Νίκο Γκάλη, τα παιδιά σου…

Ήταν μια ονειρεμένη βραδιά. Ο άνθρωπος που αποκλήθηκε «γκάνγκστερ» επειδή σκότωνε τους αντιπάλους του χωρίς… συναίσθημα, ο μεγάλος Νίκος Γκάλης, «έσπασε» βλέποντας ένα ολόκληρο γήπεδο να εκφράζει την ευγνωμοσύνη μιας ολόκληρης χώρας για όσα έχει προσφέρει. Ρίγη συγκίνησης για όσους ευλογηθήκαμε να ζήσουμε αυτόν και τα μεγαλουργήματά του, με τον ίδιο να δείχνει πως τελικά ήταν άνθρωπος, αλλά απλώς περπατούσε στον αέρα και έβαζε την μπάλα στο καλάθι με χίλιους και έναν τρόπους.

Ο Νίκος Γκάλης περισσότερο από τα «παράσημά» του, τους χιλιάδες πόντους και τις αναρίθμητες στιγμές που μας έχει χαρίσει, έχει προσφέρει κάτι που δεν υπολογίζεται σε στατιστικές, πολύτιμα μέταλλα ή κούπες: έβαλε το άθλημα στις καρδιές και τα σπίτια όλων των Ελλήνων και υπό την έννοια αυτή όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο ΟΑΚΑ, αλλά και όσοι παρακολούθησαν από τις τηλεοράσεις τους, είναι «παιδιά» του.



Όπως «παιδιά» του είναι και τα μέλη αυτής της ομάδας, άσχετα αν οι περισσότεροι ήταν αγέννητοι όταν μεγαλουργούσε και τον γνώρισαν μέσω του YouTube ή των διηγήσεων των παλαιότερων. Όλοι τους βγάζουν χρήματα από το μπάσκετ εξαιτίας εκείνης της παρέας του 1987, από τον σπόρο που έσπειραν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά.

Σίγουρα ο «Νικ» μπορεί να καμαρώνει για το ελληνικό μπάσκετ που είναι σε καλά χέρια. Σε ένα καλοκαίρι που ξεκίνησε με απουσίες, ερωτηματικά και απαισιοδοξία, η Εθνική ομάδα δείχνει πως έχει συνέχεια και μέλλον. Δίχως να παρασυρόμαστε από τα φιλικά που συχνά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, αυτή η βερσιόν της «επίσημης αγαπημένης», με τις τρανταχτές απουσίες, το… ταβάνι στο ταλέντο, τους παίκτες που ρίχνονται στα βαθιά να κολυμπήσουν, το πρόβλημα στο σουτ και άλλα πολλά, είναι πολύ… αγαπησιάρικη. Με παιδιά που δείχνουν έτοιμα να κάνουν το βήμα μπροστά, να θυσιαστούν για τον συμπαίκτη τους, να μοιράσουν την μπάλα και να παίξουν όλοι για έναν και ένας για όλους.

Αμιγώς αγωνιστικά, το πιο ενθαρρυντικό νέος της βραδιάς ήταν η επιθετική λειτουργία. Κι αν οι 98 πόντοι στη Λιουμπλιάνα μπορούσαν εύκολα να αποδοθούν στην «καυτή» μέρα πίσω από τα 6,75μ. με 13/27 τρίποντα, στη… ρεβάνς του ΟΑΚΑ η Εθνική ομάδα έφτασε στους 88 έχοντας μόλις 6/27. Οι 27 ασίστ μόνο χαμόγελα σκορπούν, όπως και η καλή κυκλοφορία με το σωστό διάβασμα, τις έξτρα πάσες και τον αλτρουισμό των παικτών. Αντίθετα, «77» της Σλοβενίας με το το ιδιοφυές… «77» να παίζει μόλις 13:37 είναι παραπλανητικά μικρό. Η ελληνική ομάδα είχε μεν 15 κλεψίματα και υποχρέωσε σε πολλά λάθη τους αντιπάλους, αλλά παρουσίασε ξανά αρκετά ζητήματα σε περιστροφές, αλληλοκαλύψεις και ριμπάουντ. Προβλήματα που πάντως έχει τα «εργαλεία» και την τεχνογνωσία για να λύσει εγκαίρως.



Σε ατομικό επίπεδο, Μήτογλου και Λούντζης πιστοποίησαν πως η εξαιρετική πρώτη εικόνα της Τετάρτης δεν ήταν συμπτωματική. Ο πρώτος έκανε το ματς της ζωής του, δείχνει πως όχι απλώς δεν είναι σκουριασμένος αλλά έχει επιστρέψει αναβαθμισμένος από τη σκληρή δουλειά που έκανε σε αυτή την άτυπη offseason διαρκείας, ενώ ο δεύτερος προσέφερε και πάλι αποδείξεις πως μπορεί να γεμίσει τα μεγάλα παπούτσια που άφησαν Σλούκας και Καλάθης αυτό το καλοκαίρι. Κοινός παρανομαστής για αμφότερους, πως πρόκειται για παιδιά που δουλεύουν ακατάπαυστα και πλέον καρπώνονται τα αποτελέσματα.

ΥΓ: Θα το επισημάνουμε ξανά. Ο μεγαλύτερος εχθρός για αυτή την ομάδα είναι η… μιζέρια με την οποία αντιμετωπιζόταν μετά τις απουσίες να μετατραπεί σε υπεραισιοδοξία μετά τα δύο εξαιρετικά πρώτα δείγματα. Ευτυχώς η ομάδα έχει το γνώθι σαυτόν και τους ανθρώπους για να φροντίζουν να κρατούν τα πόδια στη γη. Ας αφήσουμε την Εθνική ομάδα να δουλέψει απερίσπαστη και να παρουσιάσει την καλύτερη εκδοχή του διαθέσιμου υλικού. Αν αυτό συμβεί, τότε μόνο κερδισμένοι θα είμαστε. Είτε στις Φιλιππίνες, είτε σε βάθος χρόνου.