Δεν είναι talent show, είναι reality επιβίωσης

Είναι σκληρό να είναι κάποιος ταλέντο στις μέρες μας. Ο χώρος και ο χρόνος για να εξελιχθεί κανείς αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία και οι περιπτώσεις όσων επιβιώνουν σε τοπ επίπεδο ομάδων είναι πλέον μετρημένες στα δάχτυλα. Πού καιρός για πιτσιρικάδες όταν διακυβεύονται πρωταθλήματα, Κύπελλα, Ευρωλίγκες, play offs και σωτηρίες; Μεγάλες ή μικρότερες ομάδες προτιμούν να ξεροσταλιάζουν για την υπογραφή ενός ξένου που τους βλέπει σαν «πορτοφόλι» και στην πρώτη ευκαιρία θα τους εγκαταλείψει για το ΝΒΑ ή να παρακαλάνε πρώτα για να αυξηθούν οι ξένοι, μετά για να μην υπάρχει περιορισμός στους μη κοινοτικούς και πλέον να επιτραπεί και έβδομος ξένος, παρά να στηρίξουν εμπράκτως δικά τους παιδιά. Στη χώρα που οι λέξεις σχέδιο και πρόγραμμα είναι άγνωστες και που κυριαρχεί το «δος ημίν σήμερον» και… ας πεινάσουμε αύριο δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό.

Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων Ανδρών που αρχίζει το Σάββατο στην Κρήτη είναι μια χρυσή ευκαιρία όχι μόνο για τους φιλάθλους να απολαύσουν σε ακατέργαστη μορφή τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ηπείρου, αλλά και για τους παίκτες να αισθανθούν σημαντικοί. Παλαιότερα οι διοργανώσεις αυτές λειτουργούσαν αρκετά ως talent show, με τους ανερχόμενους αστέρες να διαφημίζουν την «πραμάτεια» τους σε προπονητές, ομάδες, ατζέντηδες και κοινό κερδίζοντας καλά συμβόλαια. Όσο περνούν τα χρόνια, ωστόσο, με την εξέλιξη του σκάουτινγκ που εντοπίζει τα κορυφαία ταλέντα πολύ νωρίτερα από την ενηλικίωσή τους (βλέπε Ντόντσιτς), τα αμερικανικά κολέγια να προσφέρουν αθρόα υποτροφίες και το ΝΒΑ να εντοπίζει τον κάθε… Αντετοκούνμπο πριν καν τον εκτιμήσουν στον τόπο του, το ζητούμενο πλέον δεν είναι η απόκτηση ενός ταλέντου, αλλά η αξιοποίησή του προκειμένου να εξελιχθεί και να μη μείνει… τέτοιο.

Η δική μας Εθνική αποτελείται κατά βάση από την ομάδα που το 2015 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U18 στο Βόλο. Πόσα από αυτά τα παιδιά έπαιξαν φέτος στις ομάδες τους; Ο Χαραλαμπόπουλος και ο Λούντζης έπαιζαν μόνο στα «εύκολα» στον Παναθηναϊκό, ο Σκουλίδας, ο Φλιώνης και ο Χρηστίδης πήραν κάποιες αλλά όχι πολλές ευκαιρίες σε ΑΕΚ και Άρη, ο Μουράτος δόθηκε δανεικός από τον Ολυμπιακό και πλέον κυκλοφορεί ελεύθερος και πάει λέγοντας… Δίχως υπερβολή, ο μοναδικός παίκτης που είχε ρόλο και χρόνο σε υψηλό επίπεδο ήταν ο Κόνιαρης στον ΠΑΟΚ. Το γεγονός ότι κέρδισε το βραβείο του καλύτερου νέου παίκτη της Α1 αποτελεί τροφή για σκέψη για όλους. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά θα βγουν από τη «ναφθαλίνη» και, έστω και για 1-2 βδομάδες θα νιώσουν ό,τι δεν ένιωθαν όλον τον προηγούμενο χρόνο: σημαντικοί.

«Μα, καλά, δεν ζηλεύεις που κάθε καλοκαίρι από τα 14-15 σου τρέχεις στις εθνικές ομάδες και οι συνομήλικοί σου κάνουν διακοπές;», ήταν κάποτε η απορία απέναντι σε έναν νεαρό διεθνή. «Αφού όλο το χρόνο είμαστε θεατές και κάνουμε διακοπές, ερχόμαστε στις μικρές εθνικές για να παίζουμε και να το χαιρόμαστε», ήταν η θλιβερά ειλικρινής απάντηση.

Αντί επιλόγου μια υπενθύμιση: η διάκριση σε αυτά τα τουρνουά δεν εγγυάται καμία επιτυχία για το μέλλον, όπως και η απουσία από αυτά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Για κάθε Σλούκα, Παπανικολάου, Μάντζαρη, Παππά και Μπόγρη, που από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Νέων Ανδρών στη Ρόδο το 2009 ανταμώνουν φέτος στην Ανδρών έχοντας πίσω τους μία ήδη πολύ αξιόλογη διαδρομή, υπάρχουν άπειρα παραδείγματα παιδιών που αποδείχτηκαν διάττοντες αστέρες και κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) με δική τους ευθύνη οι διακρίσεις τους με τις μικρές εθνικές ήταν το highlight μιας καριέρας που έφτασε πρόωρα στο αποκορύφωμά της και στη συνέχεια έφθινε. Επίσης, για κάθε Σπανούλη ή Ζήση που ήταν πρωταγωνιστές από τις μικρές εθνικές ομάδες και η παρουσία τους στην Ανδρών ή σε τοπ διασυλλογικό επίπεδο στην Ευρώπη ήρθε σαν φυσική εξέλιξη, υπάρχει ένας Παπαλουκάς ή ένας Διαμαντίδης που δεν ξεχώρισαν σε τόσο νεαρή ηλικία, είτε επειδή ήταν ακόμη άγουροι, είτε επειδή δεν ανιχνεύτηκαν από τους ειδικούς, αλλά με πολλές εργατοώρες και λίγα λόγια έφτασαν στην ελίτ. Η επόμενη μέρα, λοιπόν, είναι πιο σημαντική από το ίδιο το Ευρωπαϊκό Νέων για αυτά τα παιδιά.

Follow @ChristosRobolis