Αυτό ήταν σωστό…

Το μπάσκετ είναι το δικαιότερο άθλημα. Ο καλύτερος, ειδικά σε μια σειρά αγώνων, κερδίζει. Προσοχή: δεν κερδίζει ο πιο ποιοτικός, ο πιο πλήρης, ο πιο… ακριβός ή αυτός με το πλεονέκτημα έδρας. Κερδίζει ο καλύτερος. Και ο Ολυμπιακός μπορεί να μην είχε τίποτα από τα τρία προαναφερθέντα σε πλεονάζοντα βαθμό απέναντι στην Μπαρτσελόνα, είχε όμως όλα τα υπόλοιπα. Πάθος, ψυχή, σχέδιο, αλλά και ηγέτες που δεν τρέμουν τα χέρια τους στα δύσκολα, αλλά υπογράφουν τους θριάμβους του.

Ο Ολυμπιακός δεν έκανε το τέλειο παιχνίδι. Κάθε άλλο… Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, η Μπαρτσελόνα έπαιζε άμυνα σαν… Ολυμπιακός και όντας στοιχειωδώς πιο εύστοχη και συγκεντρωμένη επιθετικά από το προηγούμενο παιχνίδι, βρέθηκε μπροστά με μεγάλη διαφορά. Ο Τσάβι Πασκουάλ εστίασε στην εξουδετέρωση Σπανούλη και Πρίντεζη, η καταλανική άμυνα ήταν πιο επιθετική, η κυκλοφορία της μπάλας «χάλασε», η νευρικότητα ήταν διάχυτη, οι λύσεις από τους υπόλοιπους δεν έρχονταν και η αστοχία από μακριά ήταν εκνευριστική.

Στο τρίτο δεκάλεπτο, το καλύτερο του Ολυμπιακού, άλλαξαν όλα. Μάντζαρης και Πέτγουεϊ ανάγκασαν την Μπαρτσελόνα να σκεφτεί πως υπάρχουν και άλλοι ερυθρόλευκοι που μπορούν να… κάνουν τη δουλειά, έβγαλαν το αμυντικό πλάνο του Πασκουάλ από τη… βόλεψή του, η άμυνα στην απέναντι πλευρά θύμιζε εκείνη της τέταρτης περιόδου του αγώνα της Τρίτης και οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου θα μπορούσαν να είχαν ξεφύγει. Στο φινάλε, ωστόσο, η… πρεμούρα να «σκοτώσουν» τον μεγάλο αντίπαλο πριν την ώρα του θόλωσε το μυαλό και παρέσυρε σε βιαστικές επιλογές. Ο Σατοράνσκι και ο Ντόελμαν έδωσαν στην Μπαρτσελόνα εικόνα νικήτριας, αλλά η χοντρή δεν είχε βγει να τραγουδήσει ακόμη.

Την ώρα που καλούνται να μιλήσουν οι μεγάλοι ηγέτες, η Μπαρτσελόνα είδε τον Τόμιτς να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και τον Ναβάρο να αστοχεί στις βολές, τη στιγμή που οι δικοί του αρχηγοί στάθηκαν στο ύψος τους. Το μεγάλο καλάθι του Σπανούλη από την ανασφάλεια του -1 στα 8’’ πριν το τέλος έκανε την αρχή, που πήγε να μείνει… μισή από το (σωστά καταλογισμένο) φάουλ στον Ναβάρο, ενώ η τελευταία επίθεση θύμισε κάτι από… Πόλη. Όλη η άμυνα προσαρμοσμένη πάνω στον Kill Bill, που ορθώς και ουδόλως εγωιστικά σκεπτόμενος δεν θέλησε να ξαναγίνει ήρωας, η μπάλα-με σκαλοπάτι τον Σλούκα-στον Πρίντεζη κι από αυτόν, που ως τότε είχε 0/5 τρίποντα, στο καλάθι. Πραγματικό επικό τέλος, σε ένα επικό παιχνίδι.

Η υπέρβαση, λοιπόν, ολοκληρώθηκε. Ο Ολυμπιακός των πέντε Final Four την τελευταία επταετία έχει πετύχει και με το παραπάνω το στόχο του. Έστειλε, δε, ταυτόχρονα το μήνυμα πως τα μεγάλα μπάτζετ και τα υπερταλαντούχα ρόστερ δεν νικούν πάντα μια καλά δομημένη και ψυχωμένη ομάδα, με έναν σπουδαίο εγχώριο κορμό και καλούς ξένους για συμπληρώματα, που πλέον έχει χτίσει τεράστια προσωπικότητα και χαρακτήρα για μεγάλα παιχνίδια.

Ο Ολυμπιακός πηγαίνει στο Final Four της Μαδρίτης και τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, του τετραπλάσιου μπάτζετ και των ακόμη περισσότερων λύσεων από την Μπαρτσελόνα, ως αουτσάιντερ. Ας είναι… Έτσι είχε πάει και στον τελικό του 2012 και τον ημιτελικό του 2013. Και ρωτήστε τον Μίλος Τεόντοσιτς και τους φίλους του ποιος πανηγύρισε στο τέλος… Γι’ αυτή την ομάδα κανένα όνειρο δεν είναι απαγορευμένο κι ανεκπλήρωτο. Ακόμη και το πιο τρελό…

Follow @ChristosRobolis