Είδες οι… «ατάλαντοι»;

Ο λαός μας είναι πάντα βιαστικός στις κρίσεις του. Δεν διστάζει να ασκήσει σκληρή κριτική ακόμη και σε 20χρονα παιδιά, δίχως να τους δώσει κανένα ελαφρυντικό. Κάπως έτσι συνέβη και με την Εθνική Νέων Ανδρών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Κρήτης.

Οι μέτριες εμφανίσεις της πρώτης φάσης με αποκορύφωμα την ήττα από τη Μεγάλη Βρετανία, που… δεν τη λες και «μπασκετομάνα», ήταν φυσιολογικό να προβληματίσουν. Όμως αρκετοί, δίχως καν να έχουν εικόνα από τους αγώνες, έσπευσαν να μιλήσουν για… ατάλαντη ομάδα, που δεν πάει πουθενά χωρίς τον Αντετοκούνμπο.

Φυσικά δεν παρέλειψαν οι «λάτρεις» του αθλήματος να μπλέξουν τα οπαδικά, με τους μεν πράσινους να χαρακτηρίζουν προδότες τους παίκτες του Ολυμπιακού που ενσωματώθηκαν τελευταίοι (χωρίς να ξέρουν πόσο πολύ αυτά τα παιδιά παρακαλούσαν να βρεθεί λύση στη διαμάχη με τον Ολυμπιακό για να βοηθήσουν την ομάδα), τους δε ερυθρόλευκους να λένε πως δίχως τους δικούς τους παίκτες δεν υπάρχει προκοπή.

Η εξέλιξη αποστόμωσε τους πάντες. Σίγουρα, η πρόκριση στην οκτάδα για μια χώρα με την μπασκετική παράδοση και «παραγωγή» της Ελλάδας δεν συνιστά επιτυχία, αλλά πρόκειται για επίτευγμα δεδομένων των συνθηκών. Έχοντας μεγάλο απόντα τον Αντετοκούνμπο που πήρε «προαγωγή» στους Άνδρες, τον Παπαπέτρου να τραυματίζεται προπαραμονή της έναρξης του τουρνουά, τους Καραμολέγκο, Γόντικα και Σλαφτσάκη επίσης λαβωμένους και νοκ άουτ, αλλά και τους Αγραβάνη και Χριστοδούλου με μια «σκάρτη» εβδομάδα προετοιμασίας με την ομάδα στα πόδια τους, ήταν φυσικό η ελληνική ομάδα να μην είναι στο επίπεδο που θα μπορούσε. Εμφανίστηκε ανέτοιμη-λόγω και των προσαρμογών της τελευταίας στιγμής-στην πρώτη φάση, αλλά μέρα με τη μέρα προοδεύει οφθαλμοφανέστατα. Κι ασφαλώς είναι απόδειξη «βάθους» ότι μία ομάδα, το υλικό της οποίας περιορίζεται σε γεννηθέντες μιας συγκεκριμένης διετίας, καταφέρνει να παρουσιάσει ένα αν μη τι άλλο αξιομαχότατο σύνολο κόντρα στις αντιξοότητες.

Ανεξάρτητα από την έκβαση της προσπάθειας, είτε έρθει βάθρο και χρυσό μετάλλιο ή όγδοη θέση, πρόκειται για μία ακόμη μεγάλη απόδειξη ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει αύριο. Κι όχι μόνο αύριο, αλλά και μεθαύριο, καθώς η Εθνική Εφήβων (που παρεμπιπτόντως θα παίξει του χρόνου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα γίνει ξανά στην Κρήτη) ξεχειλίζει από ταλέντο, ενώ υπάρχει «χρυσάφι», σε ακόμη πιο ακατέργαστη μορφή, στις μικρότερες εθνικές ομάδες, αλλά και εκτός αυτών, που στα κατάλληλα χέρια και με την απαιτούμενη δουλειά θα λάμψει αργά ή γρήγορα.

Το ελληνικό μπάσκετ είναι σε καλά χέρια. Κι όπως δεν χάθηκε, αλλά συνέχισε να μεγαλουργεί-έστω και με μικρά διαλείμματα-όταν αποχώρησαν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης κι ο Φασούλας, έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει μετά το «αντίο» του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη και του Σπανούλη.

Follow @ChristosRobolis