά». Αλλά κι επειδή ταυτόχρονα είναι τόσο διαφορετικός από την πλειοψηφία.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο φόργουορντ της Θάντερ ανταποκρίνεται σε όλα τα προαπαιτούμενα για τον πολυτιμότερο παίκτη της κανονικής περιόδου. Είναι ο φυσικός ηγέτης μίας ομάδας που πρωταγωνιστεί (πρώτη στη Δύση και διεκδικήτρια του κορυφαίου ρεκόρ σε όλο το πρωτάθλημα), αν τον αφαιρέσεις από αυτή εκείνη θα χάσει αυτομάτως τεράστιο μέρος της δυναμικής της, έχει εξαιρετικούς αριθμούς, πολύπλευρη προσφορά και σπανίως έως... ποτέ είναι αρνητικός για την παρέα της Οκλαχόμα. Σε αντίθεση με άλλους σταρ του ΝΒΑ αποφεύγει τα μεγάλα λόγια, προτιμά να «μιλά» στο παρκέ, δεν βάζει το «εγώ» πάνω από την ομάδα του, λειτουργεί ως μέλος ενός καλοκουρδισμένου συνόλου και έχει «χτίσει» το όνομά του σιγά-σιγά, δίχως media-κη βοήθεια. Πλέον δεν είναι ο πρώτος σκόρερ μίας ομάδας ή του πρωταθλήματος, όπως τα προηγούμενα δύο χρόνια, αλλά ένας πραγματικός leader, ικανός να οδηγήσει ένα σύλλογο χωρίς μεγάλη παράδοση και δίχως πολλά χρήματα ή πολύ μεγάλα ονόματα στη γη της επαγγελίας. Το έπραξε ήδη και με την ελλιπή Εθνική των ΗΠΑ, όταν το φθινόπωρο του 2010 την πήρε από το χέρι και την έφτασε στην κορυφή του κόσμου αναλαμβάνοντας με επιτυχία το βάρος της ευθύνης που επωμίστηκε.

Η σύγκριση με τον ανταγωνισμό είναι αναπόφευκτη. Ο περσινός νικητής Ντέρικ Ρόουζ βγαίνει εκτός κούρσας, αφού ένας τραυματισμός έχει «κουτσουρέψει» τις συμμετοχές του και η ομάδα του αποδεικνύεται πως τα καταφέρνει αρκετά καλά και χωρίς αυτόν. Ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι σταθερά καλός στη regular season, αλλά-πρώτον-η ομάδα του είναι κατώτερη της Θάντερ και-δεύτερον-έχει ήδη πάρει δύο βραβεία MVP και πλέον καλείται να αποδείξει την αξία του στα play offs, εκεί όπου συνήθως... λιγοψυχά. Ο Κόμπι Μπράιαντ έχει καλούς αριθμούς, αλλά μετά την αποχώρηση του Φιλ Τζάκσον παίζει χωρίς «χαλινάρι» με την ανοχή του Μάικ Μπράουν. Οι γερασμένοι σταρ των Σπερς και των Σέλτικς λειτουργούν πλέον περισσότερο ως καλές μονάδες παρά σαν αδιαφιλονίκητοι ηγέτες στις ομάδες τους. Ο Ντουάιτ Χάουαρντ «βάλτωσε» στο Ορλάντο και προτού διεκδικήσει ένα τέτοιο βραβείο ή πολύ περισσότερο ένα πρωτάθλημα θα πρέπει να αποφασίσει πού θέλει να αγωνίζεται. Ο Ντιρκ Νοβίτσκι άρχισε τη σεζόν καταβεβλημένος από την εξουθενωτική περσινή χρονιά και απλώς πλησίασε τα στάνταρ του στη συνέχεια. Και-φυσικά-ούτε καν λόγος να γίνεται για παίκτες τύπου... Κέβιν Λοβ, που λάμπουν με τις ατομικές τους επιδόσεις, αλλά παρασύρονται από τη μετριότητα των ομάδων τους.

Κέβιν Ντουράντ, λοιπόν, κύριοι! Γιατί εκτός όλων των άλλων, αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό από την εικόνα του σύγχρονου ΝΒΑερ. Δεν είναι γεμάτος μυς και τατουάζ, δεν στηρίζεται στα φυσικά του προσόντα για να κατανικήσει τους αντιπάλους του, δεν δίνει περισσότερες συνεντεύξεις από αγώνες, δεν παίζει για τον εαυτό του και τους αριθμούς του. Απεναντίας, ο ψηλόλιγνος άσος της Οκλαχόμα μάς επιστρέφει... back to the basics. Μας πρωτοσυστήθηκε μέσα από το φαρμακερό σουτ του, μας «κέρδισε» μέσα από την παρουσία του στην Εθνική των ΗΠΑ, μας έκανε να τον εκτιμήσουμε αποφεύγοντας τις μεγαλοστομίες, μας αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία πως μόνο τα μούσκουλα δεν παίζουν μπάσκετ και πλέον μας πείθει πως δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους υπόλοιπους «μεγάλους» του ΝΒΑ.

Εσείς συμφωνείτε;

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com