Το 24άρι του 2015…

Διανύουμε τα τελευταία λεπτά του 2015, μια χρονιά που μας χόρτασε μπάσκετ. Επιτυχίες, αποτυχίες, πρόσωπα που άφησαν το στίγμα τους, άλλα που «έφυγαν», κάποια που φεύγουν… Το sport-fm.gr ανέλαβε τη δύσκολη αποστολή να στριμώξει στα 24 γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου όλα τα παραπάνω.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Αντετοκούνμπο: Ο χρόνος που φεύγει τον είδε να καθιερώνεται σταδιακά σαν franchise player των Μπακς, να βελτιώνει όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού του, να εκτοξεύει τους αριθμούς του, να συμμετέχει ξανά στο «μικρό» All Star Game και να γλυκοκοιτάζει το… μεγάλο, να έχει «ρεζερβέ» θέση στα highlights κάθε μέρας, να οδηγεί την ομάδα του στα play offs, να κάνει ρεκόρ πόντων απέναντι στους Καβαλίερς και τριπλ-νταμπλ (που όμως δεν επικυρώθηκε) κόντρα στους αήττητους για 24 ματς Γουόριορς, να «ξεψαρώνει» με την Εθνική, να είναι ο καλύτερος παίκτης της στον «τελικό» με την Ισπανία, αλλά και να μην ξεχνά ποτέ από πού ξεκίνησε και τη φτωχογειτονιά του στα Σεπόλια. Και είναι ακόμη μόλις 21 ετών…



Βασίλης Σπανούλης: Μια ακόμη χρονιά είχε την υπογραφή του. Σήκωσε πρωτάθλημα, οδήγησε τον Ολυμπιακό στους πρόποδες της κορυφής της Ευρώπης με επικό φινάλε στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης, αναρριχήθηκε δεύτερος σκόρερ και τρίτος σε ασίστ στην ιστορία της Ευρωλίγκας, ενώ έγραψε με δάκρυα στα μάτια τον επίλογο στην πολυετή προσφορά του στην Εθνική. Κι ανάμεσα σε όλα αυτά, ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του Ολυμπιακού απέκτησε και την πρώτη του κόρη μετά από τρεις γιους.



Γουόριορς: Όταν άρχισε η σεζόν ουδείς τους υπολόγιζε. Όταν πετούσαν από νίκη σε νίκη πολλοί προέβλεψαν πως ήταν μια «φούσκα» που θα σκάσει. Όταν εξασφάλισαν το καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο είπαν πως είναι πολύ soft για να αντέξουν στα δύσκολα. Όταν μπήκαν στα play offs έλεγαν πως αργά ή γρήγορα θα λυγίσουν υπό το βάρος της περίστασης. Οι Γουόριορς έβαλαν σε όλους τα γυαλιά και έφτασαν ως το τέλος της διαδρομής. Με πρωτάρη προπονητή (Στιβ Κερ), έναν νέο ηγέτη (Στεφ Κάρι) κι ένα εξαιρετικό supporting cast φόρεσαν το δαχτυλίδι του πρωταθλητή μετά από 40 χρόνια προσφέροντας μια ανάσα δροσιάς στο ΝΒΑ με το αέρινο μπάσκετ τους. Και δεν σκοπεύουν να σταματήσουν εδώ, καθώς ήδη κατέρριψαν το ρεκόρ καλύτερης εκκίνησης σεζόν στο ΝΒΑ (24-0) και απειλούν το ιστορικό 72-10 των Μπουλς από το 1995/96.



Διαμαντίδης: Αν και αναπόφευκτη εξέλιξη, αφού ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους, όταν ανακοίνωσε αρχές Σεπτεμβρίου πως σταματά στο τέλος της σεζόν, άφησε σύξυλο τον μπασκετικό κόσμο και κυρίως τους φίλους του Παναθηναϊκού. Δικαιολογημένα, αφού δίχως υπερβολή πρόκειται για τον παίκτη που στιγμάτισε περισσότερο από κάθε άλλον την ιστορία του συλλόγου και την πιο χρυσή από τις πολλές καλές εποχές του. «Δε νομίζω πως μπορεί κάποιοι να αδυνατούν να φανταστούν το μπάσκετ χωρίς εμένα. Παίκτες, έρχονται, φεύγουν, σταματάνε, αυτή είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Θα σταματήσω και ο Παναθηναϊκός θα υπάρχει. Τίποτε δεν θα αλλάξει». Όπως και στο παιχνίδι του, το μεγαλείο του είναι στην απλότητά και ταπεινότητά του.



Έφηβοι: Ο Διαμαντίδης αποσύρεται, ο Σπανούλης σταμάτησε από την Εθνική, αλλά το ελληνικό μπάσκετ είναι σε καλά χέρια. Μες στο κατακαλόκαιρο, εν μέσω πολιτικής αστάθειας, capital controls, διασυρμού της χώρας από τα διεθνή ΜΜΕ που παρουσίαζαν τους Έλληνες σαν επαίτες και σε μια γενικότερη ατμόσφαιρα εθνικής κατάθλιψης, μια παρέα από εφήβους απέδειξαν σε όλους τους και όλους μας τι πραγματικά μπορεί να πετύχει αυτός ο λαός. Αρκεί να (συν)εργάζεται μονιασμένα, τοποθετώντας το κοινό καλό πάνω από την ιδιοτέλεια και την προσωπική προβολή και δίχως να τα παρατά στιγμή. Όπως έκαναν και τα παλικαράκια του Ηλία Παπαθεοδώρου, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Παπαγιάννης, ο Σκουλίδας, ο Λούντζης, ο Μουράτος, ο Δίπλαρος και οι άλλοι, που βρέθηκαν στα πρόθυρα του αποκλεισμού, αλλά κερδίζοντας έξι «τελικούς» σε μια εβδομάδα κάρφωσαν τη σημαία της χώρας στην κορυφή και πρόσφεραν ένα μάθημα.



Ζακ Χόντσκινς: Το όνομά του δεν λέει τίποτα σε πολλούς. Δεν θα κάνει ποτέ την καριέρα που ονειρευόταν. Όμως ο Ζακ Χόντσκινς αποτελεί καλύτερο πρότυπο από πολυδιαφημισμένους αστέρες του αθλητισμού. Γεννήθηκε χωρίς αριστερό χέρι, ωστόσο από την παθολογική αγάπη του για το μπάσκετ δεν αντιμετώπισε την αναπηρία αυτή σαν εμπόδιο, αλλά ως πρόκληση. Κατάφερε (κι ουχί από οίκτο) να μπει στην κολεγιακή ομάδα της Φλόριντα, να γίνει μέλος της και να σκοράρει. Πηγή έμπνευσης για όλους αυτός ο 19χρονος που αγνοεί τη φράση «δεν μπορώ».



Η μεγάλη-μικρή λίγκα και ο φωτεινός Φάρος: Δεν είναι ΝΒΑ, Ευρωλίγκα, ούτε καν Basket League, αλλά όποιος το αγνοεί, απλώς… χάνει. Το φετινό πρωτάθλημα της Α2 θεωρείται δικαίως το καλύτερο όλων των εποχών. Μεγάλα ονόματα, παίκτες με προοπτικές, γεμάτα γήπεδα, τηλεοπτική μετάδοση ενός αγώνα την εβδομάδα, ακόμη και το σύστημα των play offs έχουν αναγάγει τον άλλοτε φτωχό συγγενή της μεγάλης κατηγορίας σε ένα εξαιρετικό συμπλήρωμα για τους λάτρεις του αθλήματος. Ο καλύτερος του… «χωριού», ο Φάρος Κερατσινίου, έδειξε ήδη τα δόντια του φτάνοντας στον τελικό του Κυπέλλου αποκλείοντας πέντε ομάδες της πρώτης κατηγορίας, με τελευταίο τον ΠΑΟΚ.



Θάνατοι: Το 2015 «έπληξε» πολύ το χώρο του μπάσκετ. Ο υπηρέτης του αθλήματος και άλλοτε εθνικός προπονητής Μάκης Δενδρινός, ο «δικός» μας Ρόι Τάρπλεϊ που έσβησε από τις καταχρήσεις στα 50 του, ο θρύλος του ΝΒΑ Μόουζες Μαλόουν που πρόλαβε να ζήσει μόλις δέκα χρόνια περισσότερα, ο Νέιτ Χάφμαν που κατάφερε να στιγματίσει την ιστορία της Ευρωλίγκας και της Μακάμπι πριν τον πάρει στα 40 του η καταραμένη αρρώστια, είναι μόνο λίγοι από εκείνους που δεν έζησαν να δουν το 2016. Φαίνεται πως κάποιος εκεί ψηλά αγαπά το μπάσκετ και τους ήθελε κοντά του…



Ισπανία: Σύμφωνοι, είναι… αχώνευτοι, με παίκτες αλαζόνες και με έφεση στο «θέατρο». Αλλά οι άτιμοι είναι οι κορυφαίοι και μόνο τυφλός δεν το βλέπει ή δεν θέλει να το δει. Μπορεί να πήγαν στο Ευρωμπάσκετ με πολλές απουσίες, μπορεί να μην έφταναν καν στα νοκ άουτ αν ο Ντένις Σρέντερ ευστοχούσε σε μια ακόμη βολή, όμως δίχως πίεση, αλλά μεθοδικά και ανεβάζοντας στροφές στην τελική ευθεία όπου οι άλλοι έδειχναν να φθίνουν, στρογγυλοκάθισαν στο θρόνο. Ο Πάου Γκασόλ έκανε το τουρνουά της ζωής του στα 35 του, οι δύο Σέρχιο, ο Μίροτιτς και οι άλλοι διέπρεψαν σε δεύτερους ρόλους, ενώ ο Σέρτζιο Σκαριόλο που χλευάζεται από πολλούς έχει το δικό του μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία. Μας αρέσει-δεν μας αρέσει, η Ισπανία είναι ο δυνάστης του ευρωπαϊκού μπάσκετ και η δεύτερη δύναμη παγκοσμίως την τελευταία 20ετία. Είναι ανελλιπώς στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ από το 1999 κατακτώντας οκτώ μετάλλια στην Ευρώπη, έναν παγκόσμιο τίτλο και δύο ασημένια ολυμπιακά μετάλλια. Κι όλα αυτά δεν τα κατάφεραν με «θέατρο», βρώμικο παιχνίδι και φαλτσοσφυρίγματα, αλλά με την ποιότητα, τη συνέπεια και την επιμονή τους. Ένα pasillo, λοιπόν, για τους άξιους πρωταθλητές.



Κάρι: Αυτός ο λεπτοκαμωμένος τύπος, που θυμίζει περισσότερο τον καλοσυνάτο σου γείτονα παρά έναν σούπερ σταρ του πιο σκληρού πρωταθλήματος του κόσμου, είναι το νέο πρόσωπο του ΝΒΑ. Ναι, ο Στεφ Κάρι υποσκέλισε τα υπόλοιπα μεγαθήρια και επιστρατεύοντας απέναντι στους «χτιστούς» σταρ της λίγκας μόνο το θείο του χάρισμα και φυσικά ατελείωτες ώρες κατεργασίας του ταλέντου του κι όχι μόνο του κορμιού του απέκτησε το δικαίωμα να αποκαλείται ο κορυφαίος αυτή τη στιγμή (και μέχρι αποδείξεως του εναντίου) παίκτης στον κόσμο. Πρωταθλητής, MVP της κανονικής περιόδου, καθοριστικός σε play offs και τελικούς, αλλά και ακόμη καλύτερος τη σεζόν που ακολουθεί… Απίθανος χειριστής της μπάλας, σπουδαίος σουτέρ, άριστος συμπαίκτης, αληθινός ηγέτης, αλλά ταυτόχρονα ταπεινός και οικογενειάρχης. Ο Στεφ Κάρι είναι ένα εξωγήινο ταλέντο σε ένα καθ’ όλα γήινο σώμα.



Λουκάς Μαυροκεφαλίδης: Διανύει την καλύτερη φάση της καριέρας του, τουλάχιστον σε ατομικό επίπεδο. Κουβάλησε τον Παναθηναϊκό στις πλάτες του στα περσινά play offs και κάνει το ίδιο φέτος στην ΑΕΚ. MVP με… διαφορά στην πρώτη φάση του Eurocup με απίστευτα νούμερα και ρεκόρ σε πόντους και ranking, ο ψηλός με ίσως το πλουσιότερο επιθετικό ρεπερτόριο στην Ευρώπη ηγείται της νέας προσπάθειας της «Ένωσης» κλείνοντας τα αυτιά του στα κελεύσματα της Μακάμπι και κάνοντας αρκετούς φίλους των «αιωνίων» να μετανιώνουν που οι ομάδες τους κάποτε τον είχαν, αλλά τον άφησαν να φύγει.



Μπουρούσης: Πολύς κόσμος δεν τον γουστάρει. Λέει αυτό ακριβώς που σκέφτεται, χωρίς «γλυκαντικά» και δείχνει από τους ανθρώπους που αγαπάς ή μισείς, χωρίς… μέση οδό. Ακόμη κι ο μεγαλύτερος πολέμιός του, ωστόσο, οφείλει να υποκλιθεί στο ταλέντο και την αγάπη του για την Εθνική, στο κάλεσμα της οποίας δεν είπε ποτέ όχι. Το 2015 ήταν η χρονιά του. Μπορεί να ήταν ως επί το πλείστον θεατής στο τριπλ-κράουν της Ρεάλ, αλλά ξεδίπλωσε το ταλέντο του σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια στο Ευρωμπάσκετ και συνεχίζει να το κάνει με τη Λαμποράλ Κούτσα ολοκληρώνοντας την πρώτη φάση της Ευρωλίγκας ως ο πολυτιμότερος παίκτης και σταθερά στους κορυφαίους κάθε αγωνιστική στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, την ACB.



Νοβίτσκι: Όχι, δεν τον βάλαμε στη λίστα επειδή είναι εδώ και λίγες μέρες ο έκτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ. Ο λόγος είναι πως στα 37 του, μετά από μια ακόμη εξουθενωτική σεζόν με 82 αγώνες και παρότι το Μάρτιο έγινε για δεύτερη φορά πατέρας, αφιέρωσε ένα ακόμη καλοκαίρι στην εθνική ομάδα της Γερμανίας. Εκείνο το μάλλον ανυπόληπτο άνευ αυτού σύνολο στο οποίο χάρισε ένα αργυρό ευρωπαϊκό κι ένα χάλκινο παγκόσμιο μετάλλιο και το οποίο υπηρετεί από το 1997! Δεν έχει σημασία αν στο τελευταίο του Ευρωμπάσκετ η ομάδα του έμεινε πρόωρα εκτός κι ο ίδιος έμοιαζε «σκουριασμένος». Η αποθέωση που γνώρισε στο Βερολίνο μετά την οδυνηρή ήττα-στην πιθανότατα τελευταία του παράσταση με το εθνόσημο-από την Ισπανία πιστοποιεί την αναγνώριση του κοινού στον εθνικό ευεργέτη τους για το άθλημα. Και τα δάκρυα στα μάτια του μαρτυρούν πως για τον μεγάλο Ντιρκ η προσφορά αυτή δεν ήταν αγγαρεία, αλλά τιμή και περηφάνια.



Ξαναήρθαν: Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός παραμένουν σε ένα δικό τους επίπεδο, αλλά πλέον ο ανταγωνισμός δεν απέχει έτη φωτός και η ψαλίδα δείχνει να μικραίνει. Η είσοδος του Νίκου Λάσκαρη στον Άρη και του Μάκη Αγγελόπουλου στην ΑΕΚ, αλλά και το μεράκι της λιγότερο εύρωστης αλλά νοικοκυρεμένης διοίκησης του ΠΑΟΚ έχουν σημάνει τη σταδιακή επιστροφή τριών υπερδυνάμεων. Είναι κοντά, αλλά όχι ακόμη εκεί…



Ολυμπιακός: Το 2014 ολοκληρώθηκε μάλλον εφιαλτικά, αλλά το 2015 είχε θετικότατο πρόσημο για τον Ολυμπιακό. Κατέκτησε το πρωτάθλημα με «σκούπα» για πρώτη φορά απέναντι στον Παναθηναϊκό τον οποίο νίκησε πέντε συνεχείς φορές, ανέκτησε την εμπιστοσύνη του κόσμου του που κλονίστηκε μετά τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από τους ελλιπέστατους «πράσινους», επέστρεψε στο Final Four αποκλείοντας με μειονέκτημα έδρας την Μπαρτσελόνα, προκρίθηκε στον τελικό παραμένοντας ο χειρότερος εφιάλτης της ΤΣΣΚΑ και λύγισε στον τελικό από την οικοδέσποινα Ρεάλ μετά από γενναία μάχη. Και στο πρώτο μισό της τρέχουσας περιόδου οι «τριγμοί» από τις δύο ήττες από τον Παναθηναϊκό απορροφήθηκαν γρήγορα και ο Ολυμπιακός παραμένει σε επαφή με την κορυφή στην Basket League, ενώ προκρίθηκε πανηγυρικά και κόντρα στην κακοδαιμονία των τραυματισμών πρώτος στο Top 16.



Πονεμένη ιστορία: Υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις. Ένα εξαιρετικό ρόστερ, ίσως το πληρέστερο σε βάθος δωδεκάδας όλων των εποχών, η παλιά φρουρά έδινε σύσσωμη το «παρών» και παντρευόταν με την επόμενη φουρνιά και τους ΝΒΑερ, ένας προπονητής για δεύτερο καλοκαίρι στον πάγκο, η εκκίνηση ήταν ιδανική, αλλά… Σε έναν προημιτελικό που τείνει να γίνει στοιχειωμένος, η Εθνική είδε όσα όνειρα έκανε ακόμη και για κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ να σταματούν βίαια από την Ισπανία. Η πέμπτη θέση μοιάζει άδικη για το ταλέντο και την προσπάθεια μιας ομάδας, που σε δύο διαδοχικά καλοκαίρια έχει χάσει μόνο δύο παιχνίδια, αλλά αρκετά για να την κρατήσουν μακριά από την κορυφή…



Ρεάλ Μαδρίτης: Ήταν η χρονιά της. Κατέκτησε πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωλίγκα και Διηπειρωτικό, έπαιξε όμορφο μπάσκετ, αλλά με τις κομβικές προσθήκες Ματσιούλις και Νοτσιόνι έγινε ταυτόχρονα όσο σκληρή απαιτείτο για τα δύσκολα. Ο Πάμπλο Λάσο έπεισε πως μπορεί να καθοδηγήσει το «καράβι», οι παίκτες του απέβαλαν τη ρετσινιά του λούζερ και το ένατο ευρωπαϊκό ήρθε, έστω και με καθυστέρηση 20 ετών. Κι από τη στιγμή που αποφεύχθηκε το κάζο του πρόωρου αποκλεισμού στη φετινή πρώτη φάση, η «βασίλισσα» δικαιούται ακόμη και να ορέγεται το… Decima.



Σφαιρόπουλος: Το 2015 εξελίχθηκε σε έναν προσωπικό του θρίαμβο. Κλήθηκε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή να διαχειριστεί μια μεγάλη κρίση, στηρίχτηκε στο δυναμικό που παρέλαβε, δεν αναζήτησε δικαιολογίες και με ατέλειωτες ώρες δουλειάς δικαιώθηκε. Ο Ολυμπιακός που ολοκλήρωνε το κάκιστο 2014 μέσα σε αμφισβήτηση ακόμη κι από το ίδιο το κοινό του κλείνει το 2015 με χαμόγελο, ως πρωταθλητής Ελλάδας και δευτεραθλητής Ευρώπης, με τη σφραγίδα του προπονητή του να είναι πασιφανής στο παιχνίδι, τη νοοτροπία και τη φιλοσοφία της ομάδας.



Τέλος εποχής: Ο παίκτης που στιγμάτισε όσο κανείς άλλος το ΝΒΑ τις τρεις τελευταίες δεκαετίες και που πλησίασε περισσότερο από καθέναν τον ανυπέρβλητο Μάικλ Τζόρνταν, δίνει τις τελευταίες του παραστάσεις. Με μια άκρως συγκινητική, ακόμη και για όσους δεν τον χώνεψαν ποτέ, επιστολή προς το ίδιο το μπάσκετ, ο Κόμπι Μπράιαντ ανακοίνωσε στα τέλη Νοεμβρίου πως το τέλος της φετινής σεζόν θα σημάνει και το δικό του από το επαγγελματικό μπάσκετ. Οι αριθμοί είναι αδιάσειστες αποδείξεις του μεγαλείου του και στο τέλος της ημέρας θα γράψουν πως ήταν πέντε φορές πρωταθλητής, 17 φορές All Star, πέντε πρώτος σκόρερ, τρεις MVP (μια σε κανονική περίοδο και δύο σε τελικούς), εννιά μέλος της καλύτερης αμυντικής πεντάδας (για όσους λένε πως δεν έπαιζε άμυνα), δύο και πιθανώς τρεις (αν κατέβει στο Ρίο) χρυσός ολυμπιονίκης και τρίτος σκόρερ όλων των εποχών.



Υπάρχουν και τα κορίτσια: Το μπάσκετ δεν είναι μόνο ανδρική υπόθεση… Η Εθνική Γυναικών το απέδειξε περίτρανα με την παρουσία της στο Ευρωμπάσκετ. Κι αν για τους Άνδρες η συμμετοχή σε μια τέτοια διοργάνωση είναι αυτονόητη, σε επίπεδο Γυναικών μόνο τέτοια δεν είναι και τα παραμικρά αγαθά κόποις κτώνται. Η ομάδα του Τζώρτζη Δικαιουλάκου έφτασε στα τελικά κερδίζοντας μεταξύ 14 ομάδων το ένα και μοναδικό εισιτήριο των προκριματικών, νίκησε χώρες με παράδοση και από καλύτερα πρωταθλήματα όπως Ιταλία, Πολωνία και Τσεχία, ενώ έχασε στο νήμα από την πανίσχυρη Γαλλία κι έμεινε σε τριπλή ισοβαθμία εκτός οκτάδας. Διόλου άσχημα, έτσι;



ΦΙΜΠΑ-Ευρωλίγκα: Το προ 15ετίας πάθημα δεν έγινε μάθημα… Ένα νέο σχίσμα βρίσκεται προ των πυλών. Μπορεί η Ευρωλίγκα να εξασφάλισε τις υπογραφές των έντεκα «μεγάλων» και να δείχνει κερδισμένη στην πρώτη μάχη, αλλά η ΦΙΜΠΑ επιφυλάσσεται για απαντήσεις προετοιμάζοντας τη δική της διοργάνωση και σχηματίζοντας το δικό της ισχυρό μέτωπο με συμμάχους τις λίγκες και τις εθνικές ομοσπονδίες που προβλέπουν την απαξίωση των εγχώριων διοργανώσεων. Κάτι μας λέει, ωστόσο, πως σε αυτόν τον πόλεμο δεν θα υπάρξει τελικός νικητής, παρά μόνο ένας μεγάλος χαμένος: το ίδιο το άθλημα κι όσοι το αγαπούν.



Χομπίστες, όχι επενδυτές: Με την ελληνική οικονομία να παραπαίει και τα ούτως ή άλλως λιγοστά έσοδα από το μπάσκετ ακόμη λιγότερα λόγω κρίσης, το επαγγελματικό μπάσκετ στην Ελλάδα στηρίζεται στην παθολογική αγάπη ορισμένων οικονομικά επιφανών ανθρώπων για να συντηρηθεί στην κορυφή σε συλλογικό επίπεδο. Αγγελόπουλοι, Γιαννακόπουλοι, Λάσκαρης, Αγγελόπουλος, αλλά και άλλοι συνεχίζουν δίχως να υπολογίζουν κόστος και μην περιμένοντας ανταπόδοση να χρηματοδοτούν τις ομάδες τους κάνοντας ένα πανάκριβο χόμπι. Κοινώς συνεχίζουν να ρίχνουν λεφτά σε ένα τρύπιο καλάθι. Αλλά κάπως έτσι δεν είναι και το μπάσκετ;



Ψυχρός πόλεμος: Παρότι φαίνεται να διανύουμε περίοδο ύφεσης της κόντρας, ουδείς μπορεί να μιλά για ειρήνη ή έστω ανακωχή μεταξύ των διοικήσεων των «αιωνίων». Αδικώντας συχνά την ίδια την προσφορά τους στο άθλημα, ασχολούνται πολλές φορές περισσότερο με τον αντίπαλο παρά με την ομάδα τους. Ανακοινώσεις, αγωγές, εμπρηστικές δηλώσεις, ακόμη και ύβρεις, οδηγούν να χάνεται η… μπάλα και η προσοχή να στρέφεται μακριά από δύο κολοσσούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ και να ξοδεύεται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Άλλο που δεν θέλουν κάποιοι ανεγκέφαλοι που ψάχνουν αφορμή για να σκοτωθούν με τον «εχθρό»…

Ώρα να... φεύγεις: Το 2015 ήταν χορταστικό για το ελληνικό μπάσκετ. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καλό, θα μπορούσε να ήταν όμως και καλύτερο. Ήρθε η ώρα να το αποχαιρετίσουμε και να ετοιμαστούμε για το 2016. Στο χέρι μας είναι να καθιερώσουμε το «… κάθε πέρσι και χειρότερα». Όλων μας…