Ένα μάθημα για όλους…

Αν κάθε φίλος του Παναθηναϊκού έχει δικαίωμα στο παράπονο για την κατάθεση όπλων στα δύο (και κυρίως στο πρώτο) ματς της Μόσχας, δεν δικαιούται να κάνει το ίδιο μετά την κατάθεση ψυχής στο ΟΑΚΑ.

Οι «πράσινοι», πολύ απλά, δεν μπορούσαν να νικήσουν την ΤΣΣΚΑ για δεύτερη φορά. Αυτό που κατέστη εφικτό τη Δευτέρα χάρη σε ένα μείγμα υπερπροσπάθειας και αφύσικης ευστοχίας απέναντι σε έναν χαλαρό, αιφνιδιασμένο από την αντίσταση και άστοχο αντίπαλο, έμοιαζε αδύνατο δύο μέρες μετά. Η ώθηση που δεν σταμάτησε λεπτό να προσφέρει απλόχερα η εξέδρα γέμιζε μεν το ντεπόζιτο με ενέργεια κι έδινε θάρρος για μια ακόμη απόπειρα αντεπίθεσης, αλλά δεν αρκούσε για να ψηλώσει σε μέγεθος, σε ποιότητα και εμπειρία τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Κιριλένκο αρχικά, Ντε Κολό εν συνεχεία και Χάινς τελικά δεν χάρισαν… κάστανο και ο αποκλεισμός ήρθε μια ώρα αρχύτερα. Γιατί, κακά τα ψέματα, θα ήταν κάτι περισσότερο από θαύμα να αποκλείσει ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός ΑΥΤΗ την ΤΣΣΚΑ δίχως τη βοήθεια του κοινού κι αντιμέτωπος μόνος με το «τέρας» στη… φωλιά του.

Το φινάλε της φετινής αγωνιστικής περιπέτειας του Παναθηναϊκού έχει κέρδη, αλλά και ζημίες. Αυτή τη χρονιά ο μοναχικός στη θέση «3» Γιάνκοβιτς έγινε ένας συνεπέστατος παίκτης, ενώ ο Παππάς απέδειξε-έστω κι αν όχι με ανάλογη συνέπεια αλλά χωρίς πάντα δική του ευθύνη-πως είναι ο ηγέτης της επόμενης ημέρας. Αυτός που-λογικά-θα… χειροτονηθεί από τον Δημήτρη Διαμαντίδη όταν αυτός επιλέξει να αποσυρθεί. Δίπλα σε αυτούς, οι υπόλοιποι μικροί, Μποχωρίδης, Χαραλαμπόπουλος, Λούντζης και… σία, έστω κι αν έπαιξαν ελάχιστα, ακόμη και απλά συμπληρώνοντας αποστολές ή παρακολουθώντας από την άκρη του πάγκου, απέκτησαν παραστάσεις που άλλοι συνομήλικοί τους ακόμη ονειρεύονται και μεγαλύτεροι παίκτες δεν θα ζήσουν ποτέ.

Σε επίπεδο στόχου, ο Παναθηναϊκός έκανε το απολύτως απαραίτητο. Πέρασε, έστω και με χείρα βοηθείας από τη Μακάμπι στα play offs, στόχος που είχε τεθεί εξ αρχής, αλλά δεν μπορεί να πανηγυριστεί όταν ήρθε σε βάρος κατώτερων ομάδων σε ποιότητα, φανέλα και μπάτζετ, όπως Άλμπα, Ερυθρός Αστέρας, Ζαλγκίρις και Γαλατάσαραϊ. Στις καλές του βραδιές ήταν εξαιρετικός, νικώντας δύο ομάδες που είναι ήδη στο Final Four (ΤΣΣΚΑ, Φενέρ) και άλλες δύο που είναι πολύ κοντά σε αυτό (Ολυμπιακό, Ρεάλ) παίζοντας εξαιρετικά κατά κανόνα ΜΟΝΟ στο ΟΑΚΑ. Μακριά από αυτό έμοιαζε με άλλη ομάδα, με έλλειμμα αυτοπεποίθησης, εύθραυστη ψυχολογία, που μπορούσε να νικήσει μόνο την πρωτάρα Τουρόβ, τη μισή Γαλατάσαραϊ και την Άλμπα, ενώ μπορούσε να χάσει από οποιονδήποτε.

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός πιθανότατα έφτασε στο ταβάνι του. Το ερώτημα είναι αν αυτό το ταβάνι είναι… αρκετά υψηλό για να χωρέσει τις προσδοκίες του καλομαθημένου κόσμου του. Η απόφαση για ανανέωση και ελληνοποίηση είναι σωστή, αν και καθυστερημένη, καθώς έπρεπε να είχε αρχίσει από εποχής Ομπράντοβιτς. Ακόμη και τώρα, ωστόσο, είναι δεδομένο πως θα αποδώσει μεσομακροπρόθεσμα. Ήδη οι «καρποί» από το upgrade στην απόδοση Παππά και Γιάνκοβιτς είναι εμφανείς κι έπεται συνέχεια. Ωστόσο για να μην μετατραπεί η ομάδα σε… φροντιστήριο για τους νέους και να είναι ο Παναθηναϊκός πραγματικά ανταγωνιστικός, εντός κι εκτός έδρας, απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο και με οποιαδήποτε διαφορά μπάτζετ, χρειάζεται οι υπερταλαντούχοι νεαροί Έλληνες που διαθέτει και οι υπερπολύτιμοι βετεράνοι του-Διαμαντίδης και Φώτσης-να πλαισιωθούν με καλύτερους ξένους και κοινοτικούς. Προσοχή: καλύτερους, όχι κατ’ ανάγκην ακριβότερους. Πέραν του συνεπούς και ασυνήθιστα φιλότιμου για Αμερικανό Γκιστ, αλλά και τις εκλάμψεις των ασταθών Σλότερ και Μπατίστα, ο Παναθηναϊκός πήρε ελάχιστα ως τίποτα από τους υπόλοιπους. Αν το πηγαίο ταλέντο των νεαρών, μπολιαστεί με την κλάση των βετεράνων και με κάποιους καλύτερους ξένους, αλλά και υπάρχει καλύτερη καθοδήγηση από τον πάγκο, οι «πράσινοι» αυτομάτως θα έχουν ανέβει επίπεδο.

Η φετινή σεζόν για τον Παναθηναϊκό μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει σαν μάθημα. Μάθημα για τους μικρούς του, που αν συνεχίσουν να… διαβάζουν θα μεγαλουργήσουν. Μάθημα για τον κόσμο του, που κόντρα στην ψύχωση για τίτλους δείχνει στην πλειοψηφία του διάθεση να κάνει υπομονή, όταν βλέπει πως αυτή αξίζει τον κόπο, χειροκροτά ακόμη και σε μια βαριά ήττα και κάνει ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ να ζηλεύουν που βιώνουν τέτοια ατμόσφαιρα μόνο όταν επισκέπτονται την Ελλάδα γνωρίζοντας πως θα γυρίσουν σε ένα μισοάδειο και «άχρωμο» γήπεδο για να κάνουν την παράστασή τους. Μάθημα και για τη διοίκησή του, που καλείται να κάνει καλύτερες και πιο ψύχραιμες επιλογές, αγωνιστικές και κυρίως μη, που πλήττουν αγωνιστικά και κυρίως μη αντίστοιχα την ιστορία και την εικόνα του. Κι ο νοών νοείτω…

Follow @ChristosRobolis