Ένα pasillo για την Ισπανία

Οφείλουμε όλοι να παραμερίσουμε, να σχηματίσουμε έναν νοητό διάδρομο και να χειροκροτήσουμε τη νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ένα τέτοιο pasillo αξίζει στην Ισπανία για τον άθλο της στο Ευρωμπάσκετ. Είναι η πρώτη φορά, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, που η «φούρια ρόχα» έφτασε στην κορυφή κερδίζοντας με το μπάσκετ που έπαιξε περισσότερες συμπάθειες από όσες αντιπάθειες πιθανώς δημιούργησε τα προηγούμενα χρόνια με αλαζονείες και θεατρινισμούς.

Μπορεί να υστερούσε σε ταλέντο, λύσεις ή βάθος και να υπερείχε των προηγούμενων βερσιόν της μόνο σε απουσίες, ωστόσο ήταν περισσότερο από ποτέ ομάδα και επέδειξε καρδιά και… «καρύδια». Παρουσίασε ένα σύνολο με έναν και ξεκάθαρο ανιδιοτελή ηγέτη (Γκασόλ), σπουδαίους συμπαραστάτες σε δεύτερο ρόλο (Ροντρίγκεθ, Γιουλ, Μίροτιτς), σταρ που επέδειξαν αυτοθυσία (Ρούντι),καλούς ρολίστες (Ρέγες, Ρίμπας, Κλαβέρ, Σαν Εμετέριο) και κάποιους θεατές που όχι μόνο δεν μουρμούρισαν, αλλά είπαν κι «ευχαριστώ» που έζησαν από κοντά την εμπειρία (Ερνανγκόμεθ, Αγκιλάρ, Βίβες). Σε αντίθεση με πέρσι, που ήταν ένα συνονθύλευμα σταρ το οποίο κατέρρευσε υπό την πίεση των προσδοκιών, φέτος δίχως πίεση, αλλά μεθοδικά και ανεβάζοντας στροφές στην τελική ευθεία όπου οι άλλοι έδειχναν να φθίνουν, στρογγυλοκάθισε στο θρόνο.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η Ισπανία είναι ο δυνάστης του ευρωπαϊκού μπάσκετ και η δεύτερη δύναμη παγκοσμίως την τελευταία 20ετία. Είναι ανελλιπώς στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ από το 1999 κατακτώντας οκτώ μετάλλια στην Ευρώπη, έναν παγκόσμιο τίτλο και δύο ασημένια ολυμπιακά μετάλλια. Κι όλα αυτά δεν τα κατάφεραν με «θέατρο», βρώμικο παιχνίδι και φαλτσοσφυρίγματα, αλλά με την ποιότητα, τη συνέπεια και την επιμονή τους.

Μερίδιο στην επιτυχία της Ισπανίας φέτος έχει ΚΑΙ ο Σέρτζιο Σκαριόλο. Μπορεί να χλευάζεται ακόμη για ένα τάιμ άουτ στο οποίο σχεδίαζε επίθεση χωρίς να κοιτά το ρολόι ή ακόμη για το… ζελέ στο μαλλί του, αλλά ο ρόλος του δεν ήταν απλώς διακοσμητικός. Δίχως αυτό να τον καθιστά σπουδαίο προπονητή (αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι παντελώς ανίκανος όπως έχει παρουσιαστεί από τα ισοπεδωτικά ελληνικά ΜΜΕ), διαχειρίστηκε άψογα τα διαθέσιμα όπλα και το τρίτο Ευρωπαϊκό στο οποίο οδηγεί την Ισπανία είναι και το σπουδαιότερο για τον ίδιο.

Το φινάλε του Ευρωμπάσκετ, λοιπόν, βρίσκει τους Ισπανούς με περισσότερους «φίλους» παρά «εχθρούς», αλλά και τους Έλληνες με ένα μεγάλο «γαμώτο» στα χείλη. Αν μια ομάδα έμοιαζε να έχει ξεκάθαρα τον Γκασόλ και την παρέα του, αυτή είναι η Εθνική. Δεν το πιστοποίησε όμως στην πράξη, πέρα από ελάχιστα διαστήματα την αποφράδα μέρα του προημιτελικού και απομείναμε πλέον να αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν «αν». Θα μπορούσαμε να είμαστε κάλλιστα εμείς στη θέση των Ισπανών το βράδυ της Κυριακής, αλλά… δεν.

Follow @ChristosRobolis