Δεν έφαγε, δα, και… μπά(ρ)τσα

Όλα τα μαθήματα συνεπάγονται και παθήματα. Κι ασφαλώς για μια υπό κατασκευή ομάδα, όπως ο Παναθηναϊκός, είναι στο πρόγραμμα και τα χαστούκια. Και παρότι τα σύγχρονα πρότυπα διδασκαλίας το αποκηρύσσουν, οι παλιοί θα πουν πως μια καρπαζιά δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Οι «πράσινοι» τη δέχτηκαν, αλλά έμοιαζε περισσότερο με χάδι. Δεν δέχτηκαν… μπάτσα από την «Μπάρτσα» δηλαδή. Η ήττα στο «Παλάου Μπλαουγκράνα» είναι ένα απολύτως εντός προγράμματος αποτέλεσμα, ένα ανώδυνο μάθημα για μια ομάδα που έδειξε και στη Βαρκελώνη πως βαδίζει σε καλό, αλλά ταυτόχρονα… μακρύ δρόμο.

Απέναντί του ο Παναθηναϊκός είχε μία κακά τα ψέματα πιο ποιοτική, πλήρη κι έτοιμη ομάδα. Η Μπαρτσελόνα μπήκε στο μαραθώνιο της Ευρωλίγκας με «αβάντζο» πολλών μέτρων (λόγω σταθερού κορμού, προπονητή κλπ.), κάτι που είναι λογικό και ήταν προφανές, Νοέμβριο μήνα. Ο στόχος του «τριφυλλιού», που έχει πολύ περισσότερα περιθώρια βελτίωσης, πρέπει να είναι να καλύπτει λίγο-λίγο τη διαφορά από ομάδες σαν τους «μπλαουγκράνα», με την ελπίδα να είναι όσο περισσότερο ανταγωνιστικός μπορεί στη συνέχεια της σεζόν, στο Top 16, τα play offs, ακόμη και το Final Four.

Η βραδιά στη Βαρκελώνη είχε καλά και κακά νέα για τον Παναθηναϊκό. Στα κακά, ότι απέναντι σε μια ομάδα με πολύ περισσότερους αυτοματισμούς και πολύ καλύτερη δημιουργία από τις… αναρχοαυτόνομες Αρμάνι και Φενέρ, διαπίστωσε τις αμυντικές (κυρίως) αδυναμίες του. Τα καλά στοιχεία ήταν περισσότερα. Στην επίθεση η εικόνα του δεν απείχε πολύ από εκείνη της Αθήνας. Τα περισσότερα σουτ έγιναν υπό πολύ καλές προϋποθέσεις, αλλά μετά από βραδιές που εκτελείς τρίποντα σαν να πετάς βότσαλα στη θάλασσα, θα έρθουν μοιραία κι άλλες όπου το καλάθι θα μοιάζει με την τρύπα της βελόνας. Επίσης θετικό στοιχείο είναι πως δεν πέταξε λευκή πετσέτα και το πάλεψε μέχρι τέλους, ενώ αν ήταν στοιχειωδώς πιο εύστοχος, όχι… παρά φύσει όπως στα δύο προηγούμενα ματς στο ΟΑΚΑ, η νίκη δεν θα ήταν απίθανη.

Ίσως όμως το μεγαλύτερο κέρδος όλων είναι πως ο Παναθηναϊκός προσπάθησε (όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία) να παίξει το μπάσκετ που θέλει να καθιερώσει ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Δεν πήγε για κλεφτοπόλεμο και αντι-μπάσκετ. Θα ήταν, άλλωστε λάθος να το πράξει απαρνούμενος τη φετινή φύση του. Απέφυγε τη… μετάλλαξη, έμεινε πιστός στις αρχές που καθιερώνει στο παιχνίδι του και αντιπαρέταξε επίθεση στην επίθεση. Και μια ομάδα που επιλέγει το δρόμο αυτό κι εμφανίζεται τόσο ανέλπιστα ανταγωνιστική τόσο νωρίς, μόνο σε καλύτερες μέρες μπορεί να ελπίζει.

Follow @ChristosRobolis