Ένα «ευχαριστώ» που ήταν εκεί και ένα μικρό παράπονο

Δεν θα ασχοληθούμε καθόλου με τη νίκη επί της Λετονίας. Η Εθνική επιτέλεσε απλώς το καθήκον της, αν και όντας αποκαρδιωμένη από την οδυνηρή ήττα στα χέρια της Ισπανίας, ήταν κατά διαστήματα… αποκαρδιωτική. Όμως κατάφερε να μαζέψει εγκαίρως τα κομμάτια της και παίζοντας για λίγο ως «κανονική» ομάδα εξασφάλισε την επιστροφή της τα ξημερώματα στην Αθήνα και τη συνέχειά της το επόμενο καλοκαίρι με παρουσία στο Προολυμπιακό Τουρνουά.

Όλα όμως περνούν σε δεύτερη μοίρα, από τη στιγμή που σήμανε ένα τέλος εποχής. Ο Βασίλης Σπανούλης το ανακοίνωσε ήδη, ο Νίκος Ζήσης και ο Γιάννης Μπουρούσης όχι ακόμη αλλά πιθανώς σύντομα. Η Εθνική, ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα θα ήταν αναγκασμένη να πορευτεί χωρίς την τριάδα που τη συντρόφευσε στις μεγάλες επιτυχίες των περασμένων ετών.

Οι Έλληνες τούς οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, ανεξάρτητα από ό,τι συνέβη φέτος ή τα προηγούμενα χρόνια, στα οποία η Εθνική δεν έφτασε εκεί που πραγματικά μπορούσε. Επί των ημερών τους η επίσημη αγαπημένη κατέκτησε κορυφές, πρόσφερε μοναδικές στιγμές και γέμισε χαρά και περηφάνια έναν λαό που δεν έχει και πολλά πράγματα για να σκάσει το χειλάκι του ή να σηκώσει το κεφάλι του.

Πέρα όμως από επιτυχίες ή αποτυχίες, πέρα από μετάλλια ή «σφαλιάρες», πέρα από θριάμβους ή συντριβές, το ευχαριστώ το οφείλουμε σε αυτούς τους τρεις γιατί ήταν πάντα εκεί. Όπως ο καλύτερός σου φίλος, που είναι πάντα παρών, όχι μόνο όταν «μυρίζει» χαρές και πανηγύρια, αλλά στα δύσκολα. Ο Σπανούλης, αληθινός ηγέτης, έλειψε μόνο δύο καλοκαίρια, αποκαμωμένος από τραυματισμούς, αλλά έτρωγε τα νύχια του βλέποντας τους άλλους να παλεύουν χωρίς αυτόν. Ο Ζήσης παίζει με το εθνόσημο από τον… περασμένο αιώνα, πάντα με αρχηγικό ρόλο, όχι τώρα στα 33 του, αλλά από έφηβος. Ο Μπουρούσης παρά τη μοναξιά που ενίοτε ένιωθε στη front line δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας και δικαίως παίρνει το ρόλο του καλύτερου Έλληνα ψηλού στη μετα-Φασούλα εποχή. Και οι τρεις τους άφηναν πίσω τους διακοπές, ανέσεις, γυναίκες και παιδιά για να είναι εκεί και να υπηρετήσουν την πατρίδα. Γι’ αυτό θα τους είμαστε για πάντα ευγνώμονες, ακόμη κι αν αποχωρούν χωρίς μια μεγάλη επιτυχία στο φινάλε της διαδρομής τους. Πιστέψτε μας, οι πρώτοι που ήθελαν να κλείσουν μετά δόξης και τιμής την καριέρα τους με τη γαλανόλευκη ήταν οι ίδιοι. Και περισσότερο από όλους είναι εκείνοι που πονούν…

ΥΓ: Το ξέσπασμα του Γιάννη Μπουρούση είναι κατανοητό ως ένα βαθμό, αλλά όχι απολύτως. Είναι αλήθεια πως γράφτηκαν και ειπώθηκαν από γνώστες και… «γνώστες» απίθανα πράγματα μετά την ήττα από την Ισπανία. Οι ανίκητοι ήρωες έγιναν εν μια νυκτί λούζερ και καρπαζοεισπράκτορες. Αν το ξέσπασμά του είχε αποδέκτες εκείνους που γκρεμίζουν εύκολα είδωλα και μηδενίζουν καριέρες, έχει καλώς. Όμως η καλόπιστη κριτική πρέπει να είναι πάντα καλοδεχούμενη. Είναι βέβαιο πως παίκτες με τη δική του διαδρομή δεν έφτασαν ως εδώ έχοντας μόνο «χειροκροτητές», αλλά και ανθρώπους που του επισήμαναν κάποια λάθη, για το καλό του και το καλό όλων μας.

Follow @ChristosRobolis