Έλληνες είμαστε! Στο τέλος τα καταφέρνουμε!

Αφού πάτησε 2-3 φορές το κουμπί της αναβολής, η Εθνική άκουσε-καθυστερημένα πλην όμως όχι αργά-το ξυπνητήρι και πρόλαβε να κάνει τη δουλειά της. Έλληνες είμαστε, δα, κι έχουμε συνηθίσει να τακτοποιούμε τις εκκρεμότητές μας την ύστατη στιγμή. Γιατί, ναι, αυτή η βερσιόν που μας επιφύλασσε για το τέλος της πρώτης φάσης είναι ό,τι πλησιέστερο στις πραγματικές της δυνατότητες.

Οι παίκτες κοίταξαν, όπως τους… προκαλέσαμε, τον καθρέφτη τους και το είδωλο δεν ήταν παραμορφωμένο όπως στους τέσσερις προηγούμενους αγώνες. Αντίκρισαν τους πραγματικούς τους εαυτούς και αποφάσισαν να πάψουν να τους αδικούν. Η εμφάνιση απέναντι στην Πολωνία ήταν απλώς μια κατάθεση ποιότητας, εμπειρίας, χαρακτήρα, ψυχής και καρδιάς. Σε αυτούς τους τομείς όχι οι φιλότιμοι και μαχητικοί Πολωνοί, αλλά πολλές άλλες ομάδες που ταξιδεύουν μαζί μας για την Κωνσταντινούπολη δεν μπορούν να μας ανταγωνιστούν.

Η δημόσια αντιπαράθεση Θανάση Αντετοκούνμπο-Ιωάννη Παπαπέτρου έγινε αφορμή για έναν διάλογο, έντονο μεν αλλά χωρίς… γροθιές όπως στο «Κάραβελ». Και ομάδα που έχει νεύρο να μη τη φοβάστε! Το ληθαργικό πρόσωπο που έβγαζε η Εθνική στο μεγαλύτερο διάστημα των προηγούμενων αγώνων έδωσε τη θέση του σε ένα σύνολο αποφασισμένο, που ακόμη κι αν δεν έλυσε τις όποιες διαφορές ή γκρίνιες του, φρόντισε να τις παραμερίσει για τον κοινό αγώνα.

Ο Καλάθης και ο Σλούκας συνέθεσαν γραμμή γκαρντ αντάξια του ένδοξου παρελθόντος της επίσημης αγαπημένης θυμίζοντας κάτι από Γκάλη-Γιαννάκη ή Διαμαντίδη-Παπαλουκά ή Σπανούλη-Ζήση. Κρατούσαν τα γκέμια, τα χτυπούσαν σε κάθε ευκαιρία για να αρχίσει ο καλπασμός κι όταν δεν αξιοποιούσαν άριστα τους συμπαίκτες τους, «σκότωναν» οι ίδιοι τον αντίπαλο από κοντά ή μακριά. Ο Πρίντεζης, ο Παπαγιάννης και ο Μπουρούσης πιστοποίησαν την ελληνική υπεροχή στο ζωγραφιστό εξαργυρώνοντάς τη σε σκορ και ριμπάουντ, ο Παπανικολάου και ο Αντετοκούνμπο δεν πτοήθηκαν ούτε από τραυματισμούς κι ο πάγκος έδειχνε πιο παθιασμένος και ενωμένος από ποτέ. Όταν, δε, άρχισε να βρέχει ασταμάτητα τρίποντα, να κερδίζονται έξτρα κατοχές και να αποφεύγονται τα φτηνά λάθη του πρώτου μέρους, η Εθνική έμοιαζε αδύνατο να χάσει την πτήση για την Κωνσταντινούπολη.

Σύμφωνοι, μια νίκη δεν λύνει όλα τα προβλήματα της Εθνικής, ούτε διαγράφει μονομιάς τις πίκρες που μας κέρασε. Όμως οι νίκες εκτός από προκρίσεις, μετάλλια ή τίτλους έχουν τη μαγική ικανότητα να εξαφανίζουν τα προβλήματα. Η τόνωση αυτοπεποίθησης που έψαχνε η ελληνική ομάδα ήρθε και τώρα μπορεί να ονειρεύεται. Και μαζί της όλοι εμείς. Τουλάχιστον μέχρι το Σάββατο.

Η Λιθουανία είναι υψηλό εμπόδιο, το υψηλότερο που θα μπορούσε να ορθωθεί μπροστά μας από τον όμιλο του Τελ Αβίβ. Όχι όμως απροσπέλαστο. Η πραγματική Εθνική, αυτή που είδαμε το απόγευμα της Τετάρτης κι όχι το κακέκτυπο των προηγούμενων ημερών, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τη «Λιέτουβα». Μπορεί να την κοιτάξει στα μάτια, όπως κοίταξε βαθιά μέσα της πριν το άτυπο νοκ άουτ με τους Πολωνούς. Κι αν ξαναδούμε το Σάββατο την Ελλάδα που μάθαμε να αγαπάμε, με παίκτες που ξεχειλίζουν από ποιότητα και καρδιά, που βρίσκουν τον τρόπο να καλύπτουν μειονεκτήματα και ατέλειες όταν… αποφασίσουν να συνεργαστούν αρμονικά αφήνοντας στην άκρη οποιονδήποτε αντιπερισπασμό, τότε ταβάνι μας είναι ο ουρανός!

Follow @ChristosRobolis