Δεν ήταν ντέρμπι αιωνίων, ήταν deja vu

Τελικά όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Μπορεί οι «αιώνιοι» να άλλαξαν αρκετά τα ρόστερ τους, αλλά το πρώτο μεταξύ τους ντέρμπι έμοιαζε να κρίθηκε από τις ίδιες λεπτομέρειες που έστεψαν και πέρσι τον πρωταθλητή. Ο μεν Παναθηναϊκός φάνηκε να στηρίζεται περισσότερο στην ποιότητα των παικτών του και λιγότερο στους υπό διαμόρφωση αυτοματισμούς του, αλλά στην τελική ευθεία είχε την ενέργεια και το καθαρό μυαλό να επιστρέψει από το -9 και να κερδίσει, ο δε Ολυμπιακός που παρά τις απουσίες του έδειχνε να έχει καλύτερη συνολική λειτουργία και στόχευση «κλάταρε» από δυνάμεις στο φινάλε όταν το rotation περιορίστηκε ασφυκτικά.

Οι «ερυθρόλευκοι» ευτύχησαν να πάρουν πολλά πράγματα από δύο νέους και πρωτάρηδες σε ντέρμπι, τους ΜακΛίν και Τόμπσον, αλλά την ίδια στιγμή υστέρησε ο ελληνικός κορμός. Συνήθως στα ντέρμπι, ειδικά όταν είναι τόσο νωρίς μέσα στη σεζόν, συμβαίνει το αντίστροφο. Η απουσία του Σπανούλη έγινε περισσότερο αισθητή όταν στο τελευταίο πεντάλεπτο έλειπε ο παίκτης που θα απορροφήσει την πίεση της αντίπαλης άμυνας και θα προσφέρει τους πόντους που αρκούσαν για να έρθει η νίκη. Όμως με τον αρχηγό θεατή και τον Ρόμπερτς επίσης, οι επιλογές στην περιφέρεια ήταν ελάχιστες. Η δε απόφαση του Σφαιρόπουλου να στείλει στα αποδυτήρια τον Παπανικολάου μπορεί μακροπρόθεσμα να συμφέρει την ομάδα για τη διατήρηση της πειθαρχίας της, αλλά αναμφίβολα ζημίωσε τον Ολυμπιακό στο συγκεκριμένο ματς. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια με ρίσκο μεν, αλλά συνειδητή και σωστή απόφαση. Κάπως έτσι στο φινάλε του αγώνα οι γηπεδούχοι έμοιαζαν σαν την εξαντλημένη ομάδα στην κατάληξη της περασμένης περιόδου. Μόνο που τώρα είμαστε ακόμη στην εκκίνηση της σεζόν και δεν υπήρχε καν κόσμος για να σπρώξει όταν η σαρξ ασθενεί.

Οι «πράσινοι» παρότι εμφάνισαν περσινά αγωνιστικά κουσούρια, κυρίως στη μοναξιά του Καλάθη στη δημιουργία καθώς ο Ντένμον άφησε το καλό του πρόσωπο στα φιλικά και ο Λεκαβίτσιους είναι ακόμη ανέτοιμος, έδειξαν πως έχουν τον τρόπο να κερδίζουν ακόμη κι όταν μοιάζουν να μειονεκτούν σε λειτουργία συνόλου. Ο Πασκουάλ ειδικά στο πρώτο ημίχρονο έμοιαζε να την… πατά από ένα αγαπημένο πλάνο του επί των ημερών της Μπαρτσελόνα, όταν ο Ολυμπιακός με σκαλοπάτια τους ψηλούς έβρισκε ελεύθερα σουτ. Στην πορεία, ωστόσο, εκμεταλλευόμενος το μεγαλύτερο αγωνιστικό ατού του ρόστερ του, τη δυνατότητα συνεχών αλλαγών στην άμυνα (όταν δεν είναι στο παρκέ ο Βουγιούκας) χάρη στην αθλητικότητα των φόργουορντ του, συγκράτησε τους αντιπάλους στους 14 πόντους σε τρίτο και τέταρτο δεκάλεπτο και στο τέλος μίλησαν οι προσωπικότητες. Ο βιονικός Καλάθης, που ελλείψει Σπανούλη εξοικονόμησε δυνάμεις από το κυνηγητό στην άμυνα, είχε «καύσιμα» μέχρι τέλους και κατ’ επέκταση καθαρό μυαλό, ενώ η κλάση των Ρίβερς (που παραμένει άλυτος γρίφος για τον Ολυμπιακό επί σειρά ντέρμπι) και Σίνγκλετον καθόρισε το παιχνίδι για τους «πράσινους» που πήραν ελάχιστα από τους νέους τους πλην του Αντετοκούνμπο.

Το πρώτο ντέρμπι πέρασε και παρότι ο φιλοξενούμενος με τη νίκη του απέκτησε τεράστιο προβάδισμα για το πλεονέκτημα έδρας, δεν καθόρισε τίποτα. Ο δρόμος είναι μακρύς και οι αδυναμίες πάνω από τις οποίες πρέπει να σκύψουν οι δύο ομάδες μεγάλες. Ο μεν Ολυμπιακός έχει διαπιστωμένο πρόβλημα στην περιφερειακή άμυνα και το αμυντικό ριμπάουντ, ενώ η σταθερά της χημείας με πέντε νέους ξένους και έξι διεθνείς να λείπουν στο Ευρωμπάσκετ δεν υπάρχει πλέον στον ίδιο βαθμό με τα προηγούμενα χρόνια. Ο δε Παναθηναϊκός θυμίζει εποχές εξάρτησης από τον Διαμαντίδη με νέο «εθισμό» του τον Καλάθη, καθώς όταν απουσιάζει από το παρκέ είναι άλλη ομάδα, ενώ οι αθλητικοί του φόργουορντ δεν μπορούν να καλύπτουν πάντα τα αργά πόδια του Βουγιούκα ή την τακτική ανετοιμότητα του Όγκαστ. Το σίγουρο είναι πως τα περιθώρια βελτίωσης είναι πολλά, όχι όμως κι ο χρόνος, αφού στην Ευρωλίγκα κάθε ήττα «πονά» από την πρώτη μέρα και ο ισχυροποιημένος ανταγωνισμός δεν περιορίζεται σε αυτόν μεταξύ τους όπως στο εγχώριο πρωτάθλημα.

Follow @ChristosRobolis