Έβγαλε... μυγοσκοτώστρα η Εθνική

Η εικόνα των δίμετρων Ελλήνων παικτών με τους ζουμπάδες Φιλιππινέζους να μπλέκονται στα πόδια τους, να χτυπάνε τα χέρια τους και να τρέχουν γύρω-γύρω τους προκαλώντας τους ζάλη, θύμισε κάτι από τα μυγάκια της εξοχής που μας χαλούν τη ζαχαρένια.

Ο αγώνας με τους κατά τα άλλα συμπαθείς και λάτρεις του μπάσκετ Ασιάτες είχε αυτή την ιδιαιτερότητα. Έμοιαζε με μάχη του… ορθόδοξου με το ανορθόδοξο, αφού η ομάδα που παίζει το πλέον συντεταγμένο μπάσκετ και προέρχεται από μια σχολή με ντοκτορά στην τακτική έπρεπε να αντιμετωπίσει μια επιμελώς ατημέλητη αντίπαλο, που δεν αγωνίζεται αλλά απλώς… παίζει.

Η αλήθεια είναι πως σε αρκετές περιπτώσεις οι Φιλιππίνες παρέσυραν την Εθνική στο δικό τους παιχνίδι. Την έβγαλαν από το πλάνο της και την έβαλαν στο άνευ σχεδίου παιχνίδι τους. Η διαφορά ποιότητας, ωστόσο, ήταν τέτοια που αρκούσε και με το παραπάνω για να επιτευχθεί ο στόχος. Δεν μπορούσε ο Μπλατς, που αντιμετωπίστηκε πολύ έξυπνα από την Εθνική, να κερδίσει μόνος. Ούτε ο εκνευρισμός από την ενοχλητική άμυνα, την ανοχή των διαιτητών και τα ουρλιαχτά από τις κερκίδες μπορούσαν να χαλάσουν το μυαλό των διεθνών σε τέτοιο βαθμό που να στοιχίσει.

Κάποια διαστήματα πραγματικού μπάσκετ, σαν αυτό που παίζεται από μεγάλες ομάδες σε μεγάλες διοργανώσεις κι όχι σε… παιδικές χαρές αρκούσαν για να έρθει το δύο στα δύο και να βγάλει η Εθνική ΚΑΙ αυτή την υποχρέωση.

Τέτοιο χρειάζεται να παίξει η ελληνική ομάδα και το βράδυ της Δευτέρας απέναντι στον Πουέρτο Ρίκο. Ένας αντίπαλος που παίζει πληγωμένος, εντός κι εκτός εισαγωγικών, αφού μετά την ήττα από τη Σενεγάλη έχει ήδη κάνει κρατήσεις για την επιστροφή στην πατρίδα. Έχουν και οι Πορτορικανοί τους δικούς τους κινδύνους, που μετά τον τραυματισμό του Αρόγιο μάλλον περιορίστηκαν στον εξής έναν, τον Τζέι Τζέι Μπαρέα. Ο γκαρντ των Μάβερικς θυμίζει σε σωματοδομή τους κοντούς των Φιλιππίνων, αλλά απέχει έτη φωτός σε ποιότητα. Αν του περάσουμε χειροπέδες, η νίκη θα έρθει ευκολότερα και από το ματς με τις Φιλιππίνες.

Μέχρι να έρθει όμως το σύνθημά μας (πρέπει να) είναι «κοιτάμε μόνο μπροστά, όχι πίσω. Σε νίκες και ήττες…».

Follow @ChristosRobolis